Eighteen

14. i need to call you

Ik zit aan tafel met mijn ouders en mijn 2 broers.

Ik moet vandaag gewoon weer naar school en eerlijk gezegt heb ik er echt totaal geen zin in. Ik kijk op mijn telefoon. 0 berichten en 0 gemiste oproepen. Niks. Helemaal niks van niemand. Geen enkel persoon. Ik voel me vriendloos.

Ik zucht en eet mijn broodje nutella op. Dan schiet me iets te binnen '' ik ben zo terug'' ik grijns en schuif van tafel af. '' hey, hey , hey we zijn aan het eten!'' ik knik '' weet ik!'' ik ren naar boven. Ik duw de deur open en gooi mijn rolkoffer op de grond. Ik rits hem open en klap de bovenkant naar achteren. Ik pak de potjes ' vegemite' uit mijn tas. Ik grijns en trip de trap weer af.

Als ik beneden ben en bij de tafel aankom, zet ik met een plof, de vegemite op tafel. Joe en Matt gniffelen. '' dat is toch gewoon Marmite?'' vraagt Matt. ik schud mijn hoofd '' Marmite hebben ze hier in Amerika, het is nep, vegemite is echt'' ik zeg precies wat Calum me had verteld over Vegemite. '' serieus?'' vraagt Joe. ik knik'' hier proef maar'' ik schuif hem de vegemite toe. Ik pak de andere potjes en stop ze in de kast.

Joe en Matt kijken er even naar. Dan trekken ze met zijn 2en de deksel open en smeren ze dikke klodders Vegemite op hun brood. ik ga lachend weer aan tafel zitten en neem ook 5 broodjes met vegemite. 

Met grote ogen kijken onze ouders ons aan. Mijn vader schud zijn hoofd '' doe mij maar Nutella of een broodje kaas''

Even later sta ik op het schoolplein van mijn eigen school. Cathedral High School. De saaiste, kleinste, ongezelligste,vooral niet leuke, strenge, niet Richmond high school, lelijkste school van....heel Amerika?

Ik zucht en loop over het plein. Geen Andrew. Geen Calum, Luke, Ashton en Michael. Geen Theodor. Geen...Australische mensen, leraren, vrienden wat dan ook.

Maar wel Jessie en Vera. Ze zitten me walgend aan te staren. Nou ja, vera dan. Jessie probeert zielig te kijken, maar ik kijk strak vooruit. Ze weet half net wat ik heb meegemaakt. Bovendien heeft ze me geslagen. Hoe wil je dit ooit recht zetten'? 

Het meeste van alles mis ik nog de Australische accenten die ik om me heen hoor. ik hoor alleen maar saaie, Amerikaanse accenten. 

Ik mis ook Andrew zijn accent. Hij had een echt typisch Australisch accent en hij was super lief.

Ik mis steeds de schoollijnen langs de stoep. De gele schoolbus waar ik in zat met Andrew. En dat zodra ik uitstapte, ik werd opgewacht door de jongens. Ik had ze zo graag nog een keer willen spelen. Sterker nog, ik zou het nu ook nog eens willen zien en natuurlijk ook horen.

Vooral Ashton. Ik heb hem nog nooit horen zingen. En dan bedoel ik alleen. Een solo. Hij zingt niet echt in de band, hij zit achterin, bij de drums en verder zingt hij niet echt.

De bel gaat. ik blijf even staan. Ik krijg inneens een super goed idee. Ik grijns en loop naar binnen.

Ik loop snel naar mijn lokaal toe, en ga op een plekje achterin zitten. Ik zet expres mijn telefoon aan en op zijn allerhardste belvolume.

Als de les begint, ga ik heel serieus zitten en doe ik alsof er niks aan de hand is. Ik tik een beetje met mijn pen en maak wat aantekeningen. Als de leraar iets opschrijft, is het showtime.

'' showtime'' fluister ik. Ik ga naar mijn paylist van mij spotify en zet i miss you van blink 182 op. Dat is namelijk mijn ringtone. Ik zet hem heel hard op en iedereen kijkt gelijk mijn kant op. Ik doe alsof ik ontzettend schrik en grijp mijn telefoon. ik doe alsof ik op vergrendel klik, maar ik klik gewoon op pauze. Ik doe mijn telefoon op slaapstand en hou hem tegen mijn oor. Mijn leraar kijkt me verbaast aan '' ja?........nee....wat!...ik kom eraan!'' ik hang snel op en gooi mijn telefoon in mijn tas. Ik rits mijn tas dicht en ren naar de leraar '' meneer, meneer mijn moeder belde net. Mijn zusje is aangereden'' de leraar kijkt me bezorgt aan '' ga snel naar het ziekenhuis!'' hij geeft me een ' niet aanwezig' briefje '' geef dit maar aan de administratie'' ik knik en neem het briefje aan. Ik ren de klas uit, naar de administratie.

Bij de administratie, lever ik het briefje in en haast ik me naar buiten. Als ik buiten sta, kom ik op adem. Wat een goeie grap.

Ik wandel kalmpjes naar mijn fiets toe en spring erop. Dan fiets ik weg. Van het schoolplein. Dat heb ik maar mooi geflikt.

Ik fiets zo hard ik kan naar het park. Ik heb namelijk een geniaal idee. Ik fiets ontzettend hard en raas iedereen voorbij. Iedereen springt opzij of schreeuwt mijn raam '' eeh ben je gek geworden ofzo?'' ik fiets gewoon door.

Als ik bij het park aankom, spring ik van mijn fiets en laat ik mijn stuur gelijk los. Hij ploft in de bosjes en knalt daar op de grond. Ik grijns een beetje en ren dan naar de fontein. In de fontein gooien oude bejaarden altijd muntjes. Ik zucht, Eigenlijk is het heel zielig wat ik nu ga doen. Die oude mensjes denken dat het allemaal geluk brengt. I don't have a choise. 

Ik pak een muntje uit de fontein. Mijn halve mouw is kleddernat maar het kan me niets schelen. Ik loop naar de telefooncel toe. Ik doe het deurtje open en draai hem dicht. Ik knik. I have to do this. Ik stop een muntje erin.

Ik pak de hoorn en toets het nummer in. Dan hou ik de hoorn bij mijn oor. Het is stil en hij piept langzaam. Ik tik met mijn voet op de vloer '' kom op...nem nou p'' mompel ik.

Dan gaat hij over '' hi! ho's this?''