Toen de middag aan zet kwam, was natuurlijk iedereen alert. Maar zoals Mina nu eenmaal was, was ze tegendraads.
De dokter had de middag voorspelt en Mina overleefde die.
Maar toen het donker viel en de klokken al 18u geslagen hadden leek het toch alsof het einde eraan kwam.
Anna liet ook de meid, die trouw voor Wilhelmina zorgde wanneer de kapitein weg was erbij.
De dokter hield zich even afzijdig. Martijn en Johannes zaten bij haar neer gehurkt. De kapitein hield haar hand stevig vast met zijn twee grote handen. Martijn had een hand op haar bovenarm gelegd.
Ze had de hele dag flink door gehoest en was nu duidelijk de uitputting nabij.
"Moe" begon de kapitein, "zeg je tegen pa dat ik goed ben? Dat ik een man ben geworden zoals hij? En dat ik een zoon heb?"
Dat kon Martijn niet horen.
"Je pa" hakkelde Mina, "wij -hoestten- zijn trots op jullie."
Jullie.
De meid huilde in de armen van Anna en Martijn beet zo hard op zijn lip dat het pijn deed.
Mina zonk zachtjes in haar kussen. Plots leek het alsof alles weer in orde was. Ze leek plots weer normaal te ademen. Rustig. En ontspannen.
Een tiental minuutjes later vertraagde haar adem steeds meer. En uiteindelijk leek het gedaan te zijn. De dokter kwam tussen Martijn en Johannes in.
Hij nam haar hand vast en voelde aan haar pols. Hij legde ook de rug van zijn hand tegen haar voorhoofd, keek en luisterde naar haar borstkas en hield een spiegeltje onder haar neus.
Al deze testen waren negatief.
"Ik verklaar Wilhelmina Maartensdochter overleden op 23 oktober om even na zes in haar woonst te Amsterdam."
Daarop stond hij weer recht. De kapitein, die gehurkt naast haar bed zat stortte in, en Martijn stond beduusd overeind. Hij had nooit echt een oma gehad. Maar ervan afscheid nemen deed onnoemelijk veel pijn.
In zijn huilen door verbaasde hij zich nog even over hoe vredig ze er uit zag. Alles was goed.
De dokter bracht het document in orde waar hij Wilhelmina officieel dood mee verklaarde, samen met zijn handtekening, zegelstempel afdruk en de afdruk en handtekening van de kapitein.
Daarna wilde hij het hoofd van Wilhelmina afdekken.
"Wacht daar nog even mee" zei de kapitein. En de dokter deed dat.
Anna kwam even tussen en begeleide de dokter naar buiten en betaalde zijn rekening.
De kapitein was kapot van het verlies van zijn moeder. De enige echte familie die hij nog had sinds de dood van zijn vader.
JE LEEST
De Parel op Drift | BOEK 4
Historical FictionWanneer het leven van Martijn en Johannes eindelijk weer even in de plooi gevallen leek te zijn, krijgen ze verschrikkelijk nieuws. De kapitein moet een deel van zijn zware jeugd herleven en Martijn draagt daar de zware gevolgen van. Niet enkel de...
