I TOM Dylogii „Paradise"
Scarlett O'Hara to wzorowa córka, uczennica i przyjaciółka. A przynajmniej taką właśnie stara się być - idealną.
Mogłoby się wydawać, że jedyne, czego chce od życia to sukcesu. I przez długi czas tak właśnie było.
Jednak...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jeszcze do niedawna upierałam się przy stwierdzeniu, że coś takiego, jak los i przeznaczenie nie kierowało moim życiem. Ostatnim czasem ciąg zdarzeń nieco zakwestionował tę tezę, jednak tamtego dnia, gdy moim planem było znalezienie się w Bostonie zdałam sobie sprawę, że naiwnie wierzyłam, iż miałam wpływ na swoje życie.
Do tej pory nie wiem, jak to się stało; jak mogłam być tak głupia i nieuważna, żeby pomylić pieprzony autokar. Co prawda na bilecie, na który spojrzałam był numer siedem, jednak był to bilet z Bostonu do Richmond, a nie do stolicy stanu Massachusetts. Powiedzieć, że spieprzyłam to za mało. Jednak sam fakt, że wsiadłam do niewłaściwego autokaru nie był jeszcze niczym, co mogłoby potwierdzać ingerencje siły wyższej w moje życie. Tym, co to zrobiło był napis, który ujrzałam tuż po wyjściu z autokaru i odebrania swojego bagażu od kierowcy. W pierwszej chwili myślałam, że jeszcze śnie. Przetarłam zaspane oczy i zamrugałam kilkukrotnie, jednak to nie mogło; wielkie litery na tablicy informacyjnej nadal układały się tworząc jakże imponująco długi napis ,,FILADELFIA".
To było na tyle niedorzeczne i nierealne, że stałam jak czubek przez kilka minut, wpatrując się w tablice, jakby to miało coś zdziałać. Nawet nie chciałam myśleć o tym, że jeśli Ethan mówił prawdę i spędzał najbliższe kilka dni właśnie tutaj, to znów znalazłam się w jego pobliżu. Czym innym było jednak wpadanie na siebie w mieście, gdzie się mieszkało, a czym innym byłoby spotkanie się tutaj; w mieście, które znajdowało się dokładnie sześć godzin od miejsca, w którym miałam teraz być.
Nikt normalny nie uwierzyłby, że znalazłam się tu przypadkiem.
Kiedy w końcu udało mi się ogarnąć pierwszą falę szoku zmusiłam swoje szare komórki do myślenia. Nie zamierzałam zostać tutaj ani chwili dłużej. Pieprzyć los, przeznaczenie i wszystko innego co mnie tu sprowdziło. Musiałam znaleźć się dziś w Bostonie. Zdeterminowana do działania zacisnęłam dłoń na rączce walizki i ruszyłam w kierunku punktu obsługi, który dostrzegłam zaraz za jednym z podjeżdżających nieopodal autokarów. Ciągnęłam swój bagaż po kostce brukowej przeklinając pod nosem. Zbyt łatwo ostatnio mi szło w życiu; coś musiało się skomplikować. Stanęłam za mężczyzną, który właśnie odbierał od kobiety zza okienka bilet.
— Dzień dobry, w czym mogę pomóc? — zwróciła się do mnie, gdy ten tylko odszedł od lady.
— Dzień dobry, chciałabym kupić bilet na najbliższy przejazd do Bostonu — zwróciłam się do niej sięgając już do wnętrza torebki po portfel.
Chciałam to załatwiać jak najszybciej.
— Już sprawdzam — skinęła głową, wstukując w klawiaturę komputera.
Oparłam łokieć na ladzie, podpierając na dłoni głowę. Gdybym nie zasnęła niemal tuż po zajęciu miejsca w autokarze zorientowałabym się, że jadę w złym kierunku i nie znalazła się tutaj. Żałosne. Zapewne jak już dojadę do Bostonu będę miała ubaw z tej sytuacji, jednak teraz nie było mi ani trochę do śmiechu. Nawet nie chciałam myśleć co powiedziałby na to moja rodzicielka.
