Το Μυστικό Της

{18}-Γιατί δεν λες να με αποβάλλουν;

Κεφάλαιο 18ο.

Είμαστε όλοι ίδιοι.

Aπλά μέτριοι και συνηθισμένοι άνθρωποι.

Κρίνοντας από τις εμφανίσεις,φαινόμαστε ανάξιοι για μια εξωπραγματική ιστορία.

Κι όμως,όλοι έχουμε το μοναδικό μυστικό μας.

Συνδεόμαστε με αυτό σαν σημάδι γέννησης κάτω από τα ρούχα μας.

Δεν σκέφτεσαι την παρουσία του.

Αλλά αυτές τις ιδιωτικές στιγμές μοναξιάς,ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά στα μάτια σου και επιδρά στην εύθραυστη ευαίσθητη καρδιά σου.

Έχοντας αυτό το μυστικό,είναι αυτό που μας χώρισε τον έναν από τον άλλο.

Όσο με κοιτούσε,εγώ δεν έκανα καμία κίνηση να απομακρυνθώ.

Το μόνο που έκανα πριν μιλήσω,είναι να σηκώσω τη παλάμη μου ψηλά επιδεικτικά,αφού όλη η σχολή είχε πια ησυχάσει και μας κοιτούσε.

Κούνησα το χέρι μου χαιρετώντας τον.

"Τι χαμπάρια;",ρωτάω άνετη και ύστερα το κατεβάζω,"Πως πάει η ζωή;"

Δεν τον βλέπω να απαντάει.

Απλά καθόταν και με κοιτούσε,μέσα από το μαύρο του κράνος,όπως και η παρέα του,ή ίσως όπως και όλη η σχολή.

Ξαφνικά νιώθω το σώμα του Άλεκ δόπλα μου να σκύβει προς εμένα και να ψυθιρίζει στο αυτί μου.

"Εμ,μήπως θα ήταν καλύτερο να τρέξεις;",με ρώτησε και είμαι σίγουρη πως με αυτή την ησυχία όχι μόνο το άκουσε αυτός,αλλά ήταν λες και το φώναξαμε με ντουντούκα δίπλα του.

"Ναι.Ναι είναι.",απάντησα και σηκώθηκα,"Αντιός.",συμπλήρωσα γρήγορα και άρχισα να το βάζω κυριολεκτικά στα πόδια.

Είμαι σίγουρη πως όλοι με κοιτούσαν.

Άκουγα μόνο τα γρήγορα βήματα μου στο έδαφος.

Όταν όμως έφτασα στις πόρτες για το εσωτερικό της σχολής,άκουσα φωνές από πίσω μου.

"Ντέιβιντ,άστο ρε φίλε.Απλά πάμε να φύγουμε."

"Ντέιβιντ ναι,άστο.Θα στο βγάλω εγώ το κράνος."

"Ρε Ντέιβ,γάμησέ το λέμε!"

Όταν πια είχα εισέλθει μέσα,αυτές οι φωνές είχαν σταματήσει,όμως αυτή τη φορά άλλη ακούστηκε.

Πιο βαριά,πιο αντρική,πιο θορυβώδης μεν αλλά ελκυστική δε στα αυτιά μου.

"Σταμάτα εκεί που είσαι!",τον ακούω και από την ένταση της φωνής του κατάλαβα πως τα πράγματα είναι όντως σοβαρά.