Το Μυστικό Της

{19}-Ευχαριστώ.

Κεφάλαιο 19ο.

Είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου,όχι με εσένα.

Είμαι θυμωμένη που πάντα ζητούσα συγνώμη σε πράγματα που δεν έπρεπε να ζητήσω.

Είμαι θυμωμένη που πάντα στην τελική,κολλούσα μαζί σου.

Που σε έβαλα στη ζωή μου,που βασίστηκα σε εσένα,που έχασα και σπατάλησα τον χρόνο μου μαζί σου και σε σκεφτόμουν όλη μέρα.

Είμαι θυμωμένη που σε συγχωρούσα πάντα ενώ ευχόμουν να το έκανες και εσύ για μένα.

Που σε ονειρευόμουν κάθε βράδυ ακόμα και αν δεν το παραδεχόμουν ποτέ σε εσένα.

Αλλά περισσότερο απ'όλα είμαι θυμωμένη που δεν σε μισώ..κάτι που ξέρω ότι θα έπρεπε να κάνω τελικά.

Αλλά απλά δεν μπορώ.

"Ακολούθησέ με και μη σταματάς να περπατάς επιτέλους."

"Σε ακολουθώ απ'ότι βλέπεις.",απαντά μουρμουρίζοντας και εγώ χαμογελάω κρυφά.

"Επιτέλους.",ξεφυσάω και κάθομαι στο παγκάκι της στάσης λεοφωρείου ώστε να ξεκουραστώ από το περπάτημα.

Τον βλέπω να κοιτάει τον χώρο τριγύρω περίεργος.

Ύστερα κοιτάει τη ταμπέλα με το 'bus stop' και ανασηκώνει το φρύδι του αφού κοιτάξει και εμένα ύστερα.

"Γιατί ήρθαμε εδώ ακριβώς;",με ρωτάει και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος.

"Για να πάρουμε λεοφωρείο,ίσως;",του λέω ειρωνικά και εκείνος γουρλώνει τα μάτια του.

"Κ-κάτσε,είσαι τρελή;Εγώ,λεοφωρείο;Μα είμαι πλούσιος.",μου λέει δείχνοντας τον εαυτό του.

"Ναι,πριγκιπέσσα,εσύ λεοφωρείο.Άραξε πια.",του απαντάω ξανά ειρωνικά και στριφογυρίζω τα μάτια μου στα λόγια του.

"Δεν κατάλαβες καλά γοργονίτσα."λέει και αρχίζει και γελάει,"Δεν χρειάζομαι λεοφωρείο έχω αμάξι και μηχ--",σταματάει απότομα τον εαυτό του.

Χαμογελάω σατανικά.

"Μηχανή;Δεν έχεις,κρίμα.Και το αμάξι θα το έχεις σπίτι σου,οπότε άλλος τρόπος δεν υπάρχει.Κάτσε κάτω και μη κουνάς το κεφάλι σου με το κράνος τόσο.",του είπα και τκν ακούω να ξεφυσάει εκνευρισμένος,κάνοντας για μια φορά επιτέλους αυτό που του είπα.

Ήξερε ότι είχα δίκιο φυσικά.

Αλλά αυτό δεν τον σταματούσε από το να παραπονιέται σαν μικρό παιδί.