I TOM Dylogii „Paradise"
Scarlett O'Hara to wzorowa córka, uczennica i przyjaciółka. A przynajmniej taką właśnie stara się być - idealną.
Mogłoby się wydawać, że jedyne, czego chce od życia to sukcesu. I przez długi czas tak właśnie było.
Jednak...
Co prawda w rozdziale nie ma wspomnianej żadnej piosenki, ale przewodnią do niego zdecydowanie jest Family Line od Conan Gray 🫶🏻
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
***
— Możemy porozmawiać? — głos ojca rozbrzmiał za moimi plecami odbijając się od ścian kuchni.
Niepewnie zerknęłam na niego przez ramię. Przeszedł do kuchennej wyspy i usiadł na krześle opierając łokcie o blat.
— O czym? — zapytałam.
— O Twojej kłótni z matką.
Zacisnęłam usta w wąską linię odkładając ostatni talerz ze zmywarki do szafki.
— Nie ma o czym — mruknęłam obracając się do niego przodem — Usłyszałam od niej wszystko.
Ojciec wrócił z San Diego wczoraj późnym wieczorem. Nie sądziłam, że już zdąży dowiedzieć się o naszej kłótni a co więcej wpaść na pomysł rozmowy na jej temat. Nigdy nie mieszał się między mnie a matkę, a jak już to robił zdecydowanie części stawał po jej stronie.
— Nie możesz się tak zachowywać. Przecież wiesz, że mama chce twojego dobra — starał się by jego głos brzmi łagodnie.
Wątpiłam, żeby matka powiedział mu o tym, że moje wyjście z imprezy miało związek z zachowaniem Jasona. Ale nie to mnie zdenerwowało, a to, że nawet nie zapytał o moją wersje wydarzeń. Z góry założył, że postąpiłam jak rozkapryszona dziewucha tak jak opisała mu to matka. A ona miała dziwną tendencję do traktowania moich niezrozumianych przez nią zachowań jak ataków na jej osobę.
— Nie wychodzi jej okazywanie tego – odparłam cały zachowując spokój.
Nie chciałam w to mieszać ojca, mimo że zabolało mnie jego podejście. Nadal myślałam o babci i o tym jak jej choroba go dotknęła.
— To twoja matka i masz ją szanować — zbył moje słowa — Wszystko co robi ma na celu zapewnienia Tobie i twojej siostrze dobrej przyszłości.
Zacisnęłam dłonie na krawędzi blatu tak mocno, aż pobielały mi knykcie, ale nie poczułam bólu, gdyż moje ciało przeszło w stan odrętwienia. To co powiedział było takim typowym usprawiedliwieniem.
— A ty? — prychnęłam nie odrywając wzroku od jego ciemnych tęczówek — Co ty robisz w tym kierunku po za spędzaniem większości czasu poza domem.
Ojciec przybrał surową miną. Zaskoczyło go to. Nigdy nie zwracałam się do niego takim tonem.
— Dbam o to żebyś miała czym zarządzać w przyszłości — odparł kładąc nacisk na słowo "miała". Powiedział to w taki sposób, jakby to był mój pomysł — Nigdy nie miałaś z tym problemu więc czemu od dłuższego zachowujesz się jakbyśmy ci coś narzucili? To jakiś chwilowy kaprys?
