The Lost Princess

👑Κεφάλαιο 32👑

Τα πουλιά κελαηδούσαν όμορφα και σε χαλαρωναν. Ενώ η πράσιναδα του δάσους, περικυκλώνε όλο το τοπίο.
Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα με τα άλογα φτάσαμε μπροστά από μία μικρή σπηλιά, που στο βάθος της υπήρχε ένα μικρό φως. Ταραχτηκα για μια στιγμή με την Lily και κοίταξα τον αδερφό μου φευγαλέα.

<< Μην ανησυχείτε, θα είστε καλά απλά ακολουθήστε με >> γέλασε και προχωρεισε μπροστά με το μαύρο του άλογο. Η lily μετά από λίγο ξεκίνησε και το δικό μας άλογο μπαίνοντας πλέον στην σκοτεινή σπηλιά, που ήταν τελείως ανατριχιαστηκη. Μυριζε περίεργα, ενώ κάτι σταγόνες νερού ακούγονταν το πως έπεφταν και συγκρουζοταν με το έδαφος.

Από κάθε βήμα που κάναμε όλο και στο φως πλησιαζαμε μέχρι που βγήκαμε τελείως. Τα μάτια μου γουρλωσαν από το θέαμα και άνοιξα ελαφρώς το στόμα μου.

<< Ουαου >> είπα εκπληκτική βλέποντας ένα τεράστιο γκρεμό με καταπράσινα δέντρα και μια μικρή λιμνούλα κάτω. Υπήρχαν διάφορα χρωματιστά λουλούδια που το έκαναν πιο παραμυθένιο... Ενώ κάτι κύκνοι κολυνπουσαν στην μικρή γαλάζια λίμνη.

<< Σου άρεσε; >> ρώτησε ο Eric και του έριξα μια ματιά. << Όχι μόνο μου αρέσει. Το λατρεύω >> τσιριξα από την χαρά μου και κατέβηκα από το άλογο.Υπήρχε ένα μικρό δρομάκι που μπορούσαμε να κατέβουμε, έτσι πήρα τον δρόμο για να πάω στην λίμνη με τα υπέροχα φρέσκα λουλούδια.

<< Το ανακάλυψα αυτό το μέρος όταν προπονομουν στο κυνήγι. Πραγματικά ήμουν πολύ τυχερός που βρήκα ένα μέρος σαν αυτό. Τις περισσότερες φορές έρχομαι εδώ για να χαλαρώσω.>> έλεγε ο αδερφός μου καθώς πλησίασε και αυτός την λίμνη κοιτώντας την με θαυμασμό.

<< Πραγματικά είναι απίστευτο, θα μπορούσα να είμαι όλη μέρα εδώ >> είπα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Άρχιζα να μαζεύω με την Lily, μερικά λουλούδια για το παλάτι. Ήθελα να τα βάλω στο δωμάτιο μου για να δίνει αυτήν την φρεσκάδα και να δώσει λίγο χρώμα.

<< Αχ αυτή είναι ζωή >> είπε ο αδερφός μου ενώ έκατσε κάτω στο μικρό γρασίδι απλώνοντας τα πόδια του και μυριζοντας τον αέρα.
Γέλασα με την κίνηση του και έκατσα και γω κάτω όπως και οι υπόλοιποι.

<< Τελικά η έκπληξη σου αξίζε τον κόπο που κάναμε για να έρθουμε ως εδώ >> είπα εγώ γελώντας. Πραγματικά κάναμε αρκετή ώρα για να φτάσουμε αλλά άξιζε ο κόπος.

<< Ναι δεν είναι όμως μόνο αυτό. >> είπε με ένα στραβό χαμόγελο. << Ποιο πέρα έχει κάποια άλογα. Είναι φιλικά μην ανησυχείς. Θα μπορούσες να πάρεις ένα οποίο διαλέξεις φυσικά. Σαν δώρο από μένα. Θα το πάρουμε στο παλάτι φυσικά. >> είπε και ένα πιο τεράστιο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου.

<< Αλήθεια; Αυτό είναι τέλειο >> είπα και έκανα νόημα στην Lily. Ένιωσα σαν μικρό παιδί πραγματικά. Θυμήθηκα την παιδική μου ηλικία όταν έπαιζα με την τίγρης μου και το καναρίνι.
Έτρεξα μέχρι το σημείο που μου είπε ο αδερφός μου και αφού εντόπισα, κάτι πανέμορφα άλογα σταμάτησα να τρέχω για να μην τα τρομάξω.

Υπήρχαν διάφορα άλογα καφέ, μαύρα, γκρι, άσπρα. Μου έκανε πολύ εντύπωση όμως ένα από αυτά. Ένα λευκό με ροζ μαλλιά. Πως γίνεται να έχει ένα άλογο ροζ μαλλιά; Πρώτη φορά το έβλεπα. Πλησίασα σιγά σιγά καθώς με πήρε χαμπάρι.

Ήρθε προς το μέρος μου και αυτά και αφού σιγά σιγά σήκωσα το χέρι μου για να το ακούμπησω, ένωσε το κεφάλι του στην παλάμη μου.
<< Γειά σου >> της είπα χαμογελώντας. Τα μάτια της ήταν μαύρα και τεράστια και πολύ πανέμορφα.

<< Ναι αλλά εγώ δεν ξέρω πως να χειρίζομαι ένα άλογο >> είπα αγχωμένη καθώς γύρισα προς την Lily. Αυτή γέλασε με την αντίδραση μου.

<< Μην ανησυχείς Ραφαελα, θα σου μάθω τα πάντα σχετικά με τα άλογα. Είσαι σε καλά χέρια. Παλιά όταν ζούσα με την οικογένεια μου είχαμε πολλά άλογα και ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος ιππασίας. Έτσι μου έμαθε και σε εμένα να ιππευω άλογο. >> είπε περήφανη.

<< Τώρα που το λέμε, δεν μου έχεις μιλήσει ποτέ για το παρελθόν σου. >> συνιδιτοποιησα. Αυτή έτριψε αμήχανα τον λαιμό της και γέλασε κάπως πικρά.

<< Ναι όντως. Μπορώ να σου το πω κάποια στιγμή άμα θες >> μου πρότεινε. << άμα δεν έχεις πρόβλημα μπορούμε να το συζητήσουμε σπίτι. Για να σου μάθω να ιππευεις άλογο, τι λες; >> ξανά είπε και απλά κούνησα το κεφάλι μου.

Όσες ώρες ήμασταν εκεί μου μάθαινε το πως να χειρίζομαι ένα άλογο και πως μπορώ να το κάνω να με ακούει. Οι ώρες πέρναγαν γρήγορα και έπρεπε πλέον να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.