ONE NIGHT MISTAKE

Mistake 10

Nakaramdam ako ng mga tapik sa pisngi ko. Kaya unti-unti kung idinilat ang dalawa kung mga mata.

"Oh gosh. Buti at nagising ka na"

"Oo nga naman kier. Muntikan na kaming tumawag sa pulis dahil hindi ka namin makita ng bumalik na yung mga ilaw sa flashlight"

Bungad sa akin nila harold at jade ng idilat ko ang mga mata ko. Hindi ko alam kung anung nangyari sa akin kung bakit ako nawalan ng malay. Pero mas buti narin iyun dahil nakita naman din nila akong tatlo.

"Im so sorry guys. Dahil sa akin na experience natin ito. Pasensya na talaga" paghingi ng pasensya ni jake habang ipinagdikit niya yung dalawa niyang palad.

Well, i think this experience is memorable to us. Kasi kahit naman pala na hindi ako matatakutin sa multo. Yun pala ay hindi lalo pa't kapag ikaw na mismo ang nakaexperience nun.

Nung una nga ay pinagtatawanan ko sila jade at harold sa inuugali nila. Pero ngayon parang bumaliktad. Dahil ako pa mismo ang nakita nilang nakahiga sa sahig na para bang nahimatay dahil sa takot.

"Well, you should be sorry to us jake. Afterall it's your idea... pero infairness ah. I love it. It's totally creepy na yung tipong maiihi ka talaga dahil sa takot. Gosh nakakaloka. I think i have to share this to my sister" napangiwi kami dahil sa pinagsasabi ni jade.

Crap. Pwede bang pagpahingahin niya kami sa kakaarte? Minsan nakakainis ah. Well, hindi naman siya magiging si jade kung hindi siya maarte. Kasi kung magbabago siya ng pag uugali baka magtaka kami dahil dun. After all we know her personality and attitude. But we like it. Kasi hindi siya yung tipo ng babae na puro arte lang ang nasa katawan.

"I guess we have to go home. Dahil mag aalas-otso na" nagsitayuan kaming lahat sa sinabi ni jake.

Habang naglalakad kami papuntang sasakyan ay bigla akung napatigil at tumingin  ulit sa bahay naiyun. I know it's weird but when i look it again ay parang biglang may kumapit sa kanang kamay ko.

kaya napatingin ako roon at kunot noong napatingin sa relo ko. Kung kanina ay nawawala ito nung nandun kami sa loob ng bahay. Pero ngayong nandito kami sa labas ay bigla itong bumalik.

"Weird" bulalas ko sa sarili ko habang ipinagpapalit ang tingin ko sa bahay at sa relo ko.

"Hey kier. Ano? Nagustuhan mo ba ang experience mo diyan huh? Kaya ayaw munang umalis?" Napatingin  ako sa mga kasama ko ng sumigaw si jake.

Well, i think hindi naman totoong may multo. Kasi kung meron man. Siguro ay mga ligaw na kaluluwa iyun na may kailangan gawin bago sila manahimik ng tuluyan. Diba ganun naman lahat ng multo? As long as hindi mo pa tapos ang mission mo dito sa mundo ay hindi kapa matatahimik.

------------------------

Ilang araw din ang lumipas ng pumunta kami sa bahay na iyun. Pero yung naramdaman ko nung umalis kami ay hindi parin nawawala sa akin.

I don't know what it is. Pero everytime na tumitingin ako sa kanang kamay ko kung nasaan ang relo ko. Parang pakiramdam ko may taong nakahawak sa akin.

May isang gabi pa nga ay naalimpungatan ako galing sa tulog. Tapos napatingin ako sa kanang kamay ko. And it's weird kasi everytime na matutulog ako ay lagi kung hinuhubad ang relo ko. Pero nung nagising ako nun. Crap. May isang pigura ng taong nakapatong ang ulo sa kama ko habang hawak ang kamay ko.

"Hoy. Kier ano naman yang iniisip mo huh? Yung totoo? Hindi makaget over sa nangyari sa bahay huh?" Napatigil ako sa pag iisip dun sa nakita ko ng kumaway pa sila jade sa harapan ng mukha ko.

"H-huh? Hindi ah nakaget over na ako... kaya lang may iniisip akung hindi ko alam kung totoo" mahina kung sagot sakanila sapat lang para marinig nila.

Lahat sila ay napatingin sa akin na may salubong ang kilay. Alam ko naman na hindi nila ako pagtatawanan eh. Pero guys it's weird. Nung una akala ko nagmamalik mata lang ako. O di kaya ay na nanaginip. Pero the heck. Hindi yung malik mata o panaginip. Kasi ilang beses na nangyari iyun.

"And what's that huh? Kier? Don't tell me kumapit sayo ang crying ghost na yun? At hindi ka niya pinapatahimik sa gabi? Dahil iyak siya ng iyak" pang aasar na tanong sa akin ni jade.

Kaya seryoso ko siyang tinitigan dahil sa sinabi niya. Oo nga nuh. May sabi-sabi rin na sumasama ang isang kaluluwa sa tao dahil siguro sanhi ito sa kamatayan niya. O siya yung magiging sagot kung bakit hindi pa ito nananahimik. Pero teka? Bakit naman ako?

"Sa tingin nyo kaya pwede yun?" Medyo nahihiya kung pagtanong sakanila.

At tulad ng inaasahan ko. They burst into laughter when they heard my question. Crap bakit ba ako biniyayaan ng gantong kaibigan.

"Pfftt... seriously kier? Maniniwala ka sa ganun?"

"Oo nga kier? Gosh i can't believe you"

"Nako pre. Hindi nayan sakop ng pinag aaralan ko ngayon ah. Iba ka hahaha"

"You get fooled kier"

Para akung binuhusan ng malamig na tubig dahil sa pinagsasabi nila. Why? Bawal bang magkatotoo ang ganun? Bawal bang sumama sa akin ang multong iyun?

"B-bakit? Tingin nyo ba nagbibiro ako" Bigla kung sabi sakanila kaya napatigil sila sa pagtawa at tumingin ulit sa akin.

"Okay. Kier naman. Look okay? Apat tayong pumunta roon diba? Si harold jake ikaw at ako. But we don't feel anything... i mean hindi namin nararamdaman o nakikita man lang yang sinasabi mo... baka dahil sa naexperience natin kaya kung anu-ano ang nakikita mo" paliwanag sa akin ni jade.

Yeah. She have a point on that. Kasi paanong ako lang ang nakakaexperience nito? Bagkus ay apat naman kaming pumunta roon. So ibig bang sabihin nito ay may parte ako sa taong iyun? But how? When? And who is he? Bakit ako pa? Ni hindi ko nga makilala ang mukha niya eh.

"Yeah. Jade is right kier. Kasi kung tingin mo ay may multo nga talaga... you just fooling yourself. Kasi base on my knowledge you can't say na may multo talaga. Kasi gawa-gawa lang ang mga multo. Kung naiset mo sa utak mo na may multo na parang sumusunod sayo. It's psychological explanation. May multo talagang sumusunod sayo kasi sinasabi mung may multo" napatitig naman ako kay jake dahil sa sinabi niya.

Psychological explanation? I think that was right. Kasi kung ano talaga ang iniisip mo ay parang magiging totoo talaga. Kahit na hindi naman iyun totoo.

"Ano? Nahimasmasan na ba yang utak mo kier?" Pagtatanong naman ni harold.

Pero damn. Hindi ko talaga alam ang iisipin ko. Kung totoo ba talaga ang nakikita ko o hindi. Kasi mukha talagang totoo iyun. Masyadong magulo. Hindi ko alam kung ano ang paniniwalaan ko.

"Argh. Kainis hindi ko alam kung anung gagawin ko" sabi ko sakanila habang ginulo ang buhok ko at napasalampak ang baba ko sa lamesa.

Kainis. Bakit ko ba kasi nasabi sakanila iyun. Nagmukha tuloy talaga akung matatakutin sa multo. Pero dahil kaibigan ko sila. May karapatan din silang malaman iyun. After all it's not a big matter. Kaya okay lang.

"Just believe to want your eyes can see. But remember. Your eyes can be deceiving. Yung akala mung tama ay mali pala. Pero ang akala mung mali ay tama naman pala" napatigil ako sa pagmamaktol ko ng marinig ko ang seryosong boses ni ian.

Kahit seryoso siya. May kabuluhan din ang sinasabi niya. Oo tama siya. Mapanlinlang ang mga mata natin. Kasi kahit alam naman nating mali ang ginagawa ng isang tao. Nagbubulagbulagan lang tayo. At kahit tama ang ginagawa ng isang tao. Pipilitin nating humanap ng isang kamalian sakanya. Para mamata siya ng mga tao.

And i think that's the worst mistake that people always do. Lagi silang naninira ng isang tao para umangat sila. At lagi silang nagbubulag-bulagan sa katotohanan.