The Lost Princess

👑Κεφάλαιο 39👑

Η ώρα πέρναγε ευχάριστα, αλλά άρχιζα να βαριέμαι λίγο. Η Lily είναι ακόμη με τον αδερφό μου και χορεύουν συνέχεια, ενώ εγώ κάθομαι σε μια άκρη και παρατηρώ τον κόσμο. Ο Ben με πλησίασε και ήθελα να φύγω αλλά δεν πρόλαβα. Στεκόταν από μπροστά μου και μου ετηνε το χέρι του, σκυβοντας λίγο.

<< Θα μου χαρίσετε αυτό το χορό, πανέμορφη πριγκίπισσα μου ?>> τα μάγουλα μου καιγοντουσαν και κοίταξα διακριτικά γύρω μου. Κάποιοι στεκοντουσαν και μας κοιτούσαν. Μα καλά δεν έχουν να ασχοληθούν με τίποτα άλλο; Άλλη απλά μίλαγαν. Γύρισα μετά ξανά προς το μέρος του. Δυσταχτικα ετεινα το χέρι μου και δέχτηκα. Ένας χορός είναι, θα τελειώσει γρήγορα.

Πήγαμε προς το κέντρο και με έπιασε από το ένα χέρι και με το άλλο την μέση. Ενώ εγώ έβαλα το άλλο πάνω στους ώμους του. Αρχιζαμε να χορεύουμε πέρα δώθε, κοιτώντας με συνεχώς τόσο έντονα, που ένιωθα πως θα σκάσω αυτήν την στιγμή. Το βλέμμα πήγαινε όπου διποτε, αποφεύγοντας να τον κοιτάξω.

<< Είστε πολύ όμορφη σήμερα>> μου είπε και τα μάγουλα μου κοκκινισαν. Αυτός γέλασε ελάχιστα με την αντίδραση μου και δεν του έδωσα πολύ σημασία.
<< Σε παρακαλώ μιλα μου στον ενικό. Εξάλλου δεν μας ακούει και κανένας και πραγματικά όταν μου μιλάς έτσι νιώθω σαν μεγάλη γυναίκα >> παραπονέθηκα σαν ένα μικρό μωρό και αυτός γέλασε.

<< Όπως διαταξετε. >> αφού γυρναγαμε μετά από λίγο ποιο σιγά. Μια γνώριμη φιγούρα παρατήρησα να μπαίνει μέσα στο χώρο. Αυτός είναι. Σκέφτηκα όταν τον είδα μετά από καιρό. Τα μαλλιά του αυστηρά πίσω και τα γαλάζια του τα μάτια έντονα, που τα ξεχωριζες όπου κι αν ήσουν.

Το βλέμμα μου καρφώθηκε σε αυτόν, αφού για λίγο σταματήσαμε τον χορό. Ο Ben με κοίταξε περίεργος για την ξαφνική αντίδραση μου και κοίταξε προς το μέρος που κοίταγα εγώ. Τα χαρακτηριστηκα του σκληρηναν για λίγο αφού έκαναν την εμφάνισή τους. Μετά χαλάρωσε για λίγο και προσπαθείσε να το κρύψει κάπως. Ξανά γύρισα προς τον Λούις, ο οποίος πλέον με κοιτούσε ήδη. Τα μάτια του κοιτούσαν τα δικά δικά μου. Το βλέμμα του φωτεινό, καρφωνε το δικό του και με έκανε να ανατριχιάσω, κι ας ήταν αρκετά μακριά μου.

Μια γυναίκα του έπιασε τον ώμο χερετοντας τον, ενώ προσπαθούσε να με κοιτάξει. Γύρισα από την άλλη ελάχιστα πληγωμένη και μια μικρή ζήλια να τρυπαει την καρδιά μου.
<< Συγγνώμη, πρέπει να πάω λίγο έξω, να πάρω αέρα. >> είπα βιαστικά και πριν μιλήσει απομακρυνθηκα από κοντά του. Βγήκα έξω η οποία λογικά είναι η αυλή και έκατσα όρθια, περνώντας βαθιά ανάσα. Γιατί να ζηλεύω τόσο πολύ πια?

POV Vanas ( ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΈΝΑΤΕ ΤΟ ΞΈΡΩΩΩ ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑ :"))

Μπήκαμε στο χώρο όπου βρισκοντουσαν πολύς κόσμος. Μετά από κάτι λεπτά είδα την Ραφαελα να χορευει με έναν άντρα, όχι και τόσο χαρούμενη. Ο Λούις ήταν σε μια άλλη πλευρά, αν και συναντηθηκαμε έξω. Μια γυναίκα με κατάμαυρα μαλλιά τον πλησίασε και τον ακούμπησε στον ώμο, χαμογελώντας του και ξεκινώντας του να μιλάει. Κοίταξα κατευθείαν την Ραφαελα. Η καημένη σίγουρα στεναχωρηθηκε, από ότι κατάλαβα από την έκφραση της. Έφυγε απότομα από το χώρο και πήγα από πίσω της. Έκανα ένα νόημα στον Λούις, αφού με κοίταξε. Και βγήκα έξω. Στεκόταν όρθια και έπερνε βαθιές ανάσες. Αφού κατάλαβε την παρουσία μου, πετάχτηκε λίγο τρομαγμένη και όταν με αντίκρισε σοβαρεψε αμέσως. Ξέρω πως νιώθει και δεν την κατήγορό καθόλου. Είναι φυσικό αυτό που νιώθει, το ίδιο και για θα ένιωθα άμα βρισκόμουν στην θέση της. Αλλά πάλι καλά δεν έχω τέτοια προβλήματα.

<< Μπορώ να κάτσω μαζί σου ?>> την ρώτησα σηκωνοντας το χέρι μου δείχνοντάς της μπροστά. Αυτή διασταχτηκα απάντησε... << Ναι φυσικά >> είπε και γύρισε ξανά πλάτη προς εμένα. Την πλησίασα και της έπιασα τον ώμο συμπονετικα. Αυτή με κοίταξε έκπληκτη, με τα μάτια της λίγο ποιο ανοιχτά και της χαμογέλασα.

<< Δεν χρειάζεται να είσαι έτσι. Ξέρεις πως νιώθει για σένα και είμαι σίγουρη πως δεν θα κοιτάξει καμία άλλη, όπως κοιτάει εσένα >> της χαμογέλασα και με κοίταξε με ενωμένα τα φρύδια. Ξέρω είναι μπερδεμένη που της τα λέω αυτά, και θα της εξηγήσω σίγουρα.