Το Μυστικό Της

{2}-Ποιός είναι αυτός;

Κεφάλαιο 2ο

Λένε πως είναι δύσκολο να σταματήσεις μια συνήθεια.

Μια ρουτίνα.

Μια καθημερινότητα.

Λένε πως χρειάζεται τουλάχιστον εικοσιένα μέρες,για να τη κόψεις και να αρχίζεις να συνηθίζεις τη καινούρια.

Είτε από επιλογή είτε από θέληση.

Έτσι μου είχες πει τουλάχιστον.

Και τώρα σου λέω εγώ,πως από επιλογή,ήρθα στη Νέα Υόρκη,μόνιμα,ώστε να σπουδάσω σε ένα απο τα καλύτερα πανεπιστήμια,να βρω καινούριους φίλους,να αλλάξω τη ζωή που είχα.

Εσύ,όμως,με ανάγκασες να σε ξεχάσω,να σε αφήσω.

Βλέπεις τη διαφορά,έτσι;

"Καλημερούδια ηλιαχτίδα.",φώναξε ενθουσιασμένη η Σόφι,και άνοιξε τις κουρτίνες του δωματιού μου,και όχι μόνο τυφλώθηκαν τα ματάκια μου από τις καυτές-ενοχλητικές-ακτίνες του ήλιου που έπεφταν στα μάτια μου-αφού να το τονίζω μπήκε ΧΩΡΙΣ ΑΔΕΙΑ,μέσα στο δωμάτιο μου-,αλλά με έκανε να μουγγρίσω σαν αγελάδα με το απότομο ξύπνημα της.

Ουάου.Είχα ξεχάσει πόσο αγαπάει τα πρωινά.

Και πόσο τα μισώ εγώ.

"Σόοοοοφι.",γκρίνιαξα και έβαλα κατευθείαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου,ώστε να κοιμηθώ λίγο ακόμα.

Αλλά φυσικά,η ζωή είναι άδικη.

"Σήκω παιδάκι μου,δεν θα προλάβουμε να ετοιμαστούμε για τη πρώτη μέρ--",είπε-ή μάλλον-πήγε να πει,γιατί μόλις άκουσα τα λόγια της,πετάχτηκα με τρόμο από το κρεβάτι,παρασέρνοντας έτσι τα μοσχομυρωδάτα σεντόνια μου στο πάτωμα,με αποτέλεσμα να μπλεχτώ,αλλά ευτυχώς παναγία μου,το χέρι της ξάδελφής μου,με έσωσε εγκαίρως.

"Καλά,τώρα σε έπιασε ο πόνος;",με ρώτησε γελώντας και εγώ γούρλωσα πάλι τα μάτια μου.

"ΕΊΣΑΙ ΤΡΕΛΗ;;Εδώ λες ότι θα αργήσουμε και μου λες οτι με έπιασε ο πόνος;"φώναξα πανικοβλημένη μιλώντας ακαταλαβίστικα και πήγα κατευθείαν στην ντουλάπα μου-η οποία ήταν φτιαγμένη από χθες-και άρχισα να ψάχνω μανιωδώς ρούχα κατάλληλα για να φορέσω.

"Άριελ."φώναξε η κολλητή μου γελώντας αλλά την έγραψα."Άριελ."ξανά και ξανά,αλλά μαντέψτε.

Την έγραψα.

"Άριελ!"τσίριξε και εγώ απο την τρομάρα της φωνής της,πετάχτηκα πέντε βήματα μακριά.