Eighteen

13. not fear

Ik zit in de auto.

Het is pikdonker buiten en mijn ouders zitten voorin. Ik zit achterin, bij het raam en naast me zitten Joe en Matt. Ze liggen allebei te slapen en ik heb mijn oortjes in. Ik heb geen zin om te praten. Zelfs niet met Andrew en Joe.  

Toen ze me ophaalde van het vliegveld, hadden ze me omhelst en gekust. Matt en Joe hadden een teddybeer voor me en een beker starbucks. Ik had geglimlacht en de koffie opgedronken. Ze vroegen me allerlei dingen, maar ik had niet geantwoord. Ik was de hele tijd in gedachte.

Ik kijk naar mijn hand. Er zitten rode sneetjes en het brand nog een beetje. Ik heb de bloemen in mijn rugzak gedaan. 1 bloemblaadje had ik om mijn bandje gerijgt, als geluk.

Ik kijk naar alle Amerikaanse huizen die voorbij razen. Ik mis Australië nu al. Het is zo veel mooier en bijzonderder. Maar ik kan niet terug. Al zou ik smeken. Ik ben 17. En het duurt nog zeker een week voordat ik eindelijk 18 ben. Waarschijnlijk mag ik dan als nog niet naar Australië.

'' lieverd?'' mijn moeder tikt mijn schouder aan. Ik doe een oortje uit '' ja?'' mijn moeder glimlacht '' heb je het wel leuk gehad'' ik zucht even '' sorry mam, ik ben te moe om nu te vertellen'' mijn moeder knikt zwijgend en kijkt weer naar voren.

Ik bijt op mijn lip. Elke keer als ze dat vraagt, denk ik aan Andrew, Michael, Calum, Luke, Ashton en de familie Brown. De dingen die ik met ze heb beleeft. Die nu weggevaagt zijn. In Australië had ik altijd dat warme, vriendelijke gevoel. En hoe erg ik mijn ouders ook heb gemist, ik voel me nu ijskoud.

Even later zijn we thuis. Iedereen rent gelijk naar boven. Iedereen is moe en uitgeput en heeft geen zin om te praten. Anders ik wel.

Ik ren naar boven. Als ik voor mijn deur sta, zucht ik even. Dan doe ik de deur open. Het is spik en span in mijn kamer. Mijn bed is opgemaakt en het ruikt overal naar Dasty. Mijn ramen zijn gelapt en alles is ontzettend schoon. Ik rol mijn koffer in mijn kamer. Ik loop naar het midden van mijn kamer. Ik wacht even en doe dan mijn deur met een klap dicht.

Ik zwijg even. Dan barst ik in huilen uit. Ik trek de posters van mijn deur en stamp erop. Dan pak ik een boek van mijn bureau en gooi hem tegen de kastdeur aan. Al leunend aan de deur, laat ik mezelf op de grond glijden. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en hou mijn ellebogen op mijn kniën. Ik begin luidruchtig te huilen. ''HET IS NIET EERLIJK!'' schreew ik '' HET IS NIET EERLIJK!''

Het is de volgende ochtend. Ik word moeizaam wakker. Ik lig languit op mijn bed, met mijn kleren nog aan. Ik kijk op mijn wekker. 09.00 ik zucht. Ik stap uit bed en ga achter mijn bureau zitten. Ik haal mijn laptop uit mijn koffer en start hem op. 

Als hij is opgestart en ik het wachtwoord heb ingetypt, ga ik naar google. Ik google: ' Richmond high school'

Er verschijnt een link naar de site van Richmond high school. Op de voorpagina staat: uitwisseling leerlingen terug naar Amerika: zie hier foto's.

Er staat een linkje naar de foto's van de uitwisseling. Ik denk even na. Dan klik ik er op. Er verschijnt een lange reeks met foto's. Ik kijk goed naar de foto's. Dan klik ik op 1tje. Het is een nogal schokkende foto. Ik en Ashton staan erop, toen we gingen lasergamen. Ik lig op het gras en op de foto zie je dat Ashton me vast heeft en bezorgt naar me kijkt. Het is een prachtige foto. 

Dan is er nog een andere foto met Michael, Calum en Luke erop. Het is bij de spooktocht en het is ontzettend grappig. Er staat en leraar in een eng clownspak voor hun en je ziet dat Michael achteruit deinst. Calum lacht heel hard en Luke beschermt zijn hoofd terwijl hij lacht. Ik begin zelf ook te grinniken.

Dan is er nog een foto van Jessie en vera. Ze staan er allebei ontzettend truttig op en ze hebben een nep lachje. Jessie heeft een arm om Vera heen geslagen en Vera lacht tevreden. Het is op het schoolplein en op de achtergrond zijn er ontzettend veel mensen. Ik kijk nors naar de foto. Dan klik ik hem weg.

Dan is er nog een groepsfoto van de hele school. Ik ga er even goed voor zitten. De foto is gemaakt bij de ingang van de school. De deur staat open en het zonlicht schijnt naar binnen. Op de achtergrond zie je nog de weg die langs de school loopt.

Ik zie Oscar, Ashely, Theodor, Vera, Jessie Andrew, Nikki, Fifi, Scott......maar er valt me 1 ding op. Er missen 5 personen

Ashton, Calum, Luke, Michael en ik.

Ik begin haastig alle kinderen te tellen en bekijk en vergroot elk gezicht. Maar geen van de 5 staat er bij. Ik zucht. Waarom sta ik er niet op? En de jongens ook niet?

Dan word er op de deur geklopt '' binnen'' zeg ik slaperig. Mijn vader doet voorichtig open '' Charles? er is hier iemand voor je'' ik kijk hem verbaasd aan. '' jessie'' playbackt hij. Ik knik en lach een beetje. Ik sta op en loop de trap af naar beneden.

Daar staat ze. Jessie. Ze ziet er brak uit en ze gaapt een beetje. Haar haar is zo goed als ontploft. Ze heeft een sloeberig, grijs vest aan en een oude spijkerbroek. Haar nike's steken nog net onder de langen pijpen uit. Op haar shirt staat een doodshoofd met 'jackass' erop. 

Ik bekijk haar van top tot teen '' wat is er met jou gebeurt?'' Jessie zucht geïritteerd '' haha'' mompelt ze sarcastisch. Ik zucht '' wat moet je?'' Jessie zet een pruillipje op '' ik...ik wil het goedmaken, ik heb echt heel erg stom tegen je gedaan en daar voel ik me echt heel erg schuldig over. Luister, ik was ontzettend jaloers op jou en Ashton en ik wou ook gewoon zoon vriend als hij. Je had het naar je zin, ik had een vreselijk stinkend gezin. Ze lieten telkens boeren en scheten en ze wisten niet van ophouden. Ze smakten en..'' ik rol met mijn ogen '' Jes, ik heb geen zin om over je gore gezin te praten'' Jessie houd meteen op. Dan is het even stil. 

'' luister Jessie, je hebt me geslagen?oke!? je hebt me gewoon geslagen en dat is niet normaal! begrijp je dat?'' Jessie kijkt schuldig naar beneden '' ik weet het en...'' ik schud mijn hoofd '' hoe haal jij het in je hoofd om langs te komen, denk je dat alleen excuses genoeg is? je hebt me mishandelt, monster!'' ik smijt de deur dicht en stamp naar boven.

Ik plof kwaad op mijn bureaustoel. Ik draai een beetje bij en ga weer verder met de foto.

Ik tel weer alle gezichten. 44,45.....

Dan val ik bijna van mijn bureaustoel af.

ik zoom in op de foto. 

Daar

Daar

Daar staan we

rechts boven

met zijn 5en

op de straat

Ashton? ligt op de grond. En ik zit huilend bij hem en heb hem stevig vast. Michael, Calum en Luke zitten er verschrikt bij.