T O R M E N T

Chapter 14.

PAGKATAPOS ng nangyari kahapon, hindi na ulit kinibo ni Tristan si Ellisha, bagay na naiintindihan din niya, tama naman si Tristan, siya ang nang iwan, pero mas masakit iyon sa kanya dahil wala siyang kayang gawin kundi ang lumayo lang, habang bitbit lahat ng sakit.

Maaga pa lang ay umalis na si Tristan, hindi na ito nag agahan, mas na lungkot si Ellisha, lalo naging malamig ang pakikitungo sa kanya ng asawa. Ni hindi man lang siya tinapunan ng tingin ng umalis ito, tanging si Noah lang ang kinausap.

The pain is bearable para sa kanya kahit ang totoo hindi naman.

"Mag ingat ka baby, susunduin kita at 4:00 okay? I promise hindi na ulit mangyayari ang nangyari noon" hinaplos nito ang buhok ng anak at saka hinalikan sa pisngi. Noah bid his goodbye to his mother.

Nang nakita niya itong nakisalamuha sa mga ka klase niya ay napangiti siya.

*Phone rings

Si Arin ang tumatawag.

"Hey. Have you forgotten me already?"
Alam niyang umaarti lang ito, sa lungkot ng boses ng pinsan.

"Of course not, bakit naman kita kakalimutan" she leans on her car, habang masaya na nakikipag usap sa pinsan.

"Anong of course not? Na aalala mo lang ako kong may kailangan ka eh"

Natawa si Ellisha sa inasal ni Arin. Her adorable cousin. Mas matanda siya ng isang taon kay Arin. Maganda ito, mayaman,matalino at sexy din, ngunit hindi niya alam kong bakit hanggang ngayon ay single parin ito, ni hindi man lang niya nakitaan ng interes sa mga kalalakihan.

"Okay, pupunta ako dyan. Maghintay ka"

She laugh when her cousin exclaimed in excitement. Sa totoo lang kasi silang dalawa na lang ang nandito sa pilipinas. Both of their parents are abroad,at parehu silang only child kaya hindi maipagkaila na magkapatid na ang turingan nila sa isat isa.

She rides her car, going to her cousin's house. Isa't kalahating oras lang naman ang layo nito sa kanila. Since wala naman siyang pinagkakaabalahan sa bahay nila. She quits her job noong nagpakasal sila ni Tristan, dahil mas gusto nitong nasa kanya lang ang atensyon niya, sa pagiging asawa kay Tristan. She feel smitten ng maalala na naman ang asawa, mas nasaktan niya ito ng husto.

She's planning to open a coffee shop anytime, at gusto niyang mag consult kay
Arin at Tristan.

After an hour, ay narating niya ang EstraVerde. The village where Arin lives.

"Namiss kita" panimula ng pinsan niya habang magkayap sila.

"I miss you too"

Arin loves to bake, siya ang nag turo nito sa kanya, ito na ang naging hobby nilang dalawa kapag sila ang magkasama, naging bonding na nila ito sa isat isa.

"So, tell me about your life, in your house?" Nakatalikod ang pinsan sa kanya habang abala sa pag aayus ng mga muffins. Bigla siyang kinabahan. Anytime, mag tatanong na naman ito kong bakit siya umalis at hindi pa siya handang sabihin iyon.

" We were okay, not until yesterday" Napalingon si Arin sa kanya at umarko ang kilay nito.

"You were okay?" Paninigurado nito sa kanya.

"I mean, were not that really okay, ang tipo na kinakausap niya ako paminsan minsan, he even made me planned for Noah's birthday"

"Really?" Lumapad ang ngiti ng kanyang pinsan.

"Yes" she replied.

"But?" Arin ask her.

"Pero, pinag alala ko na naman sila, I went out yesterday, to brought Noah a present, and when I came back? Noah was crying hard just because I was not there. I felt sorry hindi ako nakapag paalam I thought, okay lang. Kasi mukhang wala naman siyang pakialam"

"Gaga! Kong wala siyang pakialam hindi ka sana niya kinausap at the first place, at sana hindi ka niya hinayaan na tumuntong sa bahay niyo at mapalapit sa anak niyo, alam mo minsan Ellisha, gusto ko ng kampihan si Tristan"

Napababa ng tingin si Ellisha,, Arin is right, gaga siya. Tanga! Bobo! Bakit ba hindi niya na isip iyon noon, naaawa siya sa anak at kay Tristan, they dont deserve her. Wala siyang kwentang asawa at ina.

"Walang mangyayari kong iiyak ka lang" Arin added. Tama na naman ang pinsan niya, hindi kayang ibalik o ayusin man lang ng luha niya ang kasalanan niya.

Arin throw a lunch box in front of her.

"You give it to your husband. Puntahan mo siya, humingi ka ng tawad, wag kang duwag"

Kahit may pag ka abnormal ang pinsan niya alam niyang mahal siya nito.

She smile in the middle of pain and accept the lunch box. She hurriedly kiss her cousin at saka bumalik sa sasakyan.

Hindi maiwasan ang agam agam kay Ellisha, from the entrance hanggang makarating siya sa lobby ay naging bulong bulongan siya ng mga empleyado.

"Diba asawa yan ni Sir?"
Rinig niya sa paligid nito.

"Mas maganda naman siya keysa kay Maam Trish"

"Hindi kaya Krizell, mas maganda si Maam Trish"

"Anong pinagsasabi mo Gabriella, look at her she's stunning"

"Pero nagawa niyang iwan si Sir"

That made her stop and stare those people.

Mabilis naman ang mga itong umalis.

She let out a heavy sigh, bago buksan ang pinto ng opisina ni Tristan. Nakatalikod ito at may kausap. Hindi man lang nito naramdaman ang presenya niya.

"Yes hon. I love you and I miss you too. Goodbye"

Kaya pala, kasi si Trishella ang kausap nito. Gusto niyang umatras ngunit masyadong nanginginig ang tuhod niya para gawin iyon, nawalan siya ng lakas para humakbang.
Bakit ko ba kasi nakakalimutan na may Trishella siyang mahal.

Tristan stare at her like she's the ugliest human alive. Tulad noon, wala nang expresyon ang kanyang gwapong mukha. . Kahit ayaw makisama ng tuhod niya ay pinipilit niya parin ang sarili na lumapit sa kinatatayuan ng Asawa.

"Tristan i'm sorry. I don't mean ---"

"Leave!" Tristan cut her.
She flinch, it is the very first time na sinigawan siya, galit nga ito talaga sa kanya.

But she's persistent to win her husband back.

Mas lumapit pa siya dito, she's eager, kahit ang sakit ng tingin nito sa kanya, her husband's eyes seems like throwing some knife at her, at halos bumabaon ito sa bawat parti puso niya.

hindi niya inaasahan ang sumunod na ngyari.

Tristan push her. Dahilan para maitapon niya ang hawak na lunch box. Her sight starts to get blurry. Tahimik na umaagos ang luha niya habang nakatingin sa pagkain na nakakalat sa sahig.

She kneeled to clean up the mess, sumasakit ang ulo niya, domodoble ang paningin niya. Anytime mukhang babagsak ang katawan niya.

God! No! Not now. Not in front of him!

Ito ang paulit ulit niyang dasal, hanggang sa malinis niya at matapos damputin ang mga nagkalat na pagkain.