Niet Wat Het Lijkt -- Wilko, De Nachtwacht (Compleet)

Nieuwe Mensen

Welkom bij mijn nieuwe verhaal !! Een fanfiction over Wilko, van de nachtwacht.

Hopelijk vinden jullie het een leuk verhaal !! Veel lees plezier.

-------------------------

"Kom op, loop eens door. Ik vind het hier maar niets." zegt een volwassen vrouw, als ze samen met haar dochter door een donker bos lopen. "Mam, waar gaan we heen?" vraagt het meisje, die er niet veel zin in heeft. "We moeten even door. Hierachter ergens scheen een stadje of dorpje of zo iets te zijn, dat is perfect voor ons." legt haar moeder uit. "Misschien niet." denkt het meisje hardop na. "Sien, je weet heel goed je rol in ons leven. Dorpjes zijn daar perfect voor." zegt haar moeder dan streng. "Ik bedoel.." begint Sien snel, maar ze moet nog eventjes nadenken wat ze wil vertellen. "Ik bedoel alleen dat in een dorpje iedereen elkaar kent. Is het dan niet te opvallend?" vraagt Sien. Haar moeder schudt haar hoofd. "Genoeg met die smoesjes. Je hebt maar gewoon te luisteren. En kom op, nu doorlopen. Ik wil weg uit deze rot bos!" roept haar moeder geïrriteerd.

"Hoelang lopen we nu al?" vraagt haar moeder. "Geen idee, maar ik heb het idee dat we rondjes lopen." antwoord Sien. "Dat meen je niet, he." zegt haar moeder dan. "Welke kant op?" vraagt haar moeder dan, terwijl ze plotseling stil staat. Sien moet snel stoppen, om niet tegen haar moeder op te hoeven botsen. "Hoe moet ik dat weten?" vraagt Sien dan. "Jij weet alles toch altijd beter?" vraagt haar moeder dan. Sien rolt met haar ogen. "Oh, is dat dan niet zo?" vraagt haar moeder. "En rol niet met je ogen naar je moeder." zegt ze er dan nog achter. "Sorry." besluit Sien dan te zeggen. Haar moeder geeft haar een knikje. "En nu?" vraagt haar moeder dan. "Geen idee. We moeten de weg zien te vinden." antwoord Sien.

"Hoi, kan ik jullie misschien helpen?" horen ze plots een stem vragen. Ze draaien allebei om van de schrik. Waar komt die opeens zo snel vandaan, denkt Sien als ze recht in de ogen van een jongen kijkt. Een hele leuke jongen. "Sorry, ik wou jullie niet laten schrikken. Ik hoorde jou zeggen dat je de weg moest vinden?" zegt de jongen dan. Sien knikt voorzichtig. Hij mag er dan wel leuk uit zien, maar ze heeft geen idee of ze hem wel kan vertrouwen. Zij weet namelijk als geen ander dat niemand te vertrouwen is. "Sorry, ik zal me even voor stellen. Ik ben Wilko. Ik woon hier in de buurt, in Schemermeer." legt hij dan uit, als hij merkt dat de dames niet weten hoe ze op hem moeten reageren.

"Noem mij maar Thea. Dit is Sien, mijn dochter." zegt haar moeder dan plots. "Prettig kennis te maken." antwoord Wilko met een lach. "Sorry, maar had je het net nou over Schemermeer?" vraagt Thea dan. Wilko knikt. "Dat is precies waar wij moeten zijn. Kun je ons misschien helpen de weg te vinden?" vraagt ze dan. Wilko knikt nogmaals. "Natuurlijk, dat is geen probleem. Ik was al op de terug weg, dus jullie mogen ook gewoon met mij mee lopen?" stelt Wilko dan voor. "Wat vriendelijk, heel graag." zegt Thea dan. "Oké, laten we gaan." zegt Wilko, die zich afvraagt waarom Sien nog niets gezegd heeft.

"Gaat alles goed?" vraagt Wilko, als hij naast Sien gaat lopen. "Ja, hoor." antwoord Sien, zonder op te kijken. "Oké, gelukkig maar." antwoord Wilko. "Wat brengt jullie naar Schemermeer?" vraagt Wilko dan. "Vakantie." zegt Thea snel, voordat haar dochter plots weer wat raars bedenkt. Wilko kijkt achter zich, waar Thea loopt, en knikt vriendelijk richting haar. "Dan ben je bij ons aan het juiste adres. Ik zal je wel een leuke plek aanbieden om te blijven logeren?" vraagt Wilko dan. "Dat is lief van je." zegt Sien, terwijl ze hem nu weer voor de eerste keer aan kijkt. "Dat is geen probleem. Doe ik graag." antwoord hij. "Misschien zou ik je ook een keer kunnen rondleiden?" vraagt hij dan voorzichtig. Sien kijkt hem aan, maar ze merkt dat dit keer hij naar de grond kijkt. "Ja, lijkt me leuk." antwoord ze dan, met een lach. Wilko kijkt op. "Top, dat is dan afgesproken." zegt hij, terwijl hij Sien een knipoog geeft.

"Kijk, we zijn er alweer." zegt Wilko een aantal minuten later. "Waren we zo dichtbij?" vraagt Sien dan, een beetje geschrokken. Wilko knikt lachend. "Ja, maar ik snap het wel. Je kan makkelijk verdwalen in het bos." legt hij uit. Sien knikt. "Hoe ken jij de weg dan zo goed?" vraagt Sien dan. "In het bos, bedoel ik." zegt ze er dan snel achteraan. "Ik kom vaak in het bos." antwoord hij. "Waarom?" vraagt Sien nieuwsgierig. "Ik ren graag." antwoord Wilko. "Daarbij is het fijn om af en toe alleen te zijn, in de natuur." zegt hij er dan achteraan. Sien knikt. "Ben ik wel mee eens." geeft ze dan toe. "Wat alleen tijd, is heerlijk." zegt ze, terwijl ze naar haar moeder kijkt, die vlak achter hun loopt. Wilko heeft het ook in de gaten.

"Zullen we je moeder vast naar de herberg brengen? Dan kan ik jou rondleiden?" stelt hij dan voor. "En mijn moeder achterlaten?" vraagt Sien. Wilko weet niet wat hij moet zeggen. Hij had wel verwacht dat ze daar aan toe was, maar blijkbaar zat hij er dik naast. Hij schaamt zich echt rot. "Heel graag." zucht Sien dan uiteindelijk. Wilko wil het niet, maar toch verschijnt er een kleine lach op zijn gezicht. "Goed. Deze kant op." zegt hij dan. Hij voelt zich gelijk een stuk beter.

"Wat heb jij nou weer uitgespookt?" Wilko rolt met zijn ogen, terwijl hij stopt met lopen en zich omdraait. Ook Sien en Thea blijven staan. "Hoezo, Cooper?" vraagt Wilko dan. "Er zijn weer 2 verdwijningen." zegt Cooper dan. "2 verdwijningen?" vraagt Wilko, nu een stuk meer geïnteresseerd. "Doe nou niet alsof je van niets weet. Geef gewoon toe dat jij het was." zegt Cooper weer. Sien kijkt met een verbaasde blik naar Wilko. Misschien had ze toch gelijk. Misschien is hij toch niet te vertrouwen. "Ik heb niets gedaan!" protesteert Wilko. "Daarbij ben ik de hele tijd in het bos geweest. Vraag maar." zegt Wilko uiteindelijk.

"Aan wie?" vraagt Cooper. Wilko rolt weer met zijn ogen, terwijl hij richting Sien en Thea wijst. "Wie zijn dat?" vraagt Cooper met een vies gezicht, als hij naar Sien kijkt, maar zodra hij Thea ziet klaart zijn gezicht plots op. Wilko heeft het in de gaten en begint te lachen. Daardoor word Cooper weer wakker vanuit zijn gedachtes. "Het is wel waar. We liepen al uren in het bos." zegt Sien dan. "Klopt, meneer. We waren verdwaald. Het bos is ook zo groot. Deze jongeman heeft ons geholpen de weg te vinden." legt Thea dan uit, op een beetje een flirterige manier. "Oh, zeg maar Lucas hoor." zegt Cooper vriendelijk tegen Thea. "En voor jou, je hebt geluk." snauwt hij naar Wilko. Dan zet hij zijn hoed goed, en loopt weer weg.

"Waar ging dat allemaal over?" vraagt Sien dan. "Er zijn de laatste tijd een aantal verdwijningen, maar geen zorgen. De sheriff zit er bovenop en in de herberg kan jullie niets gebeuren." legt Wilko uit. "Dat was de sheriff?" vraagt Thea, opeens heel geïnteresseerd. Wilko knikt. "Ja, maar hij heeft de pik op mij. Hij geeft mij de schuld van alles." legt Wilko verder uit. "Dus je hebt er niets mee te maken?" vraagt Sien. "Nee, natuurlijk niet." antwoord Wilko. "Zullen we naar de herberg?" vraagt Wilko dan. "Goed idee. Dan kunnen wij onze spullen kwijt. Die tassen worden na een lange tijd best zwaar." zegt Thea dan. "Moet ik u helpen met tillen?" stelt Wilko dan voor. "Nee!" roept Thea. "Ik bedoel, dank je, maar het lukt wel." zegt ze dan snel. Wilko knikt en draait zich om. "Deze kant." zegt hij dan.