Marko Tyron Thomson III [✔]

Chapter Sixteen: Missing

Tyron's POV
Kanina ko pa inaantay na magising si crisa pero her sleep is so deep kaya minabuti ko na lang na pumunta sa terrace.

Humaplos sa akin ang malamig na simoy ng hangin ng mabuksan ko ang sliding glass door. It have a complete set of sofa, flower vase in every side of veranda. And the view is breath taking. Nakakarelax ng damdamin at isipan ang malamyos na hangin at ang magandang tanawin sa langit pati na sa dagat.

Agad na lumakad ang mga paa ko patungo sa gitnang bahagi ng veranda. Tumayo lang ako doon at sinariwa ang ganda ng view. Hindi ko alam na ganito pala ka ganda dito kapag gabi kung nalaman ko lang ng mas maaga, edi sana dinala ko si Ann dito.

Bigla tuloy pumasok sa isipan ko ang maganda niyang smile habang na ka tingin sa mga nagkikislapang mga bituin. Na pa ka ganda niya talaga. Hindi tuloy maalis sa isip ko bago ko siya iniwan sa gitna ng daanan ng hotel kanina.

Her eyes is full of sadness and in pain? Bakit.... Bakit naman siya masasaktan? Dahil ba sa huli kung sinabi or dahil mas kinampihan ko si crisa kesa sa kanya?

It's her fault anyway. I saw it with my two eyes. Halos patayin na niya si crisa sa hindi ko malamang dahilan. Akala ko pa naman hindi siya gagawa ng ganitong bagay. She hurt crisa for god sake. Paano na lang kung magdemanda si crisa laban sa kanya dahil sa ginawa niyang 'to?

Meron ba siya pera? Kaya niya bang labanan ang taong halos kayang paikutin ang bawat tao sa paligid niya gamit lamang ang pera?

Arghh!! Kahit kailan talaga ang babaeng 'yon.....

*DING DONG* *DING DONG*

Nagmadali akong pumasok muli sa loob. Baka kasi si Ann na 'to. 10:24 PM na kasi pero wala pa rin siya Hanggang ngayon so I'm hoping that it was her.

Ann's POV

Lumalangoy ako sa madilim at malawak na dagat ng nag-iisa. The truth is, super duper ganda ng view ng langit na puno ng butuin at nagre-reflect 'yon sa dagat kung saan ako lumalangoy.

Langoy lang ako ng langoy wala na akong paki kung saan man ako mapadpad bata ang alam ko lang kailangan kung ma pag-isa. Every time na naiisip ko kung paaano ako iniwan ni tyron ng nag-iisa sa hallway ng hotel every time din na kumikirot 'yong puso ko. Parang sinasaksak 'yon ng madaming kotselyo.

You're always giving me a headaches Ann.. Mas mabuti sigurong di na lang kita nakilala.

Mas mabuti sigurong di na lang kita nakilala.

Hindi na lang kita nakilala..

Hindi na lang kita nakilala..

Hindi na lang kita nakilala....

Pa ulit-ulit na tumatakbo sa isip ko ang mga katagang unti-unting dumudurog sa akin.

Ano nga ba 'tong nararamdaman ko? Hindi dapat ako ganito mag react. Hindi dapat!! Pero bakit iba ang sinasabi ng puso't isip ko? Bakit hindi sila nag tutugma sa kung anong gustong gawain ng isip ko?

Na pa hinto naman ako sa paglangoy ng may maaninag akong isang maliit na isla sa pi naka likod kung saan kami nakabook ng hotel. Medyo malawak talaga ang dagat kaya naman halos hindi mo na nakita ang ibang bagay na maliit lang, like this little Island.

Agad akong pumunta doon pero hindi pa man din ako nakakapunta doon ng biglang sumakit ang paa ko. I can't move my feet. Unti-unti na rin akong lumulubog sa ilalim ng dagat. I tried to move my feet to up me but I can't. Winawagayway ko na ang kamay ko sa dagat at pinipilit ko ring humingin ng tulong. Ang tanga ko, bakit mga ba hindi ko na isip na nasa gitna ako ng dagat at halos walang katao tao. No one can save me even tyron.

Hindi ko na sinibukan pang iligtas ang sarili ko, hindi ko na rin ginalaw ang katawan ko. I just close my eyes and I remember the days that tyron and me spend time together.