T O R M E N T

Chapter.6

I'm smiling while im on my way home. Feeling ko nakagawa ako ng isang masayang bagay sa buhay ko and that is nang maihatid ko ng maayos ang anak ko .
I park the car. Sigurado akong umalis na si Tristan at tanging mga katulong na lang ang nandito sa loob. Hindi ako nag karoon ng chansang makapag libot muli sa bahay na ito, ang dati kong tahanan., At ngayon ko lang na pagtanto na wala parin palang pinagbago, nandito parin ang ilan sa mga gamit ko, from my paintings down to the colours of curtains.

Nag libot pa ako hanggang sa marating ko ang kwarto namin noon. Noong mahal pa niya ako. It is a finger print access. Hindi ako umaasa pero dahan dahan kong inagat ang aking hinlalaki. Kinakabahan ako habang unti unti ko itong nilalapit, baka mapahiya ako sa sarili ko.

Natawa ako ng pagak, sino ba kasi niloloko ko? Ano pa ba ang aasahan ko? Ang laki ko namang tanga! Gusto kong sabunotan ang sarili ko. I left them! And I expect them to accept me with an open arms?ang bobo ko naman!

I take my first step para lisanin ang silid.

But I stop, Im having a battle right now, and that is to try or not..

I look back and stared at the door. It makes me insane! I slowly push my thumb to the access.

To my surprise the door open.

This means that I still have the access.

Mabilis na kumabog ng husto ang dibdib ko.
"Love, hinintay mo ba ako na umuwi noon?"

Napahagulgol ako sa tapat ng silid, sobrang sakit, sobrang bigat. Patawarin mo ako, hindi ko gustong mangyari ito sa atin.

****
"Please dont forget to take this"

"Opo" I answer her with a smile. Mabilis na nilisan ko ang silid na iyon, I hate this feeling, I hate this place, ayokong lagi akong nandito.

I flinch when I saw the clock! Its already 5:00 pm, at 4:30 ang labas ni Noah.
God! Please! Wala naman sanang mangyari kay Noah.
Dali dali kong tinahak ang daan papuntang eskwelahan.

And I can't find Noah!

Palakas ng palakas ang tibok ng puso ko.

"Anak, nasaan kana ba?" Maingat kong hinakbang ang aking mga paa,parang anytime ma tutumba ako, ang sakit ng ulo ko.

Hindi na ako mapakali, I ask the guards,the janitors and even his adviser at kanina pa daw ito lumabas. Napahilamos ako.

I grab my keys and went home.

I saw Tristan unbuttoned his suit. I hurriedly run to him.

"Tristan, I --- I can't find Noah, please! Please! Hanapin natin siya" i'm begging, pleading. Hindi ko kakayanin kapag may mangyari sa anak ko .

Nakita kong nagulat ito,his eyes turns into something dangerous.

"Goddamnit! Woman! If something happen to Noah, pag sisihan mong bumalik kapa" mabilis na tinalikuran niya ako, holding his car keys.

Mabilis na sumunod ako sa kanya.

I dont mind if he's mad, wala na akong pakialam sa sasabihin niya, kong patayin niya man ako. Ang importante mahanap ko si Noah. I need to find my son. This is my fault! My entire fault! Wala akong kwentang ina! Walang kwentang asawa!walang kwentang tao!

Paalis na sana kami ng village ng makasalubong namin ang sasakyang ni Trishella. She open her window and there I saw Noah, who is peacefully sleeping .

Tahimik na nag pasalamat ako sa dyos..

Mahimbing ang tulog ng aking anak sa bisig ng kanyang ama habang inaakyat namin ito sa kwarto.

"Hon, sorry I didnt call you ng makuha ko na si Noah, hindi ko naman inaasahan na mag kakagulo kayo rito, ang sa akin lang naman ay ma iuwi ko siya, sakin kasi tumawag ang mommy ng ka klase niya na umiiyak na daw siya kaya ako na lang ang nag sundo, pasensya na Ellisha, I shouldnt ---"

Tristan make Trishella shut through his kiss, and it kills me. Sa harap ko mismo.

"You dont have to say sorry, wala kang kasalanan, I should be the one na mag pasalamat sayo, you showed me that you will be a great mom, at hindi iresponsabling ina"

Hindi ko alam kong sinasadya mo o hindi pero, Tristan, namamatay ako dito.

Tahimik akong naluluha habang naka tungo sa kanila..

"Sana Ikaw na lang ang naging ina ni Noah"

Those words! Na manhid ang buong pagkatao ko! Tila nasabugan ang mga tinga ko ng libo libong bomba, I cant even make a step, it fvcking hurt my soul. Tagos hanggang kaluluwa yon Tristan. Asawa mo parin ako, ako parin ang ina ni Noah, bakit kailagan mong ipamukha, ganon nalang ba talaga ang galit mo sakin?

Ito ang mga salita na gusto kong isumbat at sabihin, ngunit alam kong wala akong karapatang mag salita, dahil kunting mali ko na lang baka mapalayas na ako, at hindi ko kakayanin ang malayo sa anak ko ulit,mamatay na ako sa pagkakataon na ito.

They continue climbing the stairs at huminto na ako, I decide to stop and not to follow them, ramdam na ramdam ko ang pag durog ng puso ko.