Eighteen

20. Explane everything

Overmorgen....

ben ik 18...

Ik sta voor de voordeur van mijn huis. 

Eigenlijk moet ik nu allang kranten bezorgen, maar ik heb het niet gedaan. Zodra ze namelijk weten wat er aan de hand is, doet dat baantje er misschien wel niet toe.

Ik bel aan. Het voelt net alsof ik weer in Australië ben en voor het eerst aanbel bij de familie Brown. 

Het duurt even, maar dan doet mijn vader open. Blijkbaar had hij net de slappe lach, maar zodra hij mij ziet, springt zijn gezicht op onweer. '' Charlie, wat doe jij hier in vredesnaam?! je met allang kranten bezorgen!'' Ik zucht '' luister pap, ik zou graag even willen dat je gaat zitten met mama, is ze ook thuis?'' mijn vader staat nijdig naar me te kijken

'' ik ben niet je hondje!'' ik doe een stap dichterbij. Dankzij Australië heb ik veel meer lef. Mijn vader schrikt ervan '' ik zei, zitten''

Mijn vader schud zijn hoofd chagereinig en laat me binnen. Hij ploft op de bank en haalt mijn moeder er ook bij. '' wat is er aan de hand?'' mijn moeder gaat langzaam en verward zitten. '' Charlie wilt ons wat vertellen'' mompelt mijn vader knorrig. 

'' zijn jullie er klaar voor?'' mijn ouders kijken elkaar aan '' jup'' ik zucht. Nu begint het. Het gene waar ik al die tijd bang voor ben geweest. Het gene dat ik al die tijd schuil hield. Dat gaan me ouders nu horen. And i don't now what their reaction whould be....

'' Het begon allemaal toen we aan waren gekomen met school. We werden in groepjes opgedeelt en ik wer ingedeelt bij Jessie en Natalie. We gingen met de trein naar de strabucks en toen lopen verder naar onze gastgezinnen. Ik ontmoette Andrew, die ontzettend lief is en altijd voor me klaar staat. We trapte veel lol en Meneer en Mevrouw Brown zijn ook ontzettend vriendelijk. De volgende ochtend ging ik samen met Andrew naar Richmond High school. Het was net alsof ik een brugklasser was, ik kende niemand behalve mijn eigen klas. Het was mega en alles galmde. Ik ging naar mijn eerste lessen en het was ontzettend gezellig. Maar nu komt het'' ik ga er stevig voor zitten.

'' Doordat we een beetje hard waren geland met het vliegtuig, is er iets misgegaan en is er iets misgegaan met turbulentie of zoiets. Daardoor had ik die hele dag al hoofdpijn en draalde ik door school. Ik zag steeds wazig en ik ben een keer het verkeerde lokaal ingestapt met de verkeerde klas. In de pauze besloot ik om even bij een boom te gaan zitten. Halverwege, werd het zelfs zo ontzettend wazig, dat ik omviel. Maar ik werd opgevangen. Door een jongen. Hij heette Ashton. Hij was ontzettend vriendelijk en hij gaf om me. Hij hielp me overeind en ging gezellig met mij praten. Hij was ontzettend lief'' ik zucht en denk aan Ashton.

'' s'avonds was ik een eindje aan het wandelen om even een luchtje te scheppen en ik zag nog steeds wazig. Toen ik de hoek om kwam, greep iets mij, het was Ashton. Hij zij dat ik niet bang moest zijn en we lachte allebei. Toen waren we gaan zitten op en grasveldje en hadden we naar de sterren gekeken. Ik zag dus steeds wazig, maar dat had ik hem dus verteld. Hij dacht na.. Blijkbaar had hij ook een bril. Hij deed zijn bril af en zette hem bij mij op. Ik zag alles weer en alles was scherp. Toen ben ik in slaap gevallen op zijn schouder en heeft hij me naar huis getilt.''

'' De volgende dag. ontmoette ik zijn vrienden. Ze waren ontzettend aardig en humoristisch als wat. We gingen die dag lasergamen met de klas en ik zat bij hen in het team. We schoten iedereen neer en we hadden de grootste lol. Ashton had me ook nog geholpen doordat ik veel te vaak geschoten was. Die pijltjes bootsen een echte kogel na, dus het deed flink pijn. Ik was zoon 13 keer geraakt. Hij trok ze eruit en hielp me , ookal zat ik bij het andere team. Uiteindelijk heb ik de vlag kunnen pakken en had ons team gewonnen''

'' de  volgende dag kwam ik erachter dat Ashton en zij vrienden in een bandje zaten. Ze heten 5 seconds of summer. Ik was ontzettend exited. Toen ik in de mediatheek zat, gaf Calum, de vriend van Ashton, me een briefje dat ik 's avonds naar het theater moest komen. Ik ging er 's avonds heen en bekeek het theater grondig. Helaas duurde het even en kon ik het niet vinden. Ik stapte een theaterzaal in, maar het was er pikkedonker. Ik werd weer gepakt, maar ik herkende Ashton. Hij lachte en nam me mee naar de echte zaal. Daar stonden ze te spelen en spelde ze beside you voor mij.  Ze wouden dat ik ook zong maar ik durfde niet. Toen heeft Ashton me naar huis gebracht en hadden we onderweg helemaal de slappe lach'' ik lach een beetje.

'' de volgende dag was het spoktocht en gingen we met de hele klas het bos in. Het was natuulrijk vet grappig, maar Jessie was boos op me. Ze was jaloers dat ik veel met de jongens omging n niet met haar terwijl ik dat niet in de gaten had. alles bleek goed te gaan,tot inneens het ligt uitviel. Iedereen raakte in paniek. Jessie zij dat het mij schuld was en sloeg me in elkaar. Toen kregen 2 jongens flinke ruzie en is 1 jongen weg gerend. Jessie en ik zijn hem achterna gerend diep het bos in. Even later warn we niet alleen de jongen kwijt maar ook de groep. We waren dodsbang. Even later kwam zelfs Natalie eraan gesjokt. Uiteindelijk vond de hele groep, met familie en vrienden ons weer. De familie Brown was er niet maar Ashton wel. Hij trooste me en hielp me met de wonden. Hij vrolijkte me weer op. Hij was......'' ik grijns '' superman''

 ‘’ Toen was het de laatste schooldag en moesten we allemaal naar ons laatste lesuur. Ik had uitval. Ashton, de jongens en ik, besloten om met zijn allen wat te gaan eten. Ashton en ik gingen alvast dus we gingen al naar buiten. We liepen met zijn en. Halverwege werd Ashton gebelt. Hij stond op de stoep en ik midden op de weg. Hij was heel rustig aan het bellen, maar ik zag niks. Want er kwam van rechts een auto aan. Hij duwde me opzij. Ik viel op de stoep en hij werd door de auto geraakt. Hij antwoorde niet meer. Ik ..’’ ik veeg een traan weg en zucht even diep. Mijn moeder pakt mijn hand vast.

‘’ ik had het idee dat het allemaal mijn schuld was en ik alles had gedaan. Ik barste in huilen uit en ik kon niks doen. Uiteindelijk kwamen de jongens er ook nog bij. We hadden de ambulance gebelt. Even later werd hij weggevoert.’’

‘’ s’ochtends zijn we langs geweest, maar hij lag nog steeds in coma. De jongens hadden me alleen gelaten met Ashton en ik had hem voor mezelf. Ik zij dat ik……van hem hield en had hem een kus op zijn voorhoofd gegeven. Ik moest hem loslaten. Ookal kon ik dat niet. Die ochtend ben ik vertrokken.’’

‘’ De reden waarom ik naar Australië wou, is omdat ik Ashton weer wil zien. Ik heb het idee dat ik hem alleen heb gelaten. En ik weet niet hoe het nu met hem is. Of hoe het nu met hem gaat. Ik hem ook niks meer van de jongens gehoord.’’ Ik veeg een traan weg.

Mijn ouders zijn stil. Heel stil.

Stiller dan…stil?

Dan kijkt mijn vader me aan.’’ Meissie toch’’ dan omhelst hij me.