T O R M E N T

Chapter.3

Ellisha is crying silently, habang tinatahak ang daan pauwi sa bahay ng pinsan niya, she really dont know what to do, isang araw pa lang siyang nandito sa pilipinas ngunit hindi na niya kayang tanggapin lahat ng nangyayari sa kanya. She felt miserable, alam niyang hindi ito mangyayari kong hindi lang siya umalis noon, ngunit ginawa din naman niya iyon para sa pamilya niya, para sa kanilang lahat.

"ang Bilis mo naman, oh ano naka pag usap ba kayo ng asawa mo?" tanong ng pinsan niya, marahang tango naman ang isinagot niya dito. She start to pack her things. Ngunit na pako ang kanyang mga tingin sa damit ng asawa't anak nito. Yes, those are the clothes of her son and husband, tanging bagay na meron siya, dinala niya ito noong umalis siya at lumayo. Ito ang naging tanging alaala niya noon. She began to cry.

" sigurado ka bang okay ka lang?" nag aalalang tanong ni Arin.

"oo, okay lang ako, kaya ko to Rin, salamat nga pala sa tulong mo" matamis namang ngumiti ang pinsan nito at saka siya niyakap ng mahigpit.

"wag mong kalimutan na nandito lang ako palagi Lis, alam kong magiging okey rin ang lahat"

"sana nga"

umalis na ito sa pagkayap sa pinsan at hinila ang mga maleta .
Isang oras ang byahe papunta sa bahay nila ng pamilya niya, ngunit para kay Elisha ay limang minuto lang itp, she is excited to see her son, tatlong taon na hindi niya ito nakasama. Kahit labag ito sa asawa, gagawin niya parin, kahit lumuhod pa ito ng paulit ulit, makalapit lang siya sa anak nila. Noah is her only strenght, kasi alam niyang anytime kaya siya ipagtabuyan ng asawa niya. But its here fault, she admit it.

"sino po sila?" Ellisha smiled bitterly, bago ang katulong nila at hindi siya nito kilala. Nag dadalawang isip pa ito kong mag pakikilala siya bilang asawa ni Tristan o mommy ni Noah.

"A-ah. I'm----Im.." she cant find words to answer the maid.

"pasensya na po kayo ma'am, bawal po kasi kaming mag papasok ng hindi kaibigan o kakilala, dalawang taon na po akong naninilbihan dito at ngayon ko lang po kayo nakita, kong gusto niyo po hintayin niyo na lang si Sir Tristan o di kaya si Ma'am Trishella"

pagkatapos sabihin ng katulong ang mga salitang iyon ay agad din siyang tinalikuran.
Ellisha bite her lips, she's holding her emotions, ayaw niyang umiyak sa ganitong dahilan lang, but she cant do anything about it. She felt empty. Nawalan siya ng karapatan sa lahat ng bagay. She felt helpless.

Napasilip siya sa suot na relo, she still have three hours left before Tristan's out.

Sumilong siya sa malapit na gazebo, at malayang pinagmasdan ang dating tahanan nilang tatlo ng asawa't anak. She used to have a perfect life. A perfect marriage, and a perfect husband, but because of her decisions, everythings change, and nothing left for her.

Limang oras na ang nakalipas ngunit hindi parin dumarating ang kanyang hinihintay. Malamig na ang paligid, hinahamugan na siya, at gabi na rin, mag aalas nuebe na ngunit wala parin si Tristan.

Nagawa parin niyang manatili ng ilang minuto, baka sakaling dumating na rin ito, at tama nga ang hinala niya dahil pagkalipas ng trenta minutos ay dumating na ang sasakyan ng asawa.
Bumaba na ito ng kotse, Ellisha is about to approach him, ngunit lumabas din ang magandang babae na kasama nito kahapon. This is the girl name Trishella, his husband's girlfriend.

"did you enjoy our dinner Hon?" tanong ni Tristan sa babaeng kasama nito.

"of course, sinong hindi mag eenjoy, kong ikaw ang kasama" the Girl smile's so sweet. Mas lalong gumaganda ito.

Hihilahin na sana paatras ni Ellisha ang maleta, but she's late, dahil nakita na siya ni Trishella.

"Oh! Hi, Ellisha, kanina ka pa ba?" nagulat si Ellisha ng bigkasin ni Trishella ang pangalan niya, hindi niya inaasahan na kilala siya nito. Napasulyap siya sa lalaking nakatayo sa likod ng kaharap ng babae. He has no expression, blangkong nakatingin ito sa kanya.

"i'm sorry, Tristan told me everything, kaya nakilala agad kita, pasensya na kong ginulat pa kita"

Ellisha felt a little bit insecure, totoong mabait nga ang girlfriend ng asawa, at halatang masayahin itong tao. Tristan told her everything, what a very thoughtful man, siguro sinabi din niya ito sa girlfriend niya kong ano siya klaseng ina at asawa.

"it's--- it's okay" ang tanging nasagot ni Ellisha.

Ngumite naman sa kanya ang babae, at saka sinulyapan ang nobyo.

"Hon, help her with her things"
Ngunit hindi parin umiimik ang lalaki, he has a cold expression. He hold his girlfriend's hand, at saka hinila papasok sa loob ng bahay nito.

Ellisha left all alone. Nag kusa na siyang pumasok sa dating tahanan niya, na magiging tahanan niya parin hanggang ngayon. It feels like, the wife, the husband and the mistress ay nasa iisang bobong lang, but she don't consider her self as the wife, dahil ang nararamdaman niya ngayon ay siya ang kabit, nakikitira, nakikisawsaw.

But she decided already she will accept every bit of hurt with an open arms kong ang anak naman niya nito ang magiging premyo.
But she admit it too, na mahal na mahal parin niya ang asawa, at handa din siyang tanggapin lahat ng parusa nito, kong kapatawaran din naman nito ang kapalit.