Ne güzel şeydi çocuk olmak...
Tozlu yollarda koşmak, oyunlar kurmak, gülmek en saf halinle. Ne güzeldi kirlenen eller, en temiz halimizde. Ne özeldi yaşanan her an, farkında olmadan. Çocukluk hayalleri, kurulan arkadaşlıklar.. Aşık olmak belki de, n...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elçin, öğrendiği şeyden sonra iyice darmadağın oluyor. Art arda yediği darbeler sonucunda artık ayağa kalkamayacak kadar yorgun. Bundan sonra ne kendine ne de Kuzey'e bir faydasının olmayacağını düşünüyor. Gecenin bir vakti annesinin evine gidiyor ve telefonu kapatıp sabaha kadar karanlıkta oturuyor sessizce. Ama beyninin içindeki düşünceler sanki dans ediyor, rahat vermiyor ona. Sadece yüreğinin sesini dinlemeye çalışıyor ama başaramıyor. Akan gözyaşlarıyla beraber boş gözlerle camdan dışarıya bakıyor. Her şeyin üst üste gelmesinin ardından yıkılıyor resmen.
Güneş yavaş yavaş doğarken Elçin de telefonunu açıyor ve bir sürü cevapsız çağrı ile mesajın olduğunu görüyor. Hepsinin de Kuzey'den olduğunu görünce ne olursa olsun geçmişe bir sünger çekmesi ve önüne bakması gerektiğini fark ediyor. Her ne kadar geçmişte çocukluk aşkına büyük bir sevgiyle, sadakatle bağlı olmuş olsa da şu anda hayatında Kuzey var.. Ona haksızlık edemeyecek kadar çok seviyor Kuzey'i. Bu yüzden konuşmak istediğini söylediği bir mesaj atıyor ve sahile gidip onu beklemeye başlıyor. Kuzey ise mesajı görür görmez dışarıya fırlıyor. Elçin'in yanına gidip sımsıkı sarılıyor ve onu öpücüklere boğuyor. Ardından beraber banka oturuyorlar. Elçin, yapacağın konuşmayı hazırlarken hiç bırakmıyor Kuzey'in elini, hatta öyle sıkı sıkı tutuyor ki Kuzey bir şeylerin ters gittiğini fark ediyor.
"Neredeydin? Neden açmadın telefonlarımı? Çok merak ettim seni."
"Biraz yalnız kalmak istedim."
"Bir sorun mu var? Seni üzecek bir şey mi yaptım yoksa?"
"Hayır hayır.. Sen çok iyisin Kuzey. Benim hak etmediğim kadar iyisin. Ama.."
"Ama? Benimle konuşmak istediğin şey neydi? Ya da dur önce ben söyleyeyim. Ben ailemi bulmaya karar verdim."
"Ben gidiyorum Kuzey."
"Dur güzelim daha yeni geldin ya. Toplantın falan mı var? Ben bırakayım seni."
"Kuzey.. Yurt dışına gidiyorum." o an Kuzey'in yüzündeki gülümseme birden son buluyor.
"Hı? N-na-nasıl yani? Tatil için mi? Doğru, haklısın sen de. Biraz kafanı dinlemene ihtiyacın var. Çok şey yaşadık. İyi olur senin için de. 1 haftalığına falan gidiyorsan ben de gelebilirim istersen." Elçin o an kafasını evet anlamında sallıyor çünkü Kuzey'in ne kadar üzüldüğünü gördüğü için gerçeği söyleyemiyor.
"P-pe-peki bir gün eğitimim için gitmek zorunda kalsam.. Yani kalsaydım.. Yine gelir miydin benimle?"
"Gelemezdim. Ben burada bir düzen kurmaya çalışıyorum. Ailemi bulacağım. Hem nereden çıktı ki bu? Çok yakında evleneceğiz biz güzelim." saçlarına minik öpücükler bırakıyor. "Saçlarını o kadar çok seviyorum ki. Hiç kesme olur mu? Böyle rapunzel gibi uzasın, upuzun olsun."
