SWEET SCENT.

58

Lea

I slowly opened the door and saw Seungmin finally awake. He was sitting upright from his bed while looking down. Huminga muna ako ng malalim bago magsalita.

"Seungmin..."

Sabi ko. Dahan-dahan naman syang napatingala at kitang-kita sa kanyang mukha ang pagkagulat ng makita nya ako.

"Lea, anong ginagawa mo dito? How did you know that I'm here??"

Sunod-sunod nyang tanong sa akin. Lumapit ako sa gilid nya as I prevent these tears in my eyes from falling.

"B-ba't d-di mo sinabi sa akin na...may sakit ka sa puso?"

Nanginginig kong tanong sa kanya. Then he suddenly looked away from me.

"S-seungmin..."

Di ko nanaman muli mapigilang umiyak. Huminga sya ng malalim tsaka muling napatingin sa akin.

"I don't want you to worry about me that's why I didn't tell you."

Sabi nya habang nakatingin ng seryoso sa akin. Walang mababakas na kahit anong emosyon sa kanyang mukha.

"Why are you even here? You should go home. Mamamatay rin naman na ako."

"S-seungmin, s-sabi ng doctor na kailangan kang ma-operaha–"

"Paano kung ayaw kong mag-paopera?! I-I just wanna die!"

Pasigaw nyang sabi. Kita ko na may mga luha ng namumuo sa gilid ng mga mata nya.

"S-seungmin.."

"Umuwi ka na, Lea."

Sabi nya. Magsasalita na sana ako pero tinikom ko nalang ang aking bibig. Napayuko nalang ako at napahagulgol. Agad ko pinunasan tong luha sa aking mata bago muling tumingin sa kanya.

"S-sorry, seungmin.."

Sabi ko at tumalikod na sa kanya tsaka naglakad na palabas ng kwarto nya. Ng makalabas na ako ay nagpaalam na ako sa mga magulang ni Seungmin tsaka kay Chan. Pagtapos ay lumapit na sa akin si Eunwoo.

"U-umuwi na tayo."

• • •

Seungmin

"Anak, sabi ng doctor na kailangan ka ng maoperahan para magamot na yang–"

"No."

I quickly cut her off. Her face was shocked.

"A-anak, kailangan–"

"Ayokong magpaopera."

I said. Both Mom and Dad looked at each other. Ayoko ng maoperahan. Gusto ko ng mamatay na agad para matapos na to. No one will surely care even if I die.

"Umm, sige po Mr. and Mrs. Kim ako na po muna ang kakausap kay Seungmin."

Sabi ni Chan. Tumango nalang si Mom at ng makalabas na sila ay tinignan naman ako ng seryoso ni Chan.

"Seungmin."

"Ano nanaman ba sasabihin mo?"

I said irritatingly. Huminga naman sya ng malalim at naupo sa gilid ng kama ko. He crossed his arms across his chest as he looked at me straight in the eye.

"Napaka-gago mo, alam mo ba yun?"

Sabi nya at di ako makapaniwala na tinawag nya akong ganun.

"Anong sabi m–"

"Gumagawa na nga sila ng paraan para mapagaling yang sakit mo sa puso pero ikaw pa tong tumatanggi at gusto mo ng mamatay. Isipin mo naman pre yung ibang mga tao dyan na konting oras nalang natitira sa kanila pero gusto pa nilang mabuhay ng matagal."

Sabi nya at di agad ako nakapagsalita. Napabuntong hininga nalang ako at napayuko.

"Tsaka isipin mo naman yung mga magulang mo. Pano naman sila kung mamatay ka na? Pano naman kaming mga kaibigan mo? Pano naman si Lea?"

Sabi nya at di ko alam bakit may kung anong kumirot sa aking puso ng banggitin nya ang pangalan ni Lea.

"Ang selfish mo. You only cared about yourself and not those people around you."

He said. He's right. I am selfish. I sighed at muling napatingin sa kanya.

"I-I'm sorry, Chan. For being like this and for being selfish.."

"Di ka dapat mag-sorry sa akin. You should also apologize to Lea."

Sabi nya at naramdaman ko nanaman ang pagkirot ng aking puso.

"I-I'm too late. I pushed her away at sinabihan ko sya ng kung ano-ano. Di ko na alam kung pano ako haharap sa kanya matapos ko syang itulak palayo.."

"It's never too late to apologize to someone. Panigurado ako na maiintindihan naman ni Lea."

Sabi nya. How could he say that?

"Paano mo nasabi?"

Tanong ko at bigla naman syang ngumiti.

"Dahil mahal ka nya pre. Trust me, Lea loves you just as much as you love her."

Sabi nya. At that moment, I felt a slight hope that I can still fix everything. Chan is right, it is never too late to apologize to someone.

Naramdaman kong may namuong luha sa aking mata. Di nagtagal ay agad rin ito tumulo. Sh*t, it's the first time that I cried. Lumapit naman sa akin si Chan at niyakap ako. Mabuti nalang andito si Chan. Parang kuya ko na talaga sya.

"S-salamat, C-chan.."

"Walang anuman. Sige na, kausapin mo na ulit mga magulang mo."

Sabi nya at tumango nalang ako.

...

an: aaaa sorry kung ang cornyyyy