Eighteen

2. Family Brown

Ik zit in de trein. In Sydney. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik eindelijk in Australië ben!

 Toen we onze koffers op Sydney airport hadden gehaalt, zijn we naar het treinstation gelopen en hebben we een treinkaartje naar Sydney centrum gekocht.

We zitten met zijn 3 op een 4 persoonsplek in de trein. Jessie en ik zitten naast elkaar en Natalie zit tegenover ons. Arrogant kijkt ze naar buiten. Ze zit rechtop en heeft haar ene been over haar andere. Ze heeft haar 2 handen op elkaar terwijl ze haar knie vast heeft. 

Jessie probeert een bootje van haar treinkaartje te vouwen. 

Ik kijk naar buiten, wolkenkrabbers, zee, auto's, mensen. Ik ben helemaal op mijn gemak. Hier wou ik al zo lang heen! Als ik naar Natalie kijk, merk ik dat ze me de hele tijd loopt aan te staren '' wat?'' ik ga rechtop zitten en staar haar aan. Ik doe dat expres, zodat ze ophoud en ergens anders naar kijkt, maar ze kijkt me met gespleten ogen aan '' niks'' zegt ze stiekem. Ik schud mijn hoofd '' zo kan ik het ook'' 

'' ding ding ding......goedenmiddag, halte Sydney centrum, ik wens u een fijne dag en vergeet niet uit te checken!''  er klinkt een vriendelijke stem door de intercom. Jessie kijkt ons even aan en zwaait voor onze ogen. Ik knipper met mijn ogen en kijk naar Jessie'' aarde voor Charlie'' mompelt ze terwijl ze zwaait. Ik zucht en werp nog een laatste blik op Natalie. Dan staan we op en checken we uit.

Als we buiten staan met onze koffers, kijk ik op mijn telefoon. Het is 2 uur s'middags. Mijn buik rammelt en eerlijk gezegt heb ik best wel honger. '' zullen we wat gaan eten?'' Ik ga op mijn rolkoffer zitten. Jessie doet hetzelfde en komt naast me zitten. Jessie kijkt vol walging toe en schud haar hoofd '' van teveel eten word je dik'' Jessie fronst haar wenkbrauwen '' jij kan wel wat vlees op je botten gebruiken'' Jessie en ik lachen en geven een high five. Natalie kijkt arrogant naar boven en negeert ons. '' Dan gaan wij wel wat eten'' Ik sta op en trek mijn koffer met me mij. Ik loop richting de Starbucks en Jessie volgt. Even later loopt Natalie ook achter ons aan '' wacht nou, niet zo snel!'' 

Als we voor de kassa van de Starbucks staan, begint Natalie weer te zeuren. '' volgensmij wil ik toch liever een frappuchino'' ze kijkt sip en probeert zielig te kijken maar ik zucht diep en reken snel af. We gaan bij het raam zitten en zetten onze koffers neer. Jessie heeft een frappuchino, Natalie een beker water ( vraag me niet waarom ) en ik heb een ice drink in lemon smaak. Zwijgend drinken we onze koffie op.'' In welke straat moeten we eigewnlijk zijn?''

ik neem google maps erbij. Ik zoek het op en vergroot het. Ik laat het aan Jessie zien en hou mijn telefoon voor haar gezicht. '' Moray street'' mompelt Jessie terwijl ze aandachtig knikt. Ik stop mijn telefoon in mijn zak'' ongeveer 10 minuutjes hier vandaan'' Natalie zucht '' dat is veels te ver, hoe moet ik dan al die koffers dragen? er is toch wel iemand die me daarmee zou moeten helpen?'' Jessie en ik zuchten allebei en drinken ons laatste beetje koffie op. Dan gooien we de bekers weg en lopen we naar buiten. Natalie maakt zeurende geluidjes en gooit haar beker ook weg en sjokt weer achter ons aan.

Met onze koffers lopen we door Sydney heen. Toeristen, gebouwen water, trammen, treinen, bussen, fietsers, skaters , voetgangers, bewoners, winkel alles is er! We kijken onze ogen uit en af en toe moet Jessie me een duwtje geven zodat ik weer doorloop. Alles is ontzettend groot en zoiets heb ik nog nooit gezien! '' duurt het nog lang?'' Natalie hinkt een beetje.

We stoppen even om op adem te komen. '' je moet ook niet die schoenen aan doen'' Jessie wijst naar Natalie haar silletos. Ze kijkt beledigt naar haar schoenen'' het zijn toevallig wel echte Silletos, maar blijkbaar vinden jullie het weer niks'' ik schud mijn hoofd'' het boeit ons niet, maar jij bent degene die zeurt dat het zolang duurt, met die schoenen kun je toch ook niet goed lopen?'' ze is even stil en loopt bromment weer verder.