T O R M E N T

Chapter.7

Ang bigat ng pakiramdam ko, kahit ayaw humakbang ng mga paa ko pinipilit ko parin ang lumakad patungo sa aking silid..

"Ma'am okay lang po ba kayo?" Napaangat ako ng tingin kay Juvy. I smile weakly.

"Juvy, ikaw na lang muna ang mag luto ha? Pasensya na hindi kasi maganda pakiramdam ko"
Pinipilit kong wag ma iyak sa harap niya. Saka na lang pag umalis na siya.

"Ako po ang bahala ma'am" magiliw na sagot naman nito.

"At ,wag mo na akong gisingin para mag hapunan ha?"

Hindi ko na nahintay ang sagot niya at agad ko na siyang tinalikuran, I can't take it anymore. I want to burst out.

Makalipas ang ilang oras, hindi parin ako makatulog, mag a alas dos na ng madaling araw, ang hirap makatulog, it feels like there's a hollow blocks on my chest. Its really hard to breath.

Madilim na ang paligid, and I'm sure tulog na lahat ng tao, inisa isa ko munang sinilip sina Jhosa at Juvy na ngayon ay mahimbing ang pagkatulog. Lumabas na ako at tinungo ang kusina, na uuhaw ako. Na ilabas ko na yata lahat ng tubig na nainom ko dahil sa iyak.

" Do you still love her?"

I stop. It's Trishella whose talking to Tristan, they are having a conversation sa mini bar, mukhang parehu silang nakainom mas tipsy lang si Trishella, at naka ngiti namang nakaharap sa kanya ang asawa ko. Ang lakas ng tibok ng puso ko, kahit alam ko ang isasagot ng asawa ko, kahit alam kong masasaktan ako sa isasagot niya. Iwan ko ba, bakit mas pinili kong manatili at makinig. Tumagilid ako at sumandal sa pader.

"Anong klaseng tanong yan? Alam mo kong sino ang mahal ko"

Nakakamanhid ang mga salitang pinakawalan ng asawa ko.

"I'm afraid. Natatakot ako, paano na lang kong isang araw ayaw mo na pala, na ma realize mong siya parin talaga"

Trishella begin to cry,and I saw Tristan is getting hurt. Nakikita kong nasasaktan siya dahil na iiyak ang babae. It hurts me big time! Napaka swerti mo sa asawa ko.
Napaka swerti ko sa kanya noon.

"Hush now baby, I love you, trust me okay?" Sinuyo nito si Trishella, he caress her hair at saka niyakap ito ng mahigpit.

The next thing happen, I saw them kissing. More passionate. The love was there, and it kills me. Para bang puno ng pagmamahalan. My eyes started to get blurry, tahimik kong sinisimsim lahat ng sakit. I look away when I saw Tristan unbutton Trishella's blouse. Kahit ngayon lang, kahit ngayong gabe lang iisipin ko na muna ang sarili ko. I move backward slowly ngunit hindi ko napansin ang vase na nakapatong sa isang mini table, nahulog iyon at lumikha ng ingay. Agad akong nataranta hindi ko alam kong ano ang gagawin, siguro akong narinig iyon ng dalawa sa kusina. Agad agad kong pinulot ang basag na vase, hindi ko na ininda ang sugat sa mga daliri ko. Hanggang sa may bumukas ng ilaw.

It is Tristan, carrying Trishella mukang nakatulog narin ito. He look at me and then he look away, he saw my hand bleeding at agad din iiwas ng tingin. What more painful is when he pass, and ignore me,habang buhat buhat nito ang nobya. Malungkot kong pinagmasdan ang kanyang likoran na ngayon ay paakyat na ng hagdan.

Kailan kaya kita muling mayayakap? Miss na miss na kita :'(

Darating pa kaya ang mga sandali na matingnan mo ako ng maayos? Yong tipo na walang galit. Mapapatawad mo pa kaya ako? Sana dadating ang araw na mahanap mo ang kapatawaran dyan sa puso mo, mag hihintay ako mahal, mag hihintay ako.

Niligpit ko ang nagkalat na bubog at tinapon sa basurahan,hindi ko ininda ang hapdi ng aking kamay sapagkat mas mahapdi ang puso ko sa ngayon. Nag salin ako ng tubig at diri diritsong ininon, I need water. Mapait akong ngumiti, I need water para may ma iiyak na naman ako.

Napaupo ako, habang nakatitig sa kawalan, habang nakatitig sa aking kamay na sugatan, hindi parin matigil sa pag agos ang dugo mula sa sugat ko, mahapdi, masakit pero wala na ito sakin. Mas masakit ang nararamdaman ko ngayon.

Nanatili pa ako ng mga ilang minuto, hindi ako dinadalaw ng antok na wala lahat ng iyon dahil sa nasaksihan ko at narinig ko kanina. Walang salita ang makakapag larawan sa sakit na nararamdaman ko. I can feel that even my soul is crying. Wala ng lunas ang sakit na dinadala ko.

Napasandal ako sa upuan, I close my eyes, nakakabinging katahimikan at nakapalibot sakin. The only thing that I can hear is the ticking of the clock.

hanggang sa makarinig ako ng isang malakas na kabog sa mesa na nasa harap ko, and there I saw Tristan, throw a box of medicine kit on the table. Sa sobrang gulat ko hindi ako makahanap ng salita na maaari kong sabihin, Should I say thankyou? Should I remain silent? Anong sasabihin ko?

Wala paring emosyon ang mukha niya.

I'm about to say thankyou, but he turn his back and walk away. I left dumbfounded .