The Lost Princess

👑Κεφάλαιο 47👑

Στεκομασταν μπροστά από τον τάφο της, με τον παπά να ψέλνει για την ψυχή της. Την είχε προειδοποιείσει ο Λούις. Της είπε πως είναι επικίνδυνος αλλά δεν τον άκουσε. Αν το έκανε τώρα, δεν θα βρισκόταν εδώ. Θα ζούσε. Αλλά τώρα επιτέλους μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι χωρίς φόβο για το τι θα γίνει στην συνέχεια.

Θα πάρει αρκετό καιρό για να το ξεπεράσει ο Λούις, αφού πλέον έχει χάσει και τους δύο γονείς του. Η οικογένεια μου μας πλησίασε, αγκαλιαζοντας τους.

<< Αδερφέ μου >> είπα καθώς κοίταξα προς το μέρος του Eric.
Τον έσφιξα δυνατά στην αγκαλιά μου και με φίλησε στο μάγουλο. << Μου έλειψες μικρή >> μου είπε και του χαμογέλασα αδύναμα. << Και μένα μου έλειψες μεγάλε >> του είπα και τον ξανά έσφιξα στην αγκαλιά μου.

Όταν έφυγε από κοντά μου τελικά πλησίασε τον Λούις πιάνοντας τον από τον ώμο του.
<< Συλλυπητήρια φίλε, ξέρω πως η μητέρα σου ήταν πολύ καλή και πραγματικά την αγαπούσα σαν την δεύτερη μου μητέρα όταν την πρωτογνωρισα >> είπε θλιμμένα με τον Λούις να κουνάει το κεφάλι του ελαφρώς καταφατικα.

<< Σε ευχαριστώ αδερφέ. Από τότε που σε γνώρισα και γωνία βρίσκεσαι πάντα δίπλα μου σε ότι χρειαστώ και αυτό σημαίνει πολλά για μένα, να το ξέρεις >> του χαμογέλασε και αυτός αδύναμα.

Αφού μίλαγαν ο Ben, ήρθε κοντά μου και στάθηκε ακριβώς δίπλα μου.
<< Μην τον αφήσεις ποτέ >> μου είπε και έμεινα εκπληκτη. Πρώτη φορά τον ακούω να λέει κάτι τέτοιο και πραγματικά δεν το περίμενα ποτέ, ειδικά από τον Ben.
Εσμιξα ελαφρώς τα φρύδια μου.

<< Τώρα είναι που σε χρειάζεται περισσότερο, και πρέπει να του σταθείς δίπλα του. Εφόσον αγαπιοσαστε.... Συγγνώμη που σε ενοχλούσα στην αρχή χωρίς την θέλησή σου πραγματικά δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις άβολα. Ξέρεις σπάνια βρίσκεις μια όμορφη κοπέλα σαν εσένα >> γέλασε κουνώντας το κεφάλι του και κοιτώντας κάτω.

<< Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Δεν ήμουν αυτή που χρειαζοσουν. Η θέση μου είναι δίπλα στον Λούις, αλλά ξέρω πως θα βρεις μια πολύ καλύτερη κοπέλα που θα την αγαπήσεις πιο πολύ και αληθινά είμαι σίγουρη. >> του χαμογέλασα και γω.

<< Ναι, αν και βλέπω να αργεί λίγο αλλά δεν πειράζει>> είπε αστεία και γελάσαμε λίγο. Αλλά η ώρα αυτή δεν ήταν η κατάλληλη για γέλια. Κοίταξα τον Λούις, ο οποίος ήταν στεναχωρημενος μιλώντας στον αδερφό μου, οι οποίοι ήταν έτοιμη να φύγουν.

<< πηγενε δίπλα του >> τον κοίταξα μέσα στα πράσινα του ματιά και εγνεψα πλησιάζοντας τον Λούις. Του έπιασα το χέρι σκι προσπάθησα να του χαμογελασω όσο μπορώ.
Αφού φύγαν όλοι είχαμε μείνει για λίγο οι δυο μας κοιτώντας το όνομα της.

<< Είμαι σίγουρη πως η μητέρα σου, είναι περήφανη για σένα Λούις. Μην στεναχωριεσαι, μάλλον η μητέρα σου το ήθελε και επέλεξε να γίνουν έτσι τα πράγματα. Σκέψου πως τώρα είναι στον ουρανό με τον πατέρα σου και μας βλέπουν ππυ είμαστε μαζί. Θα βρίσκονται πάντα δίπλα σου αγάπη μου και ειδικότερα εδώ πέρα στην καρδιά σου >> του είπα πιάνοντας του το στήθος, δείχνοντας του στο σημείο που βρίσκεται η καρδιά του.

Αυτός με κοίταξε με τα μάτια του να γυαλίζουν από τον ήλιο και με ένα χαμόγελο.
<< Είμαι σίγουρος αγάπη μου. Πιστεύω πως τον αγαπούσε τον πατέρα μου, είμαι σίγουρος>> πλησίασε το κεφάλι μου δίνοντας μου ένα φιλί στα χείλη και μετά στο μέτωπο.

<< Έλα πάμε σπίτι >> μου είπε πιάνοντας το χέρι μου με κατεύθυνση την άμαξα. Ότι και να έγινε ορκίστηκα στον εαυτό μου πως θα παραμείνω κοντά του. Σε ότι και να γίνει, στα άσχημα και στα καλά, γιατί τον αγαπώ όσο τίποτα άλλο. Είναι όλος μου ο κόσμος.