Şarkıyı dinlemenizi şiddetle öneririm.
Barış o gün,sabaha karşı rüyasına giren minik siluetle uyandı.
Aras'la tanıştığı ilk günün bir anısı.
Hala hatırlardı annesinin kanser olduğunu öğrendiğinde olanları.Ne kadar yalnız olduğunu ve merhameti nasıl tekrar küçücük bir çocuğun kalbinde bulduğunu.
🍁🍁🍁
12 Nisan 2009
Barış hastanede annesinin başında bekledi yine.O uyanana kadar annesini izlerdi.Annesi çok güzel bir kadındı,Barış onu izlemeyi çok severdi bu yüzden.Biraz dökülmüştü saçları ama olsun.Yine de çok güzeldi.
Ne yazık ki o gün annesi biraz daha yorgun olduğundan o uyanamadan çıkmak zorunda kaldı odasından.O gün neler yaptığını anlatamamıştı annesine.Yaptığı resmi de gösterememişti.
Hastane koridorunda oturup babasını beklemeye başladı.Diğer küçük de sırtında çantasıyla gelmiş,üzgün oturan kumral çocuğa bakıyordu.Annesi çıkana kadar onunla konuşabilirdi belki.
"Üzgün olmamalısın."Barış şaşkın şaşkın açtı mavi gözlerini.Yeni fark ettiği çocuğa baktı.
"Neden ki?"Çocuk etrafına bakıp,elini ağzının etrafına koyarak bir sır vermeye hazırlandı.
"Babam dedi ki,üzgün çocukların 3 tane kulağı çıkarmış."Barış'ın kaşları çatıldı.
"Bu kötü bir şey mi ki?"Aras düşündü.Sahiden kötü bir şey miydi ki?Daha iyi duyardı.Omuz silkti.
"Tabii ki oğlum,çirkin olursun."Barış kulaklarını yokladı hemen,neyse ki iki tane vardı.
"Korkma,geç olmadan kurtardım ben seni."dedi gururlu bir ifadeyle esmer olan.
"Teşekkür ederim."Barış gülümsedi.Aras yanına tırmanırken meraklandı.
"Neden üzülmüştün ki?"Barış omuz silkip yere değmeyen ayaklarını salladı.
"Annem hasta oldu."Aras önemsiz gibi başını salladı.
"Yahu ne olmuş ki?İyileşir.Hem benim babam doktor.O herkesi iyileştirir."Barış yine de kararsızdı.
"Ama diyorlar ki bu kötü bir hastalıkmış.Babam çok üzülüyor."Aras küçük çocuğun elini tuttu.Annesi üzgün insanların elini tutup konuşurdu hep.
"Olsun.Yine de iyileşir.Annelere bir şey olmaz ki.Benim annem de hasta oluyor,sonra hemen geçiyor.Biraz uyursa geçer."Barış'ın hevesle açıldı renkli gözleri.
"Uyursa geçer mi sahiden?"Aras gururluydu.
"Uyuyunca her şey geçer."Böyle söylerdi değil mi büyükler?
O gün aynı hastanenin psikoloğu,aynı zamanda Aras'ın annesi ,Aylin Hanım her gün yalnız oturup,annesinden başka kimseyle konuşmayan çocuğu;10 dakika kendisini beklediği için sinirlenen asi oğluyla konuşurken görünce çok şaşırdı.Oğlu gururla bir şeyler anlatıyor,renkli gözler gülümseyerek onu dinliyordu.
Aylin Hanım zeki bir kadındı,bu yüzdendir o gün anladı;Barış'ın yüzündeki ifade basit hisler taşımıyordu.Oğlu yapayalnız bir çocuğun ilk aşkı olmak üzereydi.
🍁 🍁 🍁
Barış sigarasının izmaritini bastırırken kabullendi.Ona kendi annesi gibi davranan Aylin Hanım da gitmişti,biricik Aras'ı da.
Barış belki de terk edilesi,kötü bir insan olduğunu düşünecekti ki,
"Barış."Mert'in boğuk sesi balkonun kapısına geldi.Bu gece Levent Bey olmadığından Barış'ı yalnız bırakmak istememişti.
"Buradayım."Mert sesini takip edip Barış'ı buldu.
"Ne yapıyorsun bu saatte?"Barış omuz silkti.Mert de üstelemedi.İçerden bir battaniye kapıp Barış'ın yanına döndü.
Üstüne örtüp yanına yerleşti balkondaki koltukta.Barış'ın başını göğsüne yasladı.Hemen saçlarıyla oynarken,Barış bunu yapmasının sebebini bildiğinden gülümsedi.
Barış saçıyla oynanınca hemen sakinleşir,uyurdu.
Pek adeti olmasa da Mert'in beline sardı kollarını.
"İyi ki varsın."dedi belli belirsiz.
Mert saçları arasına bir öpücük bıraktı en yakın arkadaşının.
O an dünyada birbirlerinden başka kimselerinin olmadığını biliyor gibiydiler.
Daha önce de belirttiğim gibi,içime sinmediği için sildiğim Aras karakterlerini kullandığım bir hikaye bu.Aras'tan bağımsız olsa da oradan bir anıyı,Barış'ın neden bu denli üzgün olduğunu anlamanız açısından paylaşmak istedim.Umarım keyif alarak okumuşsunuzdur.
ÖPTÜM
