Ne güzel şeydi çocuk olmak...
Tozlu yollarda koşmak, oyunlar kurmak, gülmek en saf halinle. Ne güzeldi kirlenen eller, en temiz halimizde. Ne özeldi yaşanan her an, farkında olmadan. Çocukluk hayalleri, kurulan arkadaşlıklar.. Aşık olmak belki de, n...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kuzey, sabahın ilk ışıklarıyla ve sevdiği kadının kokusuyla gözlerini açıyor. O an Elçin'e değil de yastığına sarıldığını ve Elçin'in yanında olmadığını fark ediyor. Kafasını kaldırıp baktığında komodinin üzerindeki notu görüyor. "Yüreğin kadar güzel bir gün olsun. Canımın en içi..." yazısını okuduğunda gülümsüyor. Üstünü giyindikten sonra üst kata çıkıyor ve harika bir kahvaltı sofrasının hazır olduğunu görüyor. Elçin'in hazırladığını düşünürken Yıldız geliyor ve teşekkür etmek için kahvaltı hazırladığını söylüyor. Oturup keyiflice sohbet etmeye başlıyorlar. Günlerdir birbirlerine o kadar alıştılar ki, ayrılmak epey zor olacak gibi duruyor.. Kuzey, gazetedeki başvuru tarihini görüyor ve aklına bir şey geliyor. Atakan'ı nerede bulacağını biliyor ve haksız da çıkmıyor. Çocukken sık sık geldikleri ve denize taş atıp, o taşlarla beraber sinirlerini de attıkları sahile gidiyor. Eline birkaç taş alıp kıyıdaki sandala, Atakan'ın yanına oturuyor.
"İnsanın eskiden kardeşim dediği adamın artık yanında olmaması çok can yakıcı." diyor Kuzey, sessizliği bozarak.
"Kardeşim dediğin adamın ihaneti de öyle."
"Korkup kaçtım, hiç yapmamam gereken bir şeyi yaptım. Bunu ihanet olarak görüyorsun ama ben çok pişmanım Atakan. Ve geçmişi düzeltemiyorum işte. Sana gerçekten ihtiyacım var kardeşim."
"Nedense ben hep insanların aklına bir tek bana işleri düştüğünde geliyorum." diyerek cebindeki yüzük kutusunu çıkarıyor. "Kabul etmedi."
"Kalp bu Atakan.. İnsan ha deyince aşık olamıyor ki. Bir kere çıkıyor karşına doğru insan."
"Sen misin o doğru insan? Eyvallah Kuzey.. Bir kazık daha attın bana be kardeşim." diyor dolan gözleriyle gülümseyerek. "Ben Elçin'i seviyorum Kuzey. Çok seviyorum. Nasıl vazgeçer ki bir insan sevdiğinden?"
"Gerçekten seven, sevdiğinin mutluluğu için kendi mutluluğundan vazgeçer."
"Eyvallah abi.. Buna da eyvallah." diyor ve sandaldan inip yürümeye başlıyor. Kuzey de peşinden gidip onu durduruyor.
"Ben buraya seninle başka bir şey konuşmak için geldim. Gazetedeki haberleri gördüm de.. Hani sen akademi için mülakatlara girecektin ya. Beraber girelim Atakan. Bulalım ailelerimizi. Hı, ne dersin kardeşim? Zaman, birbirimize kenetlenme zamanı. Birbirimizin yanında olma zamanı. Ne gerekiyorsa yapalım." diyor ve elini uzatıyor. Ailesini bulmak için elinden gelen her şeyi yapmaya hazır olan Atakan'ın içine umut doluyor ve Kuzey'in elini sıkıyor. Düşman kardeşler uzunca bir aradan sonra sarılıyorlar birbirlerine.
**
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
