Το Μυστικό Της

{4}-Α,χάλασα τη στιγμή;

Κεφάλαιο 4ο

"Είσαι καλά;",ρώτησα τον Άλεκ,που προσπαθούσε να σηκωθεί από το πάτωμα και πήγα να τον βοηθήσω μιας και του έλειπαν τα γυαλιά του.

Του τα έδωσα και τα πήρε ρίχνοντάς μου ένα χαμόγελο και γνέφοντας καταφατικά.

"Ναι,φυσικά,είμαι μια χαρά.Απλά η καταραμένη μοιωπία δεν βοηθάει και πολύ ξέρεις.",είπε βάζοντας τα μαύρα του γυαλιά,που μπορώ να πω πως του έκρυβαν τα μπλε όμορφα μάτια του,"Ευχαριστώ πάντως.Ξέρεις,που με υπερασπίστηκες.Αν δεν ήσουν εσύ μπορεί να βρισκόμουν σε κανέναν σκουπιδοντενεκέ τώρα.",είπε και του χαμογέλασα.

"Καλό.",είπα γελώντας αλλά εκείνος δεν γέλασε,"Κάτσε,το εννοείς;",τον ρώτησα και εκείνος έσκυψε το κεφάλι του,"Μη μου πεις--"

"--ναι,το έχει ξανακάνει."είπε και ανάπνευσε βαριά,"Αλλά εντάξει μην ανησυχείς,το έχω συνηθήσει,όλα καλά.",είπε αλλά εγώ κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά,θυμωμένη.

"Όχι.Δεν το επιτρέπω αυτό.Αυτό ονομάζεται μπούλινγκ,Άλεκ.Και εσύ,δεν το αξίζεις,όπως και κανένας άλλος εδώ.",είπα και εκείνος με κοίταξε με μάτια γουρλωμένα.

"Ο-όχι,σε παρακαλώ,μη του πεις τίποτα θα με σκοτώσ--"

"--θα πρέπει να περάσει από μένα πρώτα για αυτό.Και πίστεψέ με,μπορεί να φαίνομαι μικροκαμωμένη,αλλά κάνω χρόνια μποξ λόγω της προστασ--",είπα αλλά σταμάτησα εγκαίρως.

"Της ποιας;",είπε παραξενεμένος,αλλά πριν προλάβω να αναλύσω τι εξήγηση θα του δώσω στο κεφάλι μου,μια άλλη αντρική φωνή ακούστηκε από πίσω μας.

"Άλεκ."φώναξε η φωνή και ένα αγόρι και ένα κορίτσι στην ηλικία μας,ήρθαν προς το μέρος μας,"Άκουσα τι έγινε,είσαι καλά αδελφέ;",είπε ανήσυχο το αγόρι και οι δύο τον κοίταξαν ανήσυχοι.

Φαίνονται να νοιάζονται για αυτόν.

Όπως έλεγες και εσύ ότι νοιάζεσαι για μένα.

Αυτοί όμως δεν τα παράτησαν ποτέ.

Και η εγκατάλειψη,πονάει πιο πολύ απ'όλα.

Πίστεψε με.

Έμαθα από σένα.

"Ναι Τζέικ,όλα καλά.Γιατί στο καλό ήρθατε εδώ;",τους ρώτησε ο Άλεκ και τώρα η κοπέλα πήρε τον λόγο.

"Γιατί ο αδελφός του αγοριού μου είχε μπλεξίματα,δεν μπορουσαμε να μην έρθουμε να δούμε αν είσαι καλά."