Eighteen

12. Gone

Het is half 5 s'ochtends.

Ik sta met de hele klas op schiphol. Er staan allemaal vrienden, pleeggezinnen en klasgenoten uit Australië ons uit te zwaaien. 

Jessie staat bij een ontzettend groot gezin. 5 kinderen en ouders. 3 meisjes en 2 jongens.

Meneer en mevrouw Brown staan met zijn 2en naast elkaar, hand in hand en Andrew staat er klungelig bij. 

Mr Mumblebuch loopt naar voren '' oke allemaal, we gaan zo naar het vliegtuig toe, dus ik verzoek iedereen om afscheid te nemen en met mij mee te lopen'' 

ik zucht. Ik kijk de family Brown even aan. Ze glimlachen vriendelijk. Dan loop ik naar ze toe en omhels ik mevrouw Brown '' goodbye'' mompelt ze. Ze pinkt een traantje weg. '' het was leuk je te ontmoeten'' ik knik '' you to! ik heb het echt naar mijn zin gehad!'' mevrouw Brown knikt. We laten elkaar voorzichtig los. Dan haalt ze een doosje uit haar handtas. Er zit een broodje met vegemite in en een pot met vegemite. Ze geeft het aan me en knikt. ik glimlach '' thanks'' ze knikt '' kun je altijd nog een beetje van Australië genieten'' ik knik. 

Dan omhels ik meneer Brown. hij grijnst '' goodbye Charles'' ik lach ook weer ''bye mr Brown'' hij geeft me een klopje op mijn rug '' hou je haaks eh?'' ik knik '' zal lukken. ik laat hem ook voorzichtig los.

Dan doe ik een stap naar achteren. Ik kijk Andrew even aan. Hij staat heel serieus naar me te kijken. Dan barst hij in huilen uit. Ik ren gelijk naar hem toe en omhels hem. Hij houd me stevig vast '' ik wil niet dat je gaat'' mompelt hij. ik glimlach en veeg stiekem ook een traantje weg. '' i know Andrew, but i have to go'' hij knikt '' ik kan je gewoon niet loslaten'' ik aai hem over zijn haar. '' blijven we wel vrienden?'' ik knik '' tuurlijk! wat dacht jij dan?!'' ik hoor Andrew lachen. 

'' gaat het nog lang duren?'' mr Mumblemuch staat met de hele klas achter ons. Ik zucht en laat Andrew voorzichtig los. Andrew heeft nog mijn hand vast. Ik loop voorzichtig weg. Dan laat hij los.

We lopen met de hele klas door. verder en verder. Ik ben nu ongeveer zoon 8 meter van de familie Brown verwijdert. 

'' CHARLIE!'' hoor ik iemand schreeuwen. En jahoor, daar staan ze. Ik draai me om. Luke, Calum en Michael staan daar hulpeloos te wachten. Ik kijk ze even aan. '' argh.....come here!'' ik ren naar ze toe en omhels ze. '' we konden je toch niet laten gaan zonder goodbye te zeggen?'' zegt Michael terwijl hij me een knuffel geeft. Ik begin te huilen '' h...hoe gaat het met Ashton?'' de jongens zijn even stil. '' hij is nog niet wakker geworden, maar het gaat wel wat beter'' ik knik. Dan loop ik naar Calum.

Hij kijkt me even aan '' awh'' zegt hij dan en veegt met zijn wijsvinger, mijn tranen weg '' Charlie toch'' mompelt hij en omhelst me. ik lach door mijn tranen. Dan laat hij los. '' this is for you'' Luke geeft me een bosje bloemen. Ik lach en neem ze aan. '' ow wacht!'' Luke haalt een cd - rom uit zijn zak. 'Charlie' staat er met zwarte viltstift op getekent. '' watch it'' fluistert Luke. Ik lach '' goodbye'' zeggen de jongens in koor. ik knik. Dan loop ik voorzichtig weg.

De jongens zwaaien me uit terwijl ik met de klas naar buiten loop. Voordat ik instap, kijk ik nog even achterom. De jongens doen een luchtkus. Dan verdwijnen ze in de mensenmassa. Ik hou de bloemen stevig vast. Zo stevig, dat de stekels in mijn hand steken. Bloeddruppels druipen over mijn broek. Maar op dit moment kan het me niks schelen.  

Even later zitten we weer met de hele klas in het vliegtuig. Als ik naar binnen stap, is iedereen remoerig en praat iedereen ontzettend hard. Als ik naar links kijk, zie ik Jessie alleen zitten. Ik kan zien dat ze heeft gehuilt. Ik heb op dit moment niet zoon zin in haar gezeur. Ik kijk achterin het vliegtuig. Er is een bankje vrij waar nog niemand op zit. Ik plof op de bank en kijk naar buiten. Ik kan de binnenkant van het vliegveld zien. Er lopen allemaal mensen met koffers. Ik zie de jongens, meneer Brown, mevrouw Brown of Andrew helemaal niet.