Το Μυστικό Της

{9}-Αγενές και προκλητικό γουρούνι.

Κεφάλαιο 9ο

"Λοιπόν παιδιά,ανοίξτε τα βιβλία στη σελίδα 18.Σήμερα θα προχωρήσουμε στο επόμενο κεφάλαιο.",είπε ο κ.Watson και εγώ χασμουρήθηκα κουρασμένη.

Πραγματικά χθες,δεν έκλεισα μάτι.

Σκεφτόμουν μόνο τη νύχτα με τον Ντέιβιντ και το τι έγινε πραγματικά.

Δεν πρόκειται να μου πει και το ξέρω,αλλά αυτο δεν σημαίνει πως δεν με τρώει να μάθω.

Γιατί πραγματικά,καίγομαι να μάθω.

"Δεσποινής Γούοτσον,με παρακολουθείτε;",με ρωτάει ξαφνικά ο καθηγητής και εγώ βγήκα απότομα από τον κόσμο των σκέψεών μου,ώστε να δω ότι με κοιτάει όλη η τάξη.

Κάνεις όμως δεν μιλούσε,κάνεις δεν με βοήθησε ώστε να βγω από αυτή τη δύσκολη θέση και απλά με κοιτούσαν πιο έντονα από ποτέ.

Μερικοί με σχολίαζαν γελώντας,ενώ μερικά αγόρια με κοιτούσαν άλλα εξεταστικά και άλλα με μια δόση απέχθειας στα πρόσωπά τους.

Και τότε κατάλαβα.

Μου λέιπει η παιδική μου ηλικία.

Μου λείπει που τα αγόρια τότε,δεν νοιάζονταν για το βάρος του σώματός σου,αλλά για το πόσο γρήγορα μπορούσες να τρέξεις και πόσο καλός ήσουν με τους φίλους σου.

Μου λείπει που οι φίλοι σου σε αγαπούσαν για αυτό που είσαι από μέσα και δεν θα σου μίλαγαν άσχημα επειδή μίλησες με κάποιον που μίλησε άσχημα την προηγούμενη μέρα.

Μου λείπει που το να βρίζεις,να πίνεις και να καπνίζεις,σε έκανε περίεργο και όχι κουλ.

Μου λείπει που οι γονείς σου θα σε υποστήριζαν για τις επιλογές που έκανες και θα σε καταλάβαιναν.

Μου λείπει το ότι το να κλαις στο μπάνιο,ανησυχώντας μήπως σου τρέξει η μάσκαρα,δεν ήταν ποτέ πρόβλημα.

Mου λείπει ότι το να παίρνεις πολλά λάικ στο ίνσταγκραμ δεν ήταν μικροδουλειά,και οι φόλλουερς που είχες δεν ήταν κάτι που σε καθόριζε.

Μου λείπει γιατί τώρα,η αλήθεια είναι πως,όσο δυνατός και να είσαι,κάποια στιγμή θα πέσεις στον πάτο,και θα νιώσεις λες και έχασες τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου.

Όπως με έκανες και εσύ να νιώσω.

"Μ-μάλιστα κύριε.Σας ακού--"πριν τελειώσω όμως,η πόρτα της τάξης,ανοίγει.