Niet Wat Het Lijkt -- Wilko, De Nachtwacht (Compleet)

Het Bos

"Vega, we denken dat we weten waar ons monster zich schuil houdt." zegt Wilko, als ze binnen stappen. "Wanneer kunnen we het beste ten aanval gaan?" vraagt Vladimir. "Vannacht." antwoord Vega, de man in het boek. "Het monster kan niet tegen duisternis. Hij zal verborgen blijven, omdat hij in het duisternis niet goed kan zien." legt Vega uit. "Goed, dan zetten we een wekker." zegt Keelin dan. Wilko en Vladimir knikken instemmend. "We spreken om middernacht af en dan pakken we dat ding." zegt Wilko vastberaden. De andere nachtwachters knikken. "Goed idee."

----------------------------------------------

De volgende dag is de Nachtwacht weer aan het werk in de herberg. "Zijn we bijna klaar?" vraagt Wilko aan de anderen. "Zorg nou maar eerst dat alle tafels schoon zijn." lacht Keelin. Wilko knikt, al gaat hij veel liever het bos in. "Goedemorgen." Wilko staat gelijk recht op. "Goedemorgen." zegt hij met een lach, als hij Sien ziet staan. "Hoe was je eerste nacht in Schemermeer?" vraagt Wilko. "Goed. Ik heb heerlijk geslapen." antwoord Sien. "Oh, en het mysterie is ook al opgelost. De verdwenen mensen zijn terug. Dat vertelde Cooper tegen mijn moeder." legt Sien uit. Wilko kijkt met een lach naar Keelin en Vladimir. "Dat is goed nieuws." zegt hij dan.

Keelin maakt plots een hoest geluid, al is het duidelijk te horen dat ze gewoon Wilko's aandacht wilt trekken. "Oh, ja." zegt Wilko dan, terwijl hij Sien mee neemt naar Keelin en Vladimir. "Sien, dit zijn Keelin en Vladimir." zegt Wilko dan. "Leuk je te ontmoeten." zegt Keelin. "Ja, we hebben veel over je gehoord." zegt Vladimir dan, met een grijns. "Oh?" vraagt Sien nieuwsgierig. "Luister niet naar hem." zegt Wilko. "Heb je misschien zin om iets te doen?" vraagt Wilko dan snel. "Ja, leuk. Had je al iets in gedachten?" vraagt Sien dan. "Ik was van plan om naar het bos te gaan?" stelt Wilko voor. Sien knikt. "Zolang ik niet weer verdwaal." antwoord ze. "Als je met mij bent, zal je nooit verdwalen." zegt Wilko. Sien begint een beetje te lachen. "Gelukkig maar." antwoord ze.

"Waar is Wilko?" vraagt Sacha, die de keuken uit komt lopen. Keelin en Vladimir halen hun schouders op. Sacha rolt met haar ogen. "Hoe lang?" vraagt Sacha. "Net weg." antwoord Keelin. Ze wist precies wat Sacha bedoelde, aangezien dit bijna elke dag gebeurd. Sacha rent naar buiten. Ook dat gebeurd bijna elke dag. Ook bijna elke dag zonder resultaat. "Wilko!" roept Sacha. Wilko loopt in de verte, samen met Sien. Geen van beide reageert. Sacha loopt terug naar binnen. "Hij hoorde me niet." zegt Sacha dan. Keelin en Vladimir kijken elkaar aan. Dat is haast niet mogelijk.. "Misschien is hij zo wel terug." zegt Keelin dan. "Dat denk ik niet. Loverboy is met Sien, dat zal dus nog wel even kunnen duren." antwoord Sacha. "Dus jij ziet het ook?" vraagt Vladimir lachend. "Dat hun elkaar leuk vinden? Duh." antwoord Sacha dan.

"Hoorde je dat ook?" vraagt Sien. "Uh, wat?" vraagt Wilko. "Het leek net alsof je geroepen werd." legt Sien uit. "Uhm, nee. Nee niet gehoord." liegt Wilko. Uiteraard hoorde hij het wel. Heel duidelijk zelfs. Dat hoort bij zijn weerwolf krachten. Hij had er alleen geen zin in. Hij is eindelijk alleen met Sien en die kans wil hij gebruiken. Hij wilt haar graag beter leren kennen en wat tijd met haar doorbrengen. "Oh. Dan zal het wel niets zijn." antwoord Sien vervolgens. Wilko knikt. "Hier, deze kant uit." zegt hij dan, als hij merkt dat Sien rechtdoor wilt lopen. "Oh sorry. Ik ken de weg hier nog steeds niet zo goed." legt Sien uit. Wilko knikt. "Cooper heeft je dus geen goede rondleiding gegeven." grapt hij. "Nou, eigenlijk.." begint Sien.

"Gek genoeg werd het gister wel gezellig. Ik had natuurlijk veel liever met jou mee gegaan, maar Cooper is wel een toffe." legt Sien uit. "Cooper. Een toffe. Dat is moeilijk te geloven." antwoord Wilko. Sien begint te lachen. "Wat?" vraagt hij. "Niets, niets." antwoord Sien, nog steeds een beetje lacherig. Wilko blijft haar vragend aankijken. "Ik vond je reactie gewoon leuk." antwoord Sien dan. "Kijk, we zijn er." zegt Wilko plots. Sien kijkt naar het bos. "Is dit echt wel een goed idee?" vraagt ze voor de zekerheid. "Geloof me, we zullen niet verdwalen. Ik kom hier elke dag. Ik ken het bos net zo goed als ik mijn duim ken." legt Wilko uit. "Dat zei je verkeerd, maar ik snap wat je bedoeld." antwoord Sien dan. "Dus, zullen we?" vraagt Wilko, terwijl hij zijn hand uitsteekt voor Sien om hem te pakken. Sien kijkt Wilko even aan, maar pakt dan zijn hand vast en knikt. Samen lopen ze het bos in, hand in hand.

"Het is hier zo stil. Op de wind na." valt Sien op. Eerder was dat haar niet opgevallen, omdat haar moeder nooit kan stoppen met praten. "Heerlijk toch?" vraagt Wilko. Sien knikt. "Eigenlijk wel ja." antwoord ze. "Dus, zullen we even gaan rennen?" vraagt Wilko dan. Sien kijkt hem vragend aan. "Rennen?" vraagt ze. Wilko knikt. "Kijken of je me kunt bijhouden." zegt hij dan. "Oh, maar dat kan ik wel hoor." antwoord Sien. "Mooi, dan heb je niets te verliezen." zegt Wilko, die vervolgens begint met rennen. "Wilko? Wilko!" roept Sien, die hem gelijk achterna rent. Hij rent sneller dan ze had gedacht. Het lukt Sien om hem een tijdje bij te houden, maar dan is hij plots weg. Gewoon weg. "Wilko?" roept Sien vragend, op de hoop dat hij er nog is. "Wilko!?" roept ze dan luider. Er komt maar geen reactie. Sien draait zich om. Ze is zover het bos in gerend, ze zou de weg naar huis nooit alleen kunnen vinden. "Wilko!?" roept Sien nogmaals.

"Boe!" roept Wilko plots. Sien schrikt zich rot. Ze draait zich zo snel om dat ze struikelt en in Wilko zijn armen valt. "Wow, gaat het?" vraagt Wilko, die haar helpt recht te staan. "Wat denk je zelf!?" roept Sien luidt. "Je liet me schrikken!" roept ze dan. "Dat was de bedoeling." lacht Wilko. "Oh nou, mooi voor jou dan." zegt Sien, die tegen de boom aan gaat leunen. "Je bent toch niet boos?" vraagt Wilko dan. "Ik was doodsbang." antwoord Sien, niet al te vrolijk. "Sorry. Ik wou je niet bang maken. Alleen een grapje." zegt Wilko dan. Sien slaat een zucht uit. Dan slaat Wilko plots zijn armen om haar heen en houdt haar stevig vast in een knuffel. "Ik zal je echt niet zomaar achterlaten." zegt hij dan. "Dank je." antwoord Sien, die Wilko nu ook stevig vast pakt in de knuffel.