De Parel op Drift | BOEK 4

21) waar zijn de goede oude dagen?

Het was middag toen zowel de kapitein als Martijn weer eens samen op waren.

Ze zaten samen te eten.
Martijn probeerde een paar keer een gesprek aan te knopen, maar aan de kant van de kapitein was het beeld zonder klank.

"Kapitein" zei Martijn een beetje dwingend, "het zou beter zijn om proberen verder te gaan."

"We hebben geen wind."
"Niet op die manier kapitein. Ik bedoel uw leven."
Hij keek Martijn voor het eerst tijdens de hele maaltijd aan.

'En wat is jouw suggestie dan?' leek zijn hele gezicht te vertellen.

"Bijvoorbeeld. U wilt met alle geweld uitzeilen. En vervolgens sluit u zichzelf op in uw kajuit. Niet alleen letterlijk. Maar ook figuurlijk. Op geen enkel moment ontwaakt u uit uw roes."

De kapitein haalde zijn schouders op.

Martijn liet zijn schouders hangen en zuchtte. "Dat bedoel ik net."

Hij stond op en liep naar buiten.
Voor het eerst in zijn leven had hij het gevoel dat hij beter thuis was gebleven.

Waar het nu beter was.

Met houtskool en een vel papier zette Martijn zich op de trap die van de kajuit naar dek liep.

Hij had al lang niet meer getekend. Of toch zaken die geen kaarten waren. Voorzichtig tekende hij de stuurboordzijde en de zee.

De meeste van de mannen genoten rust. Slapen. De luxe om enkele uren te kunnen slapen op stilstaand water. Geen wacht, geen wacht bij de kanonnen, niemand in de zeilen, niemand wacht op dek.

Martijn zuchtte diep. Waar was het avontuur gebleven? Hun eigen goesting kunnen doen?

Martijn hoorde aan het repetitieve "pok" geluid achter hem dat de kapitein messen aan het gooien was.

Zijn ultieme manier om te vertellen dat hij boos is, lastig, moe etc.

In woorden zal ie het nooit doen. Maar met messen wel. De eerste matroos die nu zou binnenkomen zou een mes in z'n voorhoofd krijgen. Het vraagt een beetje oefening om binnen te wandelen op het juiste moment en nog meer oefening om weg te duiken.

Zucht.

De goeie oude dagen.