Ne güzel şeydi çocuk olmak...
Tozlu yollarda koşmak, oyunlar kurmak, gülmek en saf halinle. Ne güzeldi kirlenen eller, en temiz halimizde. Ne özeldi yaşanan her an, farkında olmadan. Çocukluk hayalleri, kurulan arkadaşlıklar.. Aşık olmak belki de, n...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yine karanlık bir sabaha açıyor gözlerini Kuzey. O günden sonra bir daha güneş doğmuyor. Hava hep kasvetli, sürekli gök gürültüsü duyuyor. Her seferinde de içi ürperiyor. Her gök gürültüsüyle içine çok kötü bir his doğuyor.. Siyah takım elbisesini giyerek mezarlığa gidiyor ve cenazeye katılıyor. Ardı ardına verdiği kayıpları ve yaşadığı acıları artık kaldıramıyor. Küreği eline alarak yitip giden gencecik birinin cansız bedenine toprak atarken içi acıyor. Böyle olmamalıydı diyor içinden, bu kadar erken olmamalıydı.. Herkes teker teker giderken Kuzey yere çöküp öylece kalıyor. Necip Müdür, oğlu gibi sevdiği Kuzey'in omzunu sıkıp teselli etmeye çalışıyor.
"Çok gençti.. Çok." diyebiliyor sadece Kuzey..
"Kendi kızım gibi severdim onu.."
"Nasıl olmuş bu?"
"Ekipten Bora, haber alamayınca evine gitmiş. Kim ne ister bu kızcağızdan bilmiyorum ama bu işin peşini bırakmayacağım."
"Yeniden çocuk olmak istiyorum. Her şeyden bihaber olduğum zamanlara geri dönmek istiyorum müdürüm."
"Bir insan gerçek anlamıyla ne zaman büyür biliyor musun? Sevdiklerini kaybetmeye başladığında.. Sen sakın büyüme çocuk, sakın." Kuzey ayağa kalkıp alnını Necip Müdürün omzuna yaslıyor.
"Ben bu acı gerçekle karşı karşıya kalmak istemiyorum. Henüz çok erken baba.."
"Sen neden buradasın hâlâ. Hadi hemen hastaneye git bakayım."
"Gidemiyorum.. İçim daralıyor, nefes alamıyorum. Onu öyle gördükçe kahroluyorum."
"Onun sana ihtiyacı var. Hadi git, sakın yalnız bırakma onu."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Son bir kez Pınar'ın mezarına baktıktan sonra arabaya biniyor ve hastaneye gidiyor. Daha sadece 26 yaşındaki gencecik bir ekip arkadaşını kaybettiği için çok üzülüyor. Onun cenazesinde yaşadığı acının aynısının daha fazlasını yaşamayı hiç istemiyor. Bunun için Elçin'in odasının camına kafasını yaslıyor ve gözlerini bile kırpmadan onu izleyerek dua ediyor. Onu bu halde görmemek için nelerini vermezdi ki.. Kalbi ağrıyor. O, sevdiği kadının saçının her bir teline ayrı ayrı hayranken, zarar gelmesine dayanamazken şimdi ise canının çok yandığını düşünmek onu kahrediyor.
