Eighteen

19. Punishment

Het is half 5 's ochtends. 

We staan met zijn 4en op het vliegveld. '' daar staan we.....alweer''  zeg ik zuchtend. Matt knikt '' pap gaat dit echt niet leuk vinden'' ik knik '' nope, dat gaat hij zeker niet'' Joe doet een stap naar voren '' uhum, HELEMAAL niet'' 

We lopen vermoeid naar de uitgang van het vliegveld. 

Als we de hoek om zijn, staan daar onze ouders. Ze beginnen helemaal te gillen en te springen. Mijn moeder huilt ontzettend hard en laat haar handtas vallen. Ze rent naar me toe en omhelst me. Ze wurgt me bijna en laat niet meer los. Mijn vader doet hetzelfde bij Joe en Matt. 

Gek genoeg staat de moeder van Jessie daar ook. Ze loopt huilend naar Jessie toe en trekt haar mee '' jij gaat met mij mee'' zegt ze tegelijkertijd nijdig. Dan lopen ze het vliegveld uit.

Mijn moeder huilt ontzettend hard. Ik omhels haar niet eens. Ik blijf stokstijf staan. '' laat me nooit meer zo schrikken oke?'' zegt ze huilend '' don't do that ever again to me Charlie'' Ik knik. '' i know'' 

Dan laat ze me na een kwartier los en grijpt ze Joe en Matt vast. Mijn vader schud zijn hoofd '' jij bent nog lang niet jarig jongedame'' hij kijkt me nijdig aan en geeft me niet een eens knuffel. '' je weet dat dit consequenties gaat krijgen'' ik knik verlegen. '' je knikt alleen maar, weet je wel wat je hebt gedaan gisteren?!" ik antwoord niet '' je bent gewoon als 1 of andere malloot naar Australië gegaan met je broers! ben je gek geworden?!'' ik negeer hem.

Ik denk nog even na van wat hij net zij. ' je bent nog lang niet jarig jongedame' maar nu ik er even over nadenk....ik ben over 3 dagen al jarig. Dan word ik eindelijk 18 jaar en ben ik volwassen.

Ein-de-lijk.

Ondertussen heeft mijn vader nog even doorgeschreeuwt. '' ik verzin een straf!'' hoor ik nog net. Ik ga er maar niet op in. Het is namelijk wel duidelijk. Ze zijn ontzettend kwaad.

De volgende ochtend zitten we met zijn allen aan tafel. Niemand zegt wat en eet zwijgzaam zijn eten op. De hele ochtend negeren Joe en Matt me al. Ze zijn ontzettend boos en hebben spijt dat ze zijn mee gegaan.

Ik heb stiekem een broodje vegemite gemaakt en naarbinnen gewerkt.

Toen we gisteavond thuis waren, moesten we gelijk alles wat Australisch was, weg halen. Dus ook de vegemite. Gelukkig had ik altijd een geheim plekje. Achterin de kast, zit altijd een groot pak bloem. Niemand bakt bij ons thuis wat dus ik zet de vegemite altijd achter de bloem. Ik moet zeggen, het is een fantastisch idee!

Bovendien, als ze vragen wat ik op mijn brood heb, zeg ik dat ik Nutella op mijn brood hebben. Dan knikken ze nadenkend en eten ze weer verder.

Dan gaat mijn vader rechtop zitten. '' jongens, en Charlie.....ik heb een straf bedacht'' iedereen houdt meteen op met eten. '' wat dan?'' zeg ik met volle mond. Mijn vader grijnst. Dan kijkt hij snel weer streng.

'' Voor Joe en Matt'' begint hij. '' omdat jullie mee zijn gegaan en niet nee tegen Charlie hebben gezegt, wil ik dat jullie de hele week de afwas doen en deze zaterdag alle bedden opmaakt'' de jongens laten hun broodjes vallen en beginnen gelijk te protesteren '' ja kom op zeg, pfff'' mijn vader schud zijn hoofd '' is voor jullie eigen bestwil'' 

Dan kijkt hij mij aan. Ik slik. Dit betekent niet veel goeds. Ik krijg het natuurlijk weer zwaarder te voorduren. '' omdat ik het toch al zo makkelijk heb......niet'' mompel ik in mezelf.

'' voor jou Charlie, wil ik dat je een krantenwijkje doet door de hele buurt. Elke dag, tot aan je verjaardag'' ik zucht.  Lekker dan, elke dag krantjes en folders in een brievenbus gooien en een stukje wandelen. 

''prima'' zeg ik zonder enige emotie. Ookal voel ik me rotter dan rot.

Of misschien wel erger dan erg. Of verschrikkelijker dan verschrikkelijk. Het enige waar ik naar verlang is een knuffel. Gewoon 1 knuffel. 1 knuffel maar. Van Ashton. Is dat soms teveel gevraagt? Ja of.....een......Z.....

Ik sta weer voor school.Ik ben nog steeds ontzettend moe en ik loop ontzettend te gapen. Ik heb wallen onder mijn ogen en de wonden van de aanrijding branden nog erger als anders.

Ik heb vast ontzettend veel toetsen gemist en ik moet zeker weten een gesprek met mijn mentor.

Ik kan Jessie bij een bankje zien zitten. Ik kijk met scheef hoofd naar haar. Ze zit alleen. Vera? die is er helemaal niet. 

Ik loop grijnzend naar haar toe '' hey Jes!'' roep ik. Jessie glimlacht. '' hey!'' zegt ze en schuift een beetje op.

'' hoe is het met jou afgelopen?'' vraag ik haar. Ze haalt haar schouders op '' ik moet elke dag mijn kamer schoonmaken en ze hebben met school afgesproken dat ik elke dag moet nablijven. Jij?'' Ik kijk verlegen naar beneden '' ik moet elke dag een krantenwijkje doen tot aan mijn verjaardag''

Het is even stil. '' Eigenlijk best wel stom he?'' begint Jessie.'' hoe bedoel je?'' ik ga rechtop zitten         '' nou, onze ouders weten niet wat er...gaande is. Ze denken dat we maar een beetje lol trappen en naar Australië vliegen, maar ze weten niet wat er nou echt is.'' ik kijk haar onheilspelend aan '' wat wil je hiermee zeggen?'' Jessie kijkt me heel serieus aan. Zelfs zo serieus dat ik er een beetje van schrik. '' je moet het je ouders vertellen''               '' ja dag dat doe ik echt niet. Als ik vertel dat ik verliefd ben op een jongen die is aangereden, aan de andere kant van de oceaan woont, dat ik die weer wil zien. Gaan ze me echt niet geloven'' Jessie zucht '' je moet het ook anders brengen. Vertel het verhaal van het begin tot het eind''

Ik schud mijn hoofd '' ik weet niet hoor'' Jessie knikt '' ik wel, je gaat het ze vertellen'' 

De bel gaat. We staan allebei op, maar voor ik haar kan ontglippen heeft ze me beet '' Charlie'' zegt ze. Ik zucht '' fine, i'll do it'' Jessie lacht en loopt naar binnen.