T O R M E N T

Chapter.8

Hello! To my Marzipan babies. Saranghaeyo. 💜

*******************

"It is too painful"

Maaga pa lang ay nagising na si Ellisha, she want to take his obligation seriously, kahit hindi na siya kayang tingnan ang asawa ay okay lang sa kanya, masaktan pero wala na siyang magagawa. Maybe he still cares at her, kahit kaunti. Ito ang nararamdaman niya ng bigyan siya nito ng gamot kagabe.

The table is ready, kahit masama ang pakiramdan niya at masakit ang kamay niya pinilit niya parin ang bumangon. Na miss niyang alagaaan ang pamilya niya. She blame no one but her self only.

She cook bacon,  fried eggs, hotdogs and prepare some toasted bread, naka pagtimpla naman siya ng kape para kay Tristan, at gatas para kay Noah, she prepare one for herself too and for Trishella, She know na doon ito natulog sa kwarto nila noon ng asawa niya  . She laugh pathetically, it use to be her room too, pero ngayon nandoon siya nakikisiksik sa maid quarters.

After three years ngayon niya lang ulit makakasama sa mesa ang pamilya niya. She is excited while nervous at the same time.  Its already six twenty in the morning and anytime bababa na ang mga iyon.

"Look who's excited!! Are you ready baby??"

It was Trishella talking to Noah, karga karga niya nito ang bata habang nakasunod naman si Tristan sa mga ito.

What a view. Habol hininga siya ng makababa na ang mga ito, they look like a perfect family, at siya ang nahihiya. Wala na siyang karapatan. She knew it. Her heart rip into pieces, but she's willing to pick it up and mend it again and again.

"Hi Ellisha" ngumiti naman siya sa babae ng batiin siya at ito lang ang tanging naka pansin sa kanya, even her Noah didnt approach her or even said good morning to her.

Diridiritso itong  umupo ,  naka upo na silang tatlo they start eating habang naka tayo lang siya sa gilid nila, looking at them with a broken heart. Sinusubuan ni Trishella si Noah at nakangiting tinatanggap naman ito ng aking anak. My Noah. Wala na ba talagang natira para sakin?.

Juvy enters the dining area may bitbit itong soup.

"Hon, eat this masakit ang ulo mo diba? I ask Juvy to cook it for you"

What a thoughtful man. He use to be like this to her kapag masakit din ang ulo nita and Chicken soup is her favourite also.

Oo inaamin niya lubos na siyang nasasaktan, nasasakal siya at parang hindi siya makahinga.

Masaya naman itong tinaggap ng babae. She even praise our maid for how it taste.

Akmang aalis na sana siya when Tristan glance at her, so she stop for a while, baka may kailangan pa ito.

"You can seat and eat" kahit walang emosyon ang mga mata nito ay na appreciate parin ni Ellisha ang imbistasyon ng asawa. Trishella smiled at her kaya gumanti din siya.

Walang ingay na kumuha siya ng kanin at ulam, gusto din niyang alagaan ang anak kahit masubuan man lang ngunit hindi niya ito magawa gayong nasa gitna ito ni Tristan at Trishella.

"Hon, I'll be gone for a while" Trishella reach for Tristan's hand na nakapatong sa ibabaw ng mesa 

"Why? Saan ka pupunta?" Nanibugho siya ng makita ang mukha ng asawang nag aalala para sa nobya.

"We're going Thailand for a month, I was choosen to have a volunteer para sa mga taong may sakit, it was granted for free. Naaawa ako sa mga tao, the place there looks like a little island, the civilization is not good, the people are poor, so we decided to help them"

Naiinggit siya, talagang mabuting tao ang girlfriend ng asawa niya. And it feels like hell dahil alam niyang wala siyang kalaban laban. She's a doctor, and a good woman. She's nothing compare to her.

"I'm so proud of you baby,but still i'm worried"

"Don't be hon, kasama ko naman sina Dra. Rj, and Dra. Rybelle, and the other nurses. I'll be safe"

Napangiti naman ang asawa kay Trishella. They must be so in love..

"Anyway, congrats baby boy, Tita Trish is so proud of you, at dahil dyan, what do you want when I come back?" Hanggang tinga ang ngiti nito sa anak niya.

Okay, she's out of place. Mas mabuti na pala sana na hindi na siya sumamang mag agahan..

For she knew that, Noah is Top 1 sa klase nila . Hindi pa niya nabati ang anak, pero sinisigurado niyang mamaya ay mababati din niya ito.

"You know what I want tita, and I want you to be my mom"

Elisha stops for a moment, natulos siya sa kanyang kinauupuan. She lowered her head, at saka pinakawalan ang isang butil ng luha. Her husband and child, didnt want her in their lives. Matagal na siyang kinalimutan. Paano kong sabihin niya sa mga ito na hindi niya sila inabandona. Pero may mag babago pa ba? Siya ang nang iwan. Siya lang ang dapat masaktan. She silently wipe her tears using her thumb, at saka umangat muli ng tingin. She's been crying for four years now. Kailan pa ba titigil lahat ng sakit na nararamdaman nita, kong hindi niya lang mahal ang mga ito, matagal na sana niyang kinitil ang kanyang buhay. Though she's tired. She's still here, manange to stand and cry alone. EVERY NIGHT!