Kolonijna miłość

Rozdział 19

Droga powrotna mijała nam w ciszy.  Niby wyglądałam przez okno, ale w rzeczywistości byłam zajęta rozmyślaniem o swoim powrocie. Czy będę jeszcze większym odludkiem niż wcześniej przez tą kilkugodzinną nieobecność? A może będę popularna bo byłam w szpitalu i wszyscy będą chcieli wiedzieć jak to było? Wolałabym pierwszą opcję.

- Jesteśmy na miejscu.

Moje rozmyślania przerwał głos Gabriela. Rozejrzałam się i dopiero wtedy dotarło do mnie, że jesteśmy już na terenie ośrodka. Westchnęłam ciężko i wysiadłam z samochodu.

- Dziękuję. Cześć - odparłam i ruszyłam do swojego pokoju. 

Objęłam się ramionami, bo nagle poczułam chłód. Niektórzy się odwracali i dziwnie na mnie patrzyli. Czułam się jak intruz bardziej niż gdy tu przyjechałam z resztą kolonii. W swoim pokoju doszłam do wniosku, że powinnam się przebrać. Odruchowo chciałam włączyć muzykę na swoim telefonie, ale nie wiedziałam gdzie jest.
Mój wybór padł na rybaczki i czarną bluzkę z nutami.

Usłyszałam jakąś wrzawę, więc wyjrzałam przez okno, żeby zobaczyć co się dzieje. Przy budynku ustawiały się grupy, zapewne zbiórka na obiad.

Poszłam do łazienki i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Byłam bledsza niż normalnie, a pod moimi oczami widać było  sińce od niewyspania i przemęczenia. Wcale nie miałam ochoty tam  iść. Iść do nich wszystkich.

Położyłam się na łóżku i zwinęłam w kłębek. Jedyna myśl jaka kłębiła mi się w głowie to, że gdy otworzę oczy to znajdę się w swoim łóżku, w swoim pokoju, a to był tylko sen.

.........................................

Poczułam jak ktoś trzyma mnie za ramię i mówi moje imię.

- Róża.

Zacisnęłam tylko mocniej powieki. To nie był głos żadnego z moich rodziców.

- Wstawaj obiad - to był głos mojej współlokatorki - Szybko wstawaj bo czekają na nas. A wiesz, że mamy określony czas na zjedzenie posiłku, bo później przychodzi inna grupa.

Westchnęłam w duchu. Wiedziałam, że ma rację. Ale ja tak bardzo nie chciałam iść. Powoli podniosłam się i przetarłam oczy.

- Słucham? - zapytałam z chrypą jakbym dopiero co się obudziła.

- Idziemy na obiad. Ja zamknę drzwi - powiedziała wesoło wstając i czekając przy drzwiach, aż wyjdę.

Wsunęłam na nogi japonki i wyszłam z pokoju, a później z budynku. Wszyscy byli zajęci rozmową z sobą więc nikt nie zauważył, że przyszłam. Za minutę dołączyła do nas Pani Nina i poszliśmy na obiad. Jak zwykle szłam na końcu starając się nie rzucać w oczy. Gdy dotarłam do stołówki i usiadłam na swoim miejscu od razu wszyscy przy moim stoliku wstali i podeszli do mnie, aby mnie przytulić. Zrobiło mi się tak dziwnie ... nie wiem jak inaczej nazwać to uczucie. Chciałam się schować jeszcze głębiej ... ale z drugiej strony to uczucie było miłe.

- Jak to dobrze, że nic Ci się nie stało i jesteś z nami - powiedziała Angelica, a reszta przytaknęła.

Uśmiechnęłam się szeroko, a z moich oczu uciekło kilka łez ze wzruszenia. Poczułam się na właściwym miejscu. Wszyscy wrócili na swoje miejsca i zaczęły się ożywione rozmowy jak zawsze. Ja za to zauważyłam, że osoby z mojej kolonii patrzyły na mnie ... Nie wiem jak. Każdy na swój sposób. Czułam się trochę tak jakby zobaczyli mnie po raz pierwszy. Ale miałam to gdzieś. A właściwie miałam ich gdzieś. Zrozumiałam, że ważniejsze są dla mnie osoby z mojego stolika. Blondwłosa Angelica, zabawny dredziarz, nerd okularnik i fanka anime. Postanowiłam ich wszystkich bliżej poznać. Bo czułam, że zostaną ze mną. Że będą moimi przyjaciółmi nawet gdy te kolonie się skończą.