T O R M E N T

Chapter 26

Masasayang ba lahat? Yung dalawang taon na tiniis ko, na para sana mag pagamot at para maalagan ko ng maayos ang pamilya ko, mapupunta lang ba sa Wala? Dito lang ba matatapos lahat ng to? Paano ang anak ko? Paano sina Mommy at Daddy? I want to open my eyes so bad ngunit Wala pa akong lakas, Yung kaunting lakas na meron ako ay pilit Kong iniipon.
Kamusta ang anak ko? Tinakot ko ba siya? How about my mom and dad?
Nakapikit lang ako ngunit gising na gising ang diwa ko.
Bigla akong kinabahan ng makarinig ako ng mabilis na yabag, tila nag mamadali. Alam Kong Hindi isang tao Lang ang lumalapit sakin.

Teka! That scent. No! This can't be!

I'm sorry son-- it was her who want to keep this as  a secret "

Ang kanyang maiinit na haplos ang nagpagising sa diwa ko. Sabay sa pagdilat ko ay ang pagbagsak ng kanyang luha.

" Wife? Why? Bakit sa lahat ng tao, bakit ako Ang huli? " Hindi ko kinaya ang pagbasag ng boses niya.
Hindi ko kayang sumagot, ramdam na ramdam ko Yong sakit.
" Napaka walang kwenta ko namang Asawa at Wala akong Alam sa mga nangyayari sayo" napailing iling pa Ito ngunit nandon parin Ang mga luha sa kanyang mga mata. I can't take this, Hindi mo kasalanan to. Ayokong sisihin mo ang sarili mo.

" I should be the one who's taking care of you. Kong nag aalala ka Kay Noah, para ano pa na naging asawa at daddy ako? I'm sorry baby, it's all my fault---"

He's now crying like a sick baby, nandoon lahat ng sakit at pagsisisi sa kanyang mga mata. Bagay na Hindi kinaya ng puso ko. Walang may kasalanan nito, ako lang. Ako ang nagpakalayo, ako ang nang iwan, ako ang nag desisyon. Ako lang ang dapat sisihin, simula pa lang dapat nag desisyon na ako para sa lahat, hindi para sa sarili ko Lang, Hindi sa paraan na gusto ko. I have my family, at dapat sinama ko sila sa desisyon na Yun! I loathed myself for too long .

" Please don't blame your self, this the reason why I left.I want to be treated to bad, dahil gusto ko pang mabuhay at maalagan kayo ng anak natin, that's why I did! I survived the stage 2, but seeing that I lost you, nawalan na rin ako ng pag asa. Akala ko Tama ang naging desisyon ko, ngunit Mali pala,  and that was my greatest regrets. Please don't be like this, our son needs you"

Hindi ko inaasahan na darating pa ang sandaling Ito, crying in each other's arms. After 4 years, ngayon Lang ako nakaramdam ng ginhawa, it's like finding peace in his arms. I know this is not good, but I want to savour the moment. Ngayon Alam kong siya Lang talaga ang makapag bibigay nito sakin.

" No. Me and our son, needs you. Please, let me take care of you " napahagulgol na ako ng tuluyan, akala ko mamamatay lang ako ng ganito, matagal Kong hinintay Ang sandaling to. Matagal Kong hinintay Ang mga yakap mo and now it's really happening. My wishes came true.
Alam kong marami pa siyang gustong sabihin at itanong and he's saving it for another time dahil mahina pa ako.  Nandito lahat ng sakit, at hapdi  ngunit sa isang iglap lang ay bigla din napalitan ng saya.
Noah came, at nang Nakita niya kami ng daddy Niya ay lumapit din Ito.

After 4 years, ngayon ko Lang nayakap muli Ang pamilya ko! And God! Please! Let me live. I'm begging you.

Hindi ko pa Alam Kong paano nila nalaman lahat ng to,  but I want to thank God for giving me this moment, lubhang nangulila ako sa mag ama ko, and this is a big help for my recovery. Kahit Alam kong nasaktan ko silang lahat.

It's 8:00 in the evening, at nandito  parin si Noah at Tristan, I'm now drinking my medicines, habang nakahiga Naman sa tabi ko si Noah, while Tristan is looking at me, kanina ko pa na papansin Ang pagiging matamlay Niya, this is why I want to keep this, dahil Alam Kong magiging ganito sila sakin, na ganito ang epekto sa Kanila.

We're still in our house, dito na rin natulog Ang mag ama ko, they have decided already to be here, since gusto Naman ng mommy na mabantayan at maalagaan Niya ako, and we both agreed.
Ngayon ko Lang ulit na pansin si Noah, after what happened earlier, I can still remember Kong paano Ito umiyak ng umiiyak, after knowing that I'm really sick. He keeps on telling me that I should get better, dahil kailangan niya ako, and seeing my son begging is ripping my heart.
Awang awa ako sa kanya, napaka Bata Niya pa para masaksihan lahat ng to, ngunit kahit paano I'm also happy seeing him this strong for me.

Payapa na itong natutulog sa bisig ko, habang Ang kanyang ama ay Hindi matigil sa pagbuntong hininga.

" Aren't you going to sleep? " Tanong ko sa kanya.

" How can I sleep, knowing that my wife is sick and needs me? 4 years. 4 f*king years na Wala akong nagawa para Sayo, and thinking what I did is killing me"
Nakukonsensya ako, it's me who wanted to keep it, normal Lang sa kanya na maging Ganon ang reaksyon dahil iniwan ko sila ni Noah, and now he's blaming him self.

Isa pa Ito na dumagdag sa iisipin ko, Ang pagiging asawa niya ulit sakin. He has Trishella, we're annulled but nandito kami at magkakasama, he's even calling me as his wife.

" Trishella---

" Please stop bringing other people's name when we're talking wife, nothing is more important than you "

Ngumuso Lang ako, I'm trying to make him remember his girlfriend, baka nakalimutan Niya na Kasi.

"Stop stressing yourself, Noah and I will always be here for you" He added. " Now, sleep" kinabahan ako sa paglapit Niya, at mas lalong kinabahan ng hinalikan niya ako sa noo.

" I'll bring you to the best hospital and doctor, I don't care if I'll lost our money, just to save you. This is why I'm working hard for our family, loosing you means loosing this family and I won't let that happen."