Το Μυστικό Της

{1}-Νέα Αρχή.

Παρελθόν:6 μήνες πρίν την καταστροφή..

Κεφάλαιο 1ο

Κοιτούσα τις στάλες βροχής να πέφτουν στο τζάμι.

Έπεφταν η μία μετά την άλλη και εγώ πάντα τις κοιτούσα προσηλωμένη από μικρή.

Μου έλεγες πόσο αγαπούσες την βροχή,αλλά πάντα έβρισκες καταφύγειο για να προστατευτείς.

Μου έλεγες πόσο αγαπούσες τον ήλιο,αλλά πάντα έψαχνες σκιά.

Μου έλεγες πόσο αγαπούσες τον αέρα,αλλά πάντα έκλεινες τα παράθυρα.

Για αυτό και εγώ φοβόμουν μη σε χάσω,γιατί μου έλεγες πως με αγαπάς,επίσης.

Και τελικά,είχα δίκιο να φοβάμαι.

Καθόμουν στη θέση του λεοφωρείου,με τη βαλίτσα ακριβώς δίπλα μου,περιμένοντας να φτάσω στον προορισμό μου.

Η Αμερική,ειδικά η Νέα Υόρκη που βρίσκομαι τώρα,είναι τέλεια τον χειμώνα.

Ήμουν πάντα το παιδί που του άρεσε η βροχή,να κουκουλώνομαι με μια κουβέρτα κοντά στο τζάκι με μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι,κοιτώντας έξω από το παράθυρο,τις στάλες που έριχναν τα σύννεφα.

Και η Νέα Υόρκη,σίγουρα θα μου τα προσφέρει αυτά.

Εκεί που ήμουν αφηρημένη σκεφτόμενη γεγονότα του παρελθόντος,το λεοφωρείο σταμάτησε απότομα,κάνοντάς με να κοιτάξω απ'έξω και να καταλάβω πως πια,έφτασα στον προορισμό μου.

Έτρεξα λοιπόν,παίρνοντας την βαλίτσα μου στα χέρια και τραβόντας τη,προσπάθησα να κατέβω με γρήγορες κινήσεις από τα σκαλιά του λεοφωρείου.

Όμως για κακή μου τύχη,δεν είχα προβλέψει πως τα σκαλιά γλιστρούσαν,λόγω των σταγόνων βροχής που έμπαιναν όταν άνοιγαν οι πόρτες,και λόγω του βάρους που κρατούσα ήδη στα χέρια μου,όχι μόνο γλίστρισα,αλλά έπεσα και εντελώς έξω από το λεοφωρείο,κάνοντας τη βαλίτσα να πέσει ακριβώς επάνω μου.

Ο οδηγός όμως πολύ που χέστηκε με την κατάστασή μου,και πάτησε γκάζι,χωρίς να ξέρει πως οι ρόδες ήταν μέσα σε μια μεγάλη τρύπα με νερό και λάσπη,κάνοντας να πεταχτούν όλα,επάνω μου.

Τέλεια.

Ωραία ξεκινήσαμε.