Το Μυστικό Της

{10}-Χτύποι.

Κεφάλαιο 10ο

Ξέρετε τι είναι αστείο;

Το γεγονός πως το ήξερα.

Πάντα το ήξερα.

Και αυτό ήταν το χειρότερο κομμάτι.

Ήθελα να πείσω τον εαυτό μου,πως θα είναι καλύτερα τα πράγματα μεταξύ μας.

Πως θα αλλάξεις προς το καλύτερο.

Όχι για μένα.

Όχι.

Για σένα.Γιατί ξέρω πόσο πονούσες.

Και όλες αυτές οι κακές συνήθειές σου,δεν ήταν τίποτα μπροστά στο παρελθόν σου.

Παρόλο που με πλήγωσες,δεν με άκουσες,με έβρισες και με άφησες,αλλά εγώ δεν σε μισώ.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί το χαμόγελό σου με ζεσταίνει με τρόπους που μια ζακέτα,ποτέ δεν θα μπορούσε.

Είμαι απλά απογοητευμένη μαζί σου που τελικά άλλαξες σε αυτά που έλεγες ότι ποτέ δεν θα γίνεις.

Και αυτό που με πλήγωσε περισσότερο απ'όλα,είναι πως πολλοί άνθρωποι την είδαν να έρχεται,την καταστροφή,και το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν εσύ να τους αποδείξεις λάθος.

Αλλά εσύ δεν μπόρεσες ποτέ να το κάνεις αυτό για μένα..

Απο εγωισμό;

Θυμό;

Δεν ξέρω.

Πάντως δεν μπόρεσες.

Αλλά και εκεί που θέλω να σε μισήσω τόσο πολύ,δεν μπορώ και ίσως δεν θα μπορέσω ποτέ.

"Τι θες;",τον ρώτησα απότομα και εκείνος με κοίταξε στα μάτια μέσα από τον καθρέφτη μπροστά μας.

Βρισκόταν ακριβώς από πίσω μου.

"Δεν θα ήθελες να ξέρεις τι θέλω αυτή τη στιγμή.",ψυθήρισε ακριβώς πάνω στο σβέρκο μου,κοιτώντας με ακόμα.

"Τότε απομακρύνσου πριν κάνω κάτι που δεν θες.",του είπα,αρχίζοντας να νευριάζω με αυτά που μου έλεγε και εκείνος χαμογέλασε πονηρά,κάνοντας έτσι να φανούν τα λακάκια στα μάγουλά του.

Μπορώ να πω ότι ήταν κάπως γλυκό αυτό.

"Μα τώρα ήρθα.",είπε και απομακρύνθηκε από πίσω μου έτσι ώστε να πάει πίσω στην πόρτα της τουαλέτας και να τη κλειδώσει.

"Τι στο καλό κάνεις;",τσίριξα,συνηδητοποιώντας τι κάνει και εκείνος έριξε ένα πνιχτό γελάκι,"Εδώ είναι γυναικείες τουαλέτες.Δεν θα έπρεπε καν να βρίσκεσαι εδώ σύμφωνα με--"