ZawGyi
အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ မိုးေရစိုေနတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲလိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚမွာခဏေလာက္ထိုင္ကာ ေက်ာင္းကိစၥကိုအေမ့ကိုေျပာရန္ စကားမ်ားစီေနေတာ့သည္။ ဘာလို႔ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္းကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အျပင္ကိုလႊတ္ေလ့မရွိသည့္ အေမ့၏အက်င့္ကို ယမင္းေသာ္သိသျဖင့္ျပင္ဆင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ေအာက္ထပ္သို႔
ခပ္ျမန္ျမန္ဆင္းလာခဲ့ၿပီး အေမ့ကိုေျပာရန္အားတင္းကာဧည့္ခန္းထဲသို႔ဝင္လာလိုက္သည္။
"အေမ သမီးေျပာစရာရွိတယ္။"
ယမင္းေသာ္၏အေမလည္း ယမင္းရဲ႕ 'ေျပာစရာရွိသည္'ဆိုေသာစကားကိုၾကားသည္ႏွင့္ လုပ္လက္စအလုပ္မ်ားကိုရပ္ကာ ယမင္းေသာ္ဘက္လွည့္လာလိုက္သည္။
"ဘာမ်ားလဲ သမီး။"
အေမ့ရဲ႕ေျပာစကားကိုၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ယမင္းေသာ္လည္း စီထားသမွ်စကားလုံးမ်ားသည္ ဦးႏွောက္ထဲမွအကုန္ေမ့ကုန္ေတာ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ဘဲ 'ရပါေစ' ဟုသာဆုေတာင္းရင္းေျပာလိုက္သည္။
"ဟိုေလ။ ဟို အခုလာမဲ့အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႕မွာ ေက်ာင္းကသြားဖို႔အတြက္ဖိတ္ထားတာခံရတယ္ေလ။ အဲ့တာ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူေတြသြားရမွာေပါ့။ အဲ့တာသြားရမဲ့အထဲမွသမီးပါလို႔။ လိုက္လို႔ရမလားေမးၾကည့္တာ။"
ယမင္းေသာ္လည္းေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ အေမမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"သမီးလိုက္ခ်င္ရင္လိုက္ေပါ့။"
"တကယ္လား အေမ။"
ယမင္းေသာ္အံ့အားသင့္ကာေအာ္လိုက္မိသည္။ ေအာ္လိုက္တာ ပိုသြားမလားေတာ့မသိေပမဲ့ တစ္ခါမွဒီလိုမလႊတ္ဘူးသည့္အတြက္ ယမင္းေသာ္တစ္ေယာက္ ေအာ္လိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီလိုလြယ္လြယ္ကူကူရမယ္လို႔ယမင္းေသာ္မထင္ထားသည္မွာအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
"တကယ္ေပါ့။"
"မေနာက္နဲ႕ေနာ္ ေမ။"
"ဘာဆိုင္လို႔ အေမက ေနာက္ရမွာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ျပန္ျပင္လိုက္ရမလား။"
"ဟီး မေျပာင္းပါနဲ႕။ ေပ်ာ္သြားလို႔ပါ။"
ထိုသို႔ေပ်ာ္ေနစဥ္ညဘက္လာႀကိဳရမယ္ကိုေတြးမိ၍.. "ဒါေပမဲ့ အေမတို႔ညဘက္လာႀကိဳရမွာ။"
YOU ARE READING
နှင်း (1) (Completed)
Teen Fiction'ရူးရအောင်ချစ်ပေမဲ့မင်းပျော်ရွှင်ဖို့အတွက်..' "ပျော်အောင်နေပေးပါ ချစ်သောရေ.. ငါလက်လွှတ်ပေးရတာနဲ့တန်အောင်.." 1192018-31122019
