"S-sa garden lang ako, Zara."Hindi maiwasang maluha ni Xyra nang makita nyang nag-uusap sila Cheska at Zandro sa cafeteria. Nakikita nyang masaya si Zandro. She never saw Zandro smiled genuinely with her, kay Cheska lang.
After what happened to them at the beach. Wala na. Bigla na lang nagbago ang lahat. Tinapos na lahat ni Zandro.
Mabilis nyang tinahak ang palabas ng cafeteria at tinungo ang school garden, nasa lobby pa lang siya ay hindi na nya mapigilan umiyak.
She don't want to cry, ayaw nyang makita nang iba na mahina siya. Kahit totoo naman. Mahina talaga siya. Ang bilis niyang umiyak.
Sa garden doon nya binuhos lahat nang luha. She want to let them out kahit na nanglalabo na ang mga mata nya.
"X-xy.."
Sunod-sunod na pinahid nya ang mga luha nang marinig nya ang boses ni Zandro. Sumunod pala ito sa kanya.
"A-anong ginagawa mo dito?" Paos na tanong nya. Tumabi si Zandro sa kanya at hinawakan ang dalawang balikat nya at saka pinaharap siya. Umiwas siya ng tingin. Alam nyang namamaga na ang mga mata nya at may mga luha pa na nasa pisngi nya.
"D-don't cry.." Pero dahil sa sinabi nito ay tumulo na naman ang mga luha nya.
"L-leave me alone." Naiinis na bulong nya. Sumisikip na naman ang kanyang dibdib dahil sa kakaiyak.
"Zara told me na hindi ka daw umuuwi sa bahay nyo." Marahas siyang bumuntong hininga at lakas luob nya sinalubong ang titig ni Zandro.
"So what? Mind your own business!" Tatayo sana siya pero pinigilan siya ni Zandro. Malakas ito kaya hindi siya makapalag.
"Listen, Don't be such a brat, umuwi ka." Tumalim ang titig nya kay Zandro.
"D-don't dictate me what to do." She stop herself from sobbing but it won't stop. Hindi nya mapigilan.
"Xyra, makinig ka naman sa'kin." Matigas na saad ni Zandro. Dumapo ang isang kamay ni Zandro sa kanyang pisngi at pinahid ang mga luhang bumabadya.
"Tama na. Stop crying." Umiling-iling siya.
"W-why a-are you like this? Yo-you act like I am no-nothing to you and it's hurt.." Nag taas baba ang kanyang balikat dahil sa kanyang pag-iyak. Niyakap siya ni Zandro at hinaplos ang kanyang likod.
"Please, stop crying.." Paki-usap ni Zandro. Gustuhin man nyang tumigil ay ayaw naman makisama ng mga mata nya. Masakit talaga.
"U-umalis kana.." Paki-usap nya.
"Hindi ako aalis. I already told you, hindi ako mawawala." Tinulak nya si Zandro.
"H-hindi ka ba nakakaintind?!" Sigaw nya.
"Iwan mo na ako, alam ko naman na nagtitiis ka lang sa'kin eh. Di ba?" Napahawak siya sa kanyang dibdib. Sobrang sakit na nang nararamdaman nya.
"That's not true." Marahas niyang pinahid ulit ang mga luha nya at pagak na tumawa.
"S-stop pretending that you like me dahil alam ko naman hindi. Katawan mo lang ang gusto ko."
"You just like me because you want my body. Alam mo ba, I realize na madumi na ako. Isang maduming babae.."
"Stop it.. You are not."
"Bakit? Ikaw ba ang nagamit? Ikaw ba ako?! Ha?! You don't understand what I feel dahil alam ko namang wala lang katiting na pagmamahal sa'kin.."
"I-im sorry.." Napayuko si Zandro. Mapait siyang napangiti.
"I gave myself.. Pina-ubaya ko sayo ang katawan ko kasi mahal kita.." Huminga siya nang malalim. Gustong gusto na nya talaga sabihin lahat kahit may bahagi sa kanya na ayaw siyang pahintulutan.
"I love you, Zandro. I don't know where it starts but I just woke up one day that I am so in love with you." She confess. Ayaw na nyang ilihim pa 'yon.
"I.. I am so sorry, Xy." Malungkot na ngumiti at umiling siya.
"D-dont be." She compose herself. Ngumiti siya ng matamis at pinahid ang mga luha.
"Aalis na ako. And please, huwag ka ng lalapit sa'kin. Marupok ako, Zandro." Sabi nya sabay talikod at lakad takbong iniwan si Zandro sa school garden.
This is right. This is the best thing to do.
~~~
Last update for this month. I promise that next year sunod-sunod na talaga ang updates. I am so busy right now actually😭 prelim week. Huhu.
Merry Christmas in advance everyone! 'yong gift ko ah! Hahaha😘💕
