Νηπενθή

Γράμματα

22 Δεκεμβρίου

Αγαπητή/Αγαπημένη Rosaline,

Όπως ενδεχομένως παρατήρησες στην προσφώνηση μου σε αποκαλώ με δύο επίθετα.Παρ' ότι φαίνεται παράλογο υπήρχε μια λογική αιτία που το έκανα αυτό.Πάνε δύο μέρες μετά από την συνάντηση μας στην κλινική και η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα αν είχα ακόμη το δικαίωμα να σε αποκαλέσω αγαπημένη (που είναι πιο οικείο) έτσι το άφησα να το συμπληρώσεις μόνη σου.Ο λόγος που σου γράφω είναι περισσότερο μια ανάγκη δική μου° δεν επιζητώ καμία απάντηση από πλευράς σου (ακόμη και αν θα το ήθελα πολύ).

Όταν έφυγα εκείνη την μέρα και αφού είχαμε κάνει αυτή την συζήτηση, ήμουν εξαγριωμένος.Αναλογίστηκα τις συνέπειες που θα είχε αν αποφάσιζα να μην σε ξανασυναντήσω ποτέ.Εκείνη την στιγμή σκεπτόμενος κάτι τέτοιο πίστεψα πως αυτή η συνέπεια δεν θα με επηρέαζε.Αλίμονο, ήμουν πολύ δυνατός για να αντέξω κάτι τέτοιο σκέφτηκα!Ύστερα, αργά το βράδυ ξαπλωμένος στο κρεββάτι μου με την Ρούθι να κουρνιαζει στην γωνία του δωματίου έκλαψα βαθιά για την κατάληξη μου.

Αναρωτήθηκα τι είχα κάνει λάθος αλλά η ένταση με την οποία τα μέλη μου συσπώνται δεν μου άφησε πολλά περιθώρια να σκεφτώ καθαρά.Όλο αυτο διήρκησε περίπου δύο ώρες, μέχρι να στεγνώσουν οι κόρες των ματιών μου.Όταν, εξουθενωμένος πια, έκλεισα τα μάτια μου να κοιμηθώ αισθάνθηκα ένα περίεργο συναίσθημα, όμοιο δεν είχα ξαναζήσει.Ήρθε το πρωινό και η σημερινή μέρα και ακόμη αισθάνομαι αυτό το συναίσθημα να με κυριεύει.Δεν ξέρω τι είναι αλλά Rosaline νομίζω πως με λύτρωσα.

Νομίζω πως λυτρώθηκα.

7 Φεβρουαρίου

Αγαπημένη Rosaline,

Μου πήρε αρκετό καιρό να σου γράψω αυτό το γράμμα.Κυρίως γιατί δεν ήξερα αν έπρεπε να το στείλω.Θυμήθηκα όμως τον Μαικλ από την ομαδική θεραπεία° που μας παρακινούσε συνεχώς να εξομολογούμαστε τα συναισθήματα μας και πήρα θάρρος να σου γράψω.

Πολύ απογοητεύτηκα που κάποιος άλλος σε συντροφεύει τώρα τελευταία και δεν είμαι εγώ.Το πρώτο σοκ ήρθε όταν την μέρα μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων δεν σε είδα μέσα στην τάξη.Πανικοβλήθηκα και σκεφτόμουν συνεχώς τον λόγο της απουσίας σου.Η τάξη ήταν τόσο κενή, ιδιαίτερα την ώρα της λογοτεχνίας που κανείς δεν μπορούσε να εκφέρει άποψη όπως συνήθιζες να κάνεις εσύ.