Το Μυστικό Της

Πρόλογος[Αυτός..]

Παρόν:6 μήνες μετά.

"Εκείνος.

Δύσκολος χαρακτήρας.

Με κούρασε είναι η αλήθεια.

Δεν εκφράζει εύκολα τα συναισθήματα του.

Μια είναι ζέστη και μια κρύο.

Τάραξε την ήσυχη καθημερινότητα μου.

Αστείος.
Με έκανε πάντα να γελάω χωρίς να χρειαστεί να του πω τι έχω.

"Είναι μαλακας θα μπλεξεις",μου λέγανε και γελουσα γιατί ήξερα πως είχα ήδη μπλεξει όταν μου χαμογελασε για πρώτη φορά.

Είπε πράγματα που δεν τηρησε,αλλά ποιος είναι τέλειος;

Με έκανε να ερωτευτω μέχρι και τα ελαττώματα του και μετά έφυγε.

Δεν έλεγε ποτέ τι σκεφτόταν.

Τον ήξερα καλά αλλά ποτέ δεν καταλαβα τι γινεται μεσα στο κεφαλι του.

Δεν μου είπε ποτέ ευχαριστώ για την υπομονή που έκανα αλλά ένα του φιλί αρκούσε για να ξεχασω μεχρι και το όνομα μου.

Έσπασα τους κανόνες μου για εκείνον.

Παραλίγο να χάσω άτομα για εκείνον.

Είπα ψέμματα για εκείνον.

Έκλαψα για εκείνον.

Εκεινος.

Δύσκολος χαρακτήρας μα εύκολο να τον ερωτευτεις..

Είναι μια κακή μου συνήθεια.

Ένας κακός εθισμός που προσπαθείς να κόψεις αλλά δεν μπορείς.

Μία μόνιμη σκέψη που έχει ενταχθεί με τα υπόλοιπα κύτταρα του μυαλού σου.

Ένας περίεργος εθισμός,μια περίεργη συνήθεια.

Αυτό είναι.

Όσο και να προσπαθείς δεν μπορείς να γλυτώσεις,να ξεφύγεις.

Όπου πας,πάει.

Σε ακολουθεί παντού.

Παντού και για πάντα.

Δεν ξέρω αν είναι απωθημένο,έρωτας ή αγάπη,αλλά είναι κάτι.

Κάτι που είναι χειρότερο και από τα ναρκωτικά.

Κάτι που πονάει και σε βασανίζει..

Ήταν πάντα αυτή η περίεργη έλξη από την αρχή,ήταν αυτός ο μαγνήτης που μας μαγνητιζε και μας ένωνε προσωρινά μέχρι καποιος από τους δύο μας να τραβηχτεί.

Ήταν αυτο το κάτι που δεν καταλάβαμε ποτέ.

Ήταν αυτά τα λόγια που δεν είπαμε ποτέ.

Ήταν αυτές οι λέξεις που δεν ακούστηκαν ποτέ.

Ήταν αυτο το μαζί που δεν υπήρξε ποτέ.

Ήταν αυτός που δεν γύρισε ποτέ..

Και είναι ακόμα αυτός ο κόμπος στο στομάχι.

Είναι ακόμα αυτά τα ενοχλητικά συναισθήματα.

Είναι ακόμα αυτές οι σκέψεις.

Είναι ακόμα αυτά τα βράδια που βασανίζεσαι,που προσπαθείς να επιβιώσεις.

Είναι ακόμα αυτός ο επαναλαμβανομενος εφιάλτης.

Τα πάντα πάνε λάθος μαζί του.

Για αυτό και μ'αρέσει.

Ήμασταν τόσο λάθος ο ένας για τον άλλο,και αυτό μας έκανε λανθασμένα τέλειους.

Δεν θα μάθει ποτέ όμως τι ήταν για μένα κι ας ήταν ένας ήλιος στον δρόμο μου.

Ποτέ δεν θα μάθει πως ήταν το τραγούδι μου και ας τραγουδούσα μόνο για εκείνον.

Ποτέ δεν θα μάθει πως πίσω από τα δάκρυα,τη θλίψη και τον πόνο μου,κρυβόταν η ελπίδα ότι αυτός ήταν το δάκρυ μου,μια άφθαστη ελπίδα,η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου.

Δεν θα το μάθει.

Μπορεί να ήταν ότι πιο όμορφο αγάπησα μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω από τα χείλη και δεν θα το μάθει.

Και αν οι λέξεις,χωρις να το θέλω ξεφύγουν,θα τις ψυθιρίσω τόσο σιγά που ίσα θα τις ακούσει.

Θα ξέρει πως για μένα ήταν μια απλή γνωριμία και ας ήταν για μένα η ζωή μου.

Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω περισσότερο για αυτή τη σκιά,που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που στην τελική,δεν άρχισε ποτέ.."