The Lost Princess

👑Κεφάλαιο 22👑

POV Λούις

Μόλις είχαμε φτάσει στο παλάτι μας. Καθολιν την διάρκεια του δρόμου με την άμαξα την σκεφτόμουν. Γιατί δεν δέχτηκε να έρθει μαζί μου ? Θα ζούσαμε ευτυχισμένοι μαζί. Δεν θα την απογοητευα ποτέ.

<<ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΛΟΎΙΣ, ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΆΛΑΒΕΣ ΑΠΌ ΤΑ ΛΌΓΙΑ ΜΟΥ; ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΜΕΊΝΕΙΣ ΜΑΚΡΙΆ ΤΗΣ; ΈΧΕΙ ΧΆΡΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΆΛΕΣΕ Ο ΠΑΤΈΡΑΣ ΤΗΣ ΑΛΛΙΏΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΈΒΛΕΠΕΣ >> φώναξε ο πατέρας μου, όταν ήμουν έτοιμος να ανέβω τα σκαλιά για να πάω στο δωμάτιο μου. Γύρισα προς το μέρος του εκνευρισμενος.

<< ΤΙ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΈΧΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΡΑΦΑΕΛΑ; ΔΕΝ ΦΤΆΝΕΙ ΠΟΥ ΘΈΣ ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΑΘΕΜΑΤΗΣΜΕΝΟΣ ΓΆΜΟΣ.ΘΑ ΜΠΛΕΚΕΣΑΙ ΣΕ ΌΛΟΙ ΜΟΥ ΤΙ ΖΩΉ ?>> φώναξα εξαγριομενος. Αυτός έκανε να έρθει απειλητικά προς το μέρος μου αλλά η μητέρα μου μπήκε μπροστά.

<< Όχι βασιλιά μου. Μην το χτυπήσεις. >> είπε με δάκρυα στα μάτια. Αυτός την κοίταξε νευριασμενος.

<< Φύγε από μπροστά μου γυναίκα. >> την έσπρωξε μακριά του αλλά έμεινε στα πόδια της.

<< Γιε μου, είναι επικίνδυνη αυτή η γυναίκα. Δεν μπορείς να είσαι μαζί της. Κάναμε συμφωνία με την μητέρα την πριγκίπισσας Vanas. Για να σώσουμε το παλάτι μας. Τι θα έλεγε άμα τις λέγαμε πως ακυρονονταν όλα. ΝΤΡΟΠΉ, ΑΥΤΌ ΘΑ ΛΕΓΕ. ΚΑΤΆΛΑΒΕΣ; >> τι εννοεί ότι είναι επικίνδυνη η Ραφαελα ? Να πάρει άμα το βασίλειο μας ήταν καλά δεν υπήρχε καν ο λόγος να την παντρευομουν.

<< Τι εννοείς ότι είναι επικίνδυνη ? Εε ? Τι θα σε σκοτώσει ?>>τον ρώτησα ειρωνικά. Μια φλέβα εμφανίστηκε στο μέτωπο του. Που σημαίνει ότι τον έκανα ξανά νευριασμενο. Αλλά δεν με νοιάζει.

<< ΑΝΌΗΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ? Η ΜΆΓΙΣΣΑ ΌΤΑΝ ΤΗΣ ΈΔΩΣΕ ΤΗΝ ΚΑΤΆΡΑ ΔΕΝ ΉΤΑΝ ΜΌΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΏΣΕΙ ΜΈΣΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΘΑΝΕΙ. Η ΤΙΜΩΡΊΑ ΑΥΤΉ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΆ ΉΤΑΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΗ, ΤΑ ΜΆΓΙΑ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΜΈΣΑ ΤΗΣ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΣΚΟΤΏΣΟΥΝ ΌΠΟΙΟΝ ΔΙΠΟΤΕ. ΆΜΑ ΦΤΆΣΕΙ ΣΤΑ ΌΡΙΑ ΤΗΣ. ΘΑ ΜΠΟΡΈΣΕΙ ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΏΣΕΙ ΆΘΕΛΆ ΤΗΣ. ΓΙΑΥΤΌ ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΈΧΕΙΣ ΕΠΑΦΈΣ ΜΑΖΊ ΤΗΣ. ΜΕ ΤΟ ΖΌΡΙ ΠΉΓΑΜΕ ΕΚΕΊ ΣΉΜΕΡΑ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ?>> ούρλιαζε. Δεν μπορεί να είναι επικίνδυνη η Ραφαελα. Δεν θα έκανε ποτέ κακό στα άτομα που αγαπάει. Να πάρει δεν τις έφτανε την κατάρα που τις έδωσε αυτή η μάγισσα ? Έπρεπε να πληγώνει και όποιον θέλει, άθελά της ? Τράβηξα τα μαλλιά μου, στην σκέψη πως η Ραφαελα έχει μόνο δύο χρόνια ζωής. Δεν μπορώ να ξέρω ότι θα πεθάνει. Πως θα ζω χωρίς αυτή?

<< Γιαυτό γιε μου. Αν και την βλέπεις που και που, το καλύτερο θα ταν να μην την πλησιάζεις. Καλύτερα να είναι μόνη της, χωρίς κάτι να την επηρεάζει και να της προκαλούν διάφορα άσχημα αισθήματα. Το ξέρω ότι σε αγαπάει. Το ίδιο και εσύ. Αλλά δεν θα αντέξω να χάσω τον γιο μου από μια καταραμένη κατάρα. >> είπε πιο ήσυχα αυτήν την φορά. Χωρίς να πω τίποτα, ανέβηκα τα σκαλιά και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Πως θα την βοηθήσω ? Δεν υπάρχει τίποτα για να λυθεί αυτή η κατάρα? Μα πως θα ζήσω μακριά της ? Χωρίς να της μιλάω, χωρίς να την αγγίζω έστω και λίγο.

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η μαμά μου. Τι θέλει και αυτή τώρα. Θέλω να μείνω μόνος μου.

<< Μαμά, φύγε σε παρακαλώ. >> της είπα λίγο απότομα.

<< Θα φύγω αλλά άκουσε με για λίγο γιε μου. Σε παρακαλώ. >> είπε και έκατσε δίπλα μου.

<< Ο πατέρας σου έχει δίκιο. Κανένας δεν ξέρει πως θα λύσει αυτά τα μάγια. Το ξέρω ότι την αγαπάς αλλά είναι για το καλό σου. Μείνε μακριά της γιε μου. Το ξέρω ότι σε πονάει. Αλλά δεν μπορείς να την βοηθήσεις. Κανένας δεν μπορεί. >> έλεγε και ο θυμός μου ανέβαινε όλο και πιο πολύ. Ήθελα να χαλαρώσω.

<< Μαμά φύγε σε παρακαλώ. >> της είπα ήρεμα. Αυτή με ένα λυπημένο πρόσωπο, πήγε να με φιλήσει στο μέτωπο αλλά την εμποδιζα γυρνώντας από την άλλη μεριά. Ήξερα ότι την πληγώνα. Δεν το ήθελα όμως. Αλλά ήξερε ότι και αυτή με πληγώνουν. Εκεί όμως πηγενε με το μέρος του πατέρα μου.

Σηκώθηκε με βαριά καρδιά και πλησίασε στην πόρτα. << Άκουσε τον γιε μου, είναι για το καλός σου. >> είπε ξανά και άνοιξε την πόρτα. Βγήκε έξω και τα δάκρυα μου εμφανίστηκαν από θυμό πλέον. Που δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Σηκώθηκα πάνω και άρχιζα να πετάω διάφορα πράγματα που υπήρχαν πάνω στο κομοδίνο.
Τα γυαλιά εσπαγαν όλο και περισσότερα κάνοντας με να κόψω το χέρι μου καταλαθος.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Γιατί η μοίρα να είναι τόσο άσχημη;