The Lost Princess

👑Κεφάλαιο 15👑

Βγήκα έξω στην αυλή για να πάρω αέρα. Ένιωθα περίεργα που έβλεπα την Vana, να ασχολείται τόσο πολύ με τον Λούις. Δεν βοηθαγε και ο Nicolas, με τις πολλές του τις ερωτήσεις. Κατά κάποιο τρόπο κατάλαβα πως προσπαθούσε να του δώσω σημασία. Αλλά δεν το κατάφερε. Καλύτερα δεν ξέρω πως πρέπει να ανταποδώσω σε αυτόν και τι ακριβώς να κάνω.

Βγήκα στην αυλή με τα πολλά λουλούδια. Η Lily μου είχε πει γιαυτό το μέρος και πραγματικά είχε δίκιο. Σε χαλαρώνε πάρα πολύ. Αυτή η ατμόσφαιρα έκανε τους πνεύμονες μου να αναπνευσουν τόσο καθαρό αέρα. Είχα κάτσει ένα σαν ένα μικρό τοίχος χοντρό, φτιαγμένο από πέτρα κοιτώντας το μέρος που φαινοντουσαν κάτι φώτα από το χωριό. Αλλά με το ζόρι.

Ξαφνικά ένας ήχος από βήματα ακούστηκαν μέσα στο σκοτάδι και πηδιξα από την τρομάρα μου. Μόλις αντίκρισα την φιγούρα που εμφανίστηκε, χαλάρωσα αμέσως.

<< Τι κάνετε εδώ πρίγκιπα μου ? Με τρομαξατε ?>> προσπαθούσα να του μιλήσω με σεβασμό, για να καταλάβει ότι του χώρου σεβασμό και τίποτα άλλο, επειδή είναι πρίγκιπας. Βασικά, δεν ξέρω τι σκέφτεται. Αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω. Τι κρίμα που δεν μπορώ όμως.

<< Γιατί έφυγες ? Είναι σκοτεινά και τρομακτικά έξω τέτοια ώρα >> είπε απλά και με πλησίασε. Βρισκόταν μπροστά μου, όρθιος κοιτώντας τα λουλούδια γύρω του.

<< Βλέπω καλά τα πηγενεται με τον Nicolas. >> ένα είδος στεναχώριας κατάλαβα στην φωνή του.

<< Εμ ναι, νταξει απλά... Ήθελε να μάθει για την ζωή μου. Είπε ότι τον είχε φάει η περιέργεια. Δεν ακούς τόσο συχνά, πως βρίσκεις μια κοπέλα σε ένα έρημο νησί. >> είπα και γέλασα για μια στιγμή.

<< Φαίνεται να του αρεσες. >> είπε και δεν του απάντησα.

<< Εσένα ? >> με ρώτησε. Τώρα τον κοίταγα στα μάτια. Αυτά τα γαλάζια που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με χαλαρώνουν τόσο πολύ και με στέλνουν σε άλλο κόσμο.

<< Εγώ τι ? Δεν σας καταλαβαίνω πρίγκιπα μου >> του είπα και χαμήλωσα το κεφάλι μου κοιτώντας αλλού.

<< Σου άρεσει και εσένα ?>> είπε και τον κοίταξα απότομα.

<< Πρίγκιπα Λούις. Τι είναι αυτά που λέτε. Ούτε καν τον ξέρω καλά καλά τον πρίγκιπα Nicolas. Πως γίνεται να μου αρέσει μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Ναι είναι συμπαθητικός αλλά δεν είναι ότι μου αρέσει. Βασικά δεν ξέρω πως είναι να σου αρέσει κάποιος, τίποτα από αυτά. >> σιωπή. Ήταν όμως για κάποιο λόγο τόσο εκνευριστική.

<< Καλύτερα θα ταν να έφευγα από το παλάτι. Μην σας είμαι βάρος. Θα βρω μόνη μου την οικογένεια μου. Ευχαριστώ που προσφερθηκατε να το κάνετε. Αλλά ίσως να ναι καλύτερα... >> δεν πρόλαβα να τελειώσω γιατί με διέκοψε.

<< Όχι μην φύγεις. Σου υποσχέθηκα πως θα σε βοηθήσω και το κάνω. Θα πάμε αύριο στο χωριό για να ψάξουμε μαζί άμα θες. Αλλά σε παρακαλώ μην φύγεις από το παλάτι. >> είπε απελπισμένος. Γιατί με κάνει να στεναχωριεμαι όταν τον βλέπω σε τέτοια κατάσταση ? Γιατί νιώθω τόσο περίεργα. Το μόνο που έκανα ήταν να ξεφυσιξω μια βαθιά ανάσα.

<< Δεν άξιζω να βρίσκομαι εδώ, πρίγκιπα Λούις. Είχε δίκιο η βασίλισσα η μητέρα της γυναίκας σας. >> είπε με βουρκομενα μάτια, στην θυμίσει αυτών που έλεγε.

<< Σσσςς δεν έχει δίκιο. Και σταμάτα σε παρακαλώ να με φωνάζεις πρίγκιπα, λες και δεν έγινε τίποτα μεταξύ μας, και αξίζεις πολλά περισσότερα. >> είπε με πληγωμένο πρόσωπο. Με πλησίασε μέχρι απόσταση αναπνοής.

<< Γιατί είχαμε κάτι μεταξύ μας και δεν το ξέρω ?>> ρώτησα σμιγιντας τα φρύδια μου.

<< Δηλαδή το φιλη δεν ήταν τίποτα για σένα ? >>

<< Ήταν ένα φιλί Λούις, που δεν έπρεπε να γίνει ποτέ. Θα παντρευτείς και δεν είναι σωστό αυτό που έγινε. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις ? Δεν πρέπει να γίνει τίποτα μεταξύ μας.

Με πλησίασε για να με φιλήσει, αλλά αποτραβιχτικα. Πήγα να φύγω αλλά με σταμάτησε απότομα. Τον κοίταξα, ο οποίος πλέον ήταν σχεδόν βουρκομενος.
Σήκωσε το χέρι του.

<< Τουλάχιστον, επιτρέψε μου να σου δώσω ένα δώρο. Ως ενδείξει πως για μένα πλέον, μετά το φίλι. Κατάλαβα πως ήταν για μένα κάτι πολύ παραπάνω >> είπε και ένα τριαντάφυλλο μου ετεινε. Ένα μπλε. Το αγαπημένο μου, το οποίο έμοιαζαν με τα μάτια του.

Το κοίταξα για λίγο και μετά το πήρα διστακτικά. Αμέσως γύρισα και έτρεξα μέσα, πηγενοντας στο δωμάτιο μου. Κλαίγοντας. Δεν ξέρω γιατί έκλαιγα. Από στεναχώρια με αυτά που μου λέγε ο Λούις ? Για εκείνον μήπως ? Γιατί όμως τι πάθαινα με αυτόν τον άντρα και κάθε φορά που με κοίταγε με αυτό το πληγωμένο πρόσωπο η καρδιά μου,σπαράζε από πόνο και θλίψη.
Έπεσα στο κρεβάτι κλαίγοντας, με τα δάκρυα μου, βγαίνοντας ένα μετά το άλλο.

<< Ιζαμπελα ? Είσαι καλά ?>> με ρώτησε η Kitty, την οποία την είχα ξυπνήσει από τα κλάματα μου.
Η κανέλα πέταξε προς το κρεβάτι και έκατσε πάνω στην κοιλιά μου καθώς γύρισα προς την πλάτη.

Τους εξήγησα τι έγινε. Το μόνο που μου έλεγαν είναι πως όλα θα πάνε καλά και να μην στεναχωριεμαι. Αλλά δεν ξέρω αν ποτέ γίνω καλά.