The Lost Princess

👑Κεφάλαιο 21👑

<< Καλώς ήρθατε. >> είπε ο πατέρας μου με ανοιχτά τα χέρια του. Αγκάλιασε τον βασιλιά και την βασίλισσα, υποδεχοντας τους φιλικά.

Τότε τον είδα. Μπήκε μέσα με ένα χαρούμενο βλέμμα και χερετησε τους γονείς μου. Αφού τους αγκάλιασα και τους φιλισα, ήρθε ο Λούις μπροστά μου.

<< Γειά σου >> είπε σιγανά.
<< Γειά >> του είπα ντροπαλή. Ο μπαμπάς εκείνη την ώρα, μας είπε να πάμε στην τραπεζαρία. Εγώ έφυγα από κοντά του αμήχανα. Δεν ήθελα να με δουν οι γονείς μου, κοντά του και να αρχίσουν το κυριγμα τους.

<< Ελάτε καθίστε. >> τους είπε με χαρά και κάτσαμε στο τραπέζι. Έκατσα από την μία πλευρά και Λούις, έκατσε ακριβώς απέναντι.
Αρχιζανε να συζητάνε, ενώ εγώ σιωπηλή καθόμουν και έτρωγα το μισοψημενο κρέας μου.

<< Οοο σας έχουμε και εμείς ευχάριστα νέα >> είπε χαρούμενος ο πατέρας μου. Ο πατέρας του Λούις, τον κοίταξε όλο περιέργεια.

<< Ο, ανυπομονώ να ακούσω. >> είπε ανυπομονη η μητέρα του. Ο Λούις σήκωσε το βλέμμα του και στράφηκε και αυτός στον πατέρα μου. Ενωνοντας τα φρύδια του, με ένα στραβό χαμόγελο.

<< Δεν έχετε μόνο εσείς γάμο. Σε λίγους μήνες, παντρεύεται η κόρη μου. >> είπε και πνίγηκα από το κρασί, που έπινα εκείνη την στιγμή. Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Η μητέρα μου έπιασε συμπονετικα την πλάτη. Τελικά δεν θα άλλαζε γνώμη ποτέ. Αυτό ήταν σίγουρο. Θα παντρευομουν έναν άντρα που δεν νιώθω τίποτα για αυτόν.

Το χαμόγελο του Λούις έφυγε και με κοίταξε με ένα σοβαρό βλέμμα. Σηκώθηκα αμέσως πάνω.

<< Συγγνώμη, εγώ πάω να πάρω λίγο αέρα. Με την άδεια σας >> έσκυψα προς αυτούς ως ένδειξη σεβασμού και με γοργά βήματα βγήκα στην αυλή του παλατιού μου. Μου ξέφυγαν κάποια δάκρυα και έκατσα σε ένα μικρό πέτρινο τοίχο, όπου έβλεπες την θέα του γκρεμού.

<< Γιατί να συμβαίνει αυτό ? Τι πάει λάθος με μένα ?>> ψυθιρισα και δάκρυα ζεστά σαν φωτιά έβγαιναν όλο ένα και περισσότερο από τα καφετί μάτια μου. Άκουσα βήματα από πίσω μου αλλά δεν έκανα καν το κόπο να γυρίσω να τον κοιτάξω. Ήξερα είδη ποιος είναι.

<< Τελικά δεν είσαι ο μόνος που παντρεύεται χωρίς την θέλησή του. >> γέλασα πικρά με τον πόνο μου.

<< Πίστευα πως τουλάχιστον αυτά τα δύο χρόνια, θα τα ζούσα όπως ήθελα. Μα έκανα μεγάλο λάθος.Φυσικά, ακόμα δεν με βρήκε ο πατέρας μου και θέλει να με ξεφορτωθεί. >> είπα σιγανά αυτός ξεφυσιξε βαριά.

<< Μην λες τέτοια πράγματα. Οι γονείς σου σε αγαπάνε. Αλλά δεν είναι σωστό να περνούν απόφασεις για μας. Ραφαελα, θα έδινα τα πάντα για να νιώσεις αυτά που νιώθω για σένα. Θα έδινα τα πάντα για να με παντρευτείς. >> είπε και η καρδιά μου στεναχωριοταν στα λόγια του. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.

<< Δεν μπορούμε να μάστε μαζί. >> είπα τελικά αυτό που σκεφτόμουν. << Σε πέντε μέρες είναι ο γάμος σου. Αν σε παντρευομουν χωρίς την θέλησή τον δικών μας, θα ήταν ασυγχώρητο...>> δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω.

<< δηλαδή δεν είναι ασυγχώρητο που μας παντρευομουν χωρίς την θέλησή μας ? Αυτόν που δεν αγαπάμε. Που δεν θέλουμε καν στην ζωή μας ? Το συγχωρείς αυτό ?>> με ρώτησε με πόνο. Γύρισα να τον κοιτάξω και είδα ότι δάκρυα έβγαιναν από τα μάτια του. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Μην κλαις αγάπη μου. Μην με στεναχωρείς άλλο.

<< Πρέπει Λούις. Είναι ο πατέρας μου. Είναι οι γονείς μου. Πριν κάτι μήνες δεν τους είχα καν στην ζωή μου, και ήθελα να τους βρω σαν τρελή. Τόσα χρόνια ζούσα μόνη μου σε ένα καταραμένο νησί. Και τώρα που τους βρήκα, δεν θα τους συγχωρεσω. Όσο αδικία που νιώθω με αυτό, αγαπάω την οικογένεια μου. Θέλω να ζήσω με αυτούς. Θέλω να μάθω τι πάει να πει οικογένεια. >> αυτός δεν έλεγε τίποτα. Είχε δίκιο όμως. Αυτό είναι ασυγχώρητο που κάνει ο πατέρας μου..

<< Εσύ τον αγαπάς ? Τον Nicolas? >>Πρόλαβε και το είπε ο πατέρας μου. Γιατί δεν καταλαβαίνει πια ότι είναι άδικο αυτό που κάνουν.

<< Όχι δεν τον αγαπώ >> είπα σκιβοντας το κεφάλι. Γύρισα ξανά προς το μέρος που φαινόταν ο γκρεμός.

<< Τότε έλα μαζί μου. Πάμε να φύγουμε από δω. Να ζήσουμε μαζί. Να κάνουμε οικογένεια. Σε αγαπώ Ραφαελα δεν μπορώ να σε αφήσω και να ξέρω πως θα παντρευτείς άλλον. Θέλω να είμαστε μαζί. >>

<< Και γωνία σε αγαπώ Λούις. Αλλά δεν γίνεται αυτό που λες. Σε πέντε μέρες είναι ο γάμος σου, μην το ξεχνάς. Δεν θέλω να φύγω από εδώ και να μην ξαναδώ τους γονείς μου. Τώρα που τους βρήκα. Δεν έχει νόημα. Η Vana σε αγαπάει και θα είναι άσχημο να την παρατήσεις. Ξέρω πως θα νιώσει. Όπως νιώθω τώρα εγώ. Πόνο και θλίψη. Θέλω απλά να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. >> είπα με θυμο και έκανα να φύγω. Αυτός με έπιασε από το μπράτσο και με κοίταξε απελπισμένος. Δεν είπε τίποτα. Τα μάτια του γυαλιζαν και ήθελα να τα βλέπω για πάντα. Χωρίς να με ενοχλούσαν τα προβλήματα. Τα χείλη του σαρκωδης που ήθελα να τα φιλήσω, όπως την πρώτη φορά. Έκανα κίνηση και σιγά σιγά τον πλησίασα, αλλά στο τελευταίο λεπτό έκανα πίσω. Όχι Ραφαελα. Πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς αυτόν. Σταμάτα να τον σκαιφτεσε επιτέλους. Δεν σου ανήκει πλέον. Όχι ότι σου ανήκε ποτέ.