Göğün Sıfırıncı Ruhu (+18) [TAMAMLANDI]

Zindan

"Saçmalama, seni ne kadar sevdiğimi anlaman için daha ne yapmalıyım?" diye sordu adam. Kadın,"Ah, saçmalama mı? Hep saçmalarım zaten değil mi ben! Anlamıyor musun, biz bittik." Sustu sonra. Sustular. Adam dayanamadı "Biz bitmedik. Tükendik. Sen bizi tükettin. Sürtüklüğün sayesinde" dedi. Kadın ağlamaya başlamıştı. Gözyaşları simsiyahtı. Tıpkı bir zindan gibiydi...

Evet, bu bendim. Kendi kafamın içinde attığım çığlıkları sadece ama sadece ben duyabilirdim. Ve biliyordum, hiçbir şey ama hiçbir şey daha karanlık değil gözyaşlarımdan. Simsiyahtı onlar, her zaman.

Bilinmez bir yolculuğa çıkmak istiyorum, öyle arsız öyle fütursuzca. Kendimi simsiyah gecenin parıl parıl yıldızlarının altında elimde kadehle ve yanımda bir dostla hayal ediyorum. Çok mu şey istedim yoksa ey Tanrım? Söyle, istediğim tek şey bu: sadece siyah bir gece ve kadeh. Çok mu?

Bazen insanlar gerçekten simsiyah geliyor bana. Hayır, gerçekten siyah. Tıpkı siyah gibi suskunluğu ve terk edilmişliği anımsatıyorlar ruhuma. Sahi, ne zamandan beri insanlar renkleri unuttu? Ekranlarımız renklenirken biz, siyahlaştık. İşte bu berbat bir parabol.

Neyse, umarım başını şişirmedim çok. Seviliyorsun bunu sakın ola unutma.

Taştım...