Νηπενθή

Κεφάλαιο 3

Η Rose ξεκλειδωσε την πόρτα του σπιτιού της και μπήκε μέσα.Μολις είχε επιστρέψει από την ομαδική θεραπεία και έξω είχε σχεδόν σκοτάδι.Εβγαλε τα παπούτσια της και φόρεσε τις ζεστές παντόφλες που φορούσε συχνά στο σπίτι.

Επειτα, ακολούθησε το παλτό της και όταν το έβαλε στον καλόγερο περπάτησε προς την κουζίνα όπου συνάντησε τον πατέρα της.Ήταν πλήρως συγκεντρωμένος σε αυτό που έκανε και χρειάστηκε να τον χαιρετήσει για να καταλάβει την παρουσία της.

"Καλησπέρα κόρη μου.Γύρισες κιόλας;"την ρώτησε ενώ έφτιαχνε μια σαλάτα.

Στο βραδινό τραπέζι υπήρχαν δύο πιάτα με μακαρόνια και τυρί.Η Rose αναρωτήθηκε γιατί δεν υπήρχε τρίτο πιάτο για την αδερφή της.Κοιταξε την ώρα και διαπίστωσε πως ήταν 21:30.

Η Violet δεν άντεχε να την παίρνει ο ύπνος αργά το βράδυ και ειδικά μέρες που αισθανόταν κουρασμένη έπεφτε για ύπνο από πολύ νωρίς.Ισως σήμερα ήταν κουρασμένη για να μην είναι παρών στο βραδινό γεύμα συμπέρανε η Rose.

"Ε, όπως βλέπεις"αναστέναξε κουρασμένη και τράβηξε μια καρέκλα με σκοπό να καθίσει.

Είχε περπατήσει από το κέντρο ως εδώ και το πρήξιμο στα πόδια της ήταν αρκετά έντονο για να προσποιηθεί πως δεν υπάρχει.

Ένιωσε να φυσάει την πλάτη της κρύος αέρας και όταν έστρεψε το βλέμμα της πίσω διαπίστωσε πως το παράθυρο ήταν ανοιχτό.

Επρεπε να το περιμένει.Το σπίτι ήταν κρύο και αυτό του άρεσε του πατέρα της από πάντα καθώς ένιωθε κάθε λεπτό πως βρισκόταν στην ύπαιθρο.Βλακειες.

"Μην ανοίγεις συνεχώς τα παράθυρα.Μπηκε φθινόπωρο όπου να 'ναι θα βρέχει αυτό το πράγμα θα γίνεται;"σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς τα εκεί με σκοπό να το κλείσει.

"Καλά,ασ' τα τώρα αυτά και πες μου πως πήγε η συνάντηση.Ετοίμασα και αυτή την σαλάτα ειδικά για την περίσταση"η Rose άκουσε το βαθύ πιάτο να ενώνεται με το τραπέζι δημιουργώντας ένα κρότο στον οποίο εκείνη δεν έδωσε σημασία γιατί ήταν προσηλωμένη σε κάτι άλλο.

Καθώς εσερνε το παράθυρο για να το κλείσει είδε μια σκιά να περπατά τον δρόμο.Υπεθεσε πως ήταν δημιούργημα του μυαλού της, αφού έχει γίνει στο παρελθόν κάποιες φορές κάτι τέτοιο, αλλά όταν η σκιά πέρασε από έναν προβολέα είδε ξεκάθαρα πως δεν ήταν προϊόν της φαντασίας της αλλά ο Λουκ που περπατούσε στον δρόμο με τα χέρια στις τσέπες του τζιν του αδιάφορος για οτιδήποτε γύρω του.