Eighteen

1. Airplaine

Ik ben Charlie Parker. Ik ben 17 jaar en ik woon in Boston, Amerika. Mijn droom is om in Australië te wonen, maar ik mag niet alleen. Ik ben nog geen 18. Toch weet ik dat ik op een dag ga. Dat mijn ouders staan toekijken hoe ik het naar mijn zin heb. Op een dag gebeurt dat.

Ik ben Charlie. En dit is mijn verhaal.

We staan met de hele klas op het vliegveld in Boston. Iedereen is, uitgeput, moe, enthousiast of gewoon heel erg kalm.

Mijn vriendinnen staan allemaal te springen van enthousiasme. '' omg we gaan op uitwisseling naar Australië!'' iedereen begint helemaal te gillen, nouja, behalve Vera dan. '' ik ga mijn vriendje echt ontzettend missen'' Vera kijkt triest naar haar telefoon. Iedereen knikt begrijpend. Jessie loopt naar Vera tie en slaat een arm om haar heen. '' ja maar je krijgt de tijd van je leven!'' zeg Jessue troostend. Vera begint weer een beetje te lachen en te springen '' wanneer gaan we?'' iedereen begint weer te gillen en te springen.

Ik sta ongeveer een paar meter van hun verwijdert. Ik ben niet echt zo van de meisjes dingen. Het is altijd zo kinderachtig en onvolwassen. Iedereen mag me wel en doet even aardig tegen me, maar stiekem vind ik dat ze zich aanstellen.

Jessie, mijn beste vriendin, doet ook altijd mee met die gekkigheid van de meisjes. Ze wilt er graag bij horen en stoer doen. Ze probeert me daarom ook vaak mee te trekken met meidengroepjes, maar ik zeg altijd nee. De dingen de ik leuk vind vinden hun toch niet leuk en het heeft helemaal geen zin als we daardoor ruzie krijgen.

Daarom doe ik altijd maar net alsof ik ze heel erg mag en we beste vriendinnen zijn.

'' Charlie, kom!'' Jessie gebaart dat ik moet komen. Ik grijns en loop naar de meiden toe die luid staan te gillen.

'' kan dat niet wat zachter?'' vraagt Harry. Het is even stil. Iedereen giechelt.'' je bedoelt zeker harder'' schreeuw ik. Iedereen begint nog harder te gillen. Harry moet lachen terwijl hij zijn hoofd schud. '' we gaan naar Australië'' zingt Bibi terwijl ze een dansje erbij maakt. Iedereen begint mee te dansen en even later staat de hele klas te dansen terwijl Bibi zingt: '' we gaan naar Australië''

Dan houd iedereen snel op. Mr Mumblebuch komt eraanlopen. Hij draagt een papiertje met een stappenplan van de hele reis en zijn stropdas zit scheef. Chagereinig kijkt hij voor zich uit en hij stampvoet naar de klas toe. Terwijl hij stampt, beweegt zijn kleine baardje steeds op en neer. Ik en Jessie moeten er om giechelen.

Mr Mumblebuch gaat tussen de klas staan en schraapt zijn keel '' Hallo allemaal, vandaag gaan we op uitwisseling naar Australië en...'' iedereen begint al te juichen '' laat me nou toch eens uitpraten'' mompelt hij. ''je gaat in een gastgezin waar je een week blijft. Dit gezin zal voor je zorgen en zal je helpen met school, baantjes enzo voort. Straks gaan we allemaal in het vliegtuig en onthoud: gordels vast! ik wens jullie veel plezier.'' Iedereen begint nog harder te juichen en te klappen. Deze keer hoor je de lage bromstemmen van de jongens er zachtjes doorheen.

Mr Mumblebuch zucht diep en sjokt naar buiten terwijl de klas huppelend achter hem aan wandelt. We lopen met zijn allen naar buiten. We komen aan bij een groot vliegveld vol vliegtuigen. Sommige landen net of stijgen op, maar ons vliegtuig staat al klaar. Een lange trap is uitgeklapt voor de ingang van het vliegtuig en zodra de klas op de trap loopt begint het ding te kraken. Iedereen, rent, springt, huppelt of sjokt de trap op.

Als iedereen binnen is, zoekt iedereen zijn plaats op en gaat snel zitten. Jessie rent gelijk naar mij toe '' Charlie! plekje bezet houden!'' ik klim over alle stoelen en plof even later op 2 vrije plekjes. Ik leg snel mijn tas op de stoel naast me. Dan komt Jessie eraan en gooi ik mijn tas op de grond. Ze ploft op de stoel en zucht diep '' fieuw'' mompel ik terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd haal. Jessie knikt '' maar we gaan wel naar...'' ze trommelt op haar benen '' Australië!'' roepen we in koor. Automatisch gaat de hele klas juichen en Jessie en ik moeten er hard om lachen.