Νηπενθή

Κεφάλαιο 11

"Είναι πραγματικά οδυνηρό να καταλάβω αυτή την θέση και να πω όλα αυτά που με πιέζουν διότι αφενός θα σας κλωνίσουν πάρα πολύ αφετέρου πολυ λίγοι άνθρωποι αρέσκονται στο να ακούνε τέτοιου είδους αλήθειες° αλήθειες που δεν τους γλείφουν τα αυτιά κοινώς"ξεκίνησε να μιλάει ο Λουκ.Ηξερε, αν και δεν κοίταξε γύρω του, πως όλοι τον κοιτούσαν με φανερή προσήλωση και εμφανώς μπερδεμένοι από τα λεγόμενα του.

Η σιωπή τους ωστόσο ήταν η μόνη επιβεβαίωση που χρειάστηκε προκειμενου να συνεχίσει τον λόγο του.

"Κατανοώ ότι ενδεχομένως αυτή η τυπική ευγένεια με την οποία έχετε ντύσει, έχουμε ντύσει καλύτερα αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, τα συναισθήματα μας μέχρι τώρα ήταν βολική και μας απομάκρυνε από τα προβλήματα μας° εθελοτυφλουσαμε εσκεμμένα θα μπορούσα να πω.Ομως τώρα τελευταία νιώθω μια εσωτερική πίεση που οφείλεται σε όλο αυτό το "παιχνιδι" που παίζουμε και η οποία πιστεύω πως θα φύγει μόνο αν βγάλω όλα όσα σκέφτομαι και έχω διαπιστώσει."

"Σε ακούμε"είπε εναγωνίως ο Μάικλ, ανυπομονούσε να ακούσει τι θα έλεγε ο Λουκ.Ισως και να είχε καταλαβει τι σκοπεύει να πει και να ήθελε να τον βγάλει από την δύσκολη θέση.

"Αισθάνομαι την ανάγκη να συστηθώ ξανά"πήρε μια βαθιά ανάσα και έπειτα πρόσθεσε:"Με λένε Λουκ Σκοφιλντ και πέρασα όλη μου την ζωη θυμωμένος."

Βλέμματα απορίας και αποδοκιμασίας στράφηκαν προς την παρουσία αυτού του νέου αλλά κανείς δεν ήθελε να διακόψει αυτή την εξομολόγηση.

"Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα πρέπει να είχα μια προδιάθεση που να πήρε μορφή αμέσως μερα τον θάνατο του αδερφού μου"είπε συλλογισμένα.

H Rose τον κοίταξε αποσβολωμένα.Δεν ήξερε τι να σκεφτεί° ήταν πολλές οι εξελίξεις που είχαν λάβει χώρα τις τελευταίες μέρες.

"Τότε θυμάμαι πως ξεκίνησε η απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά μου.Τον πρώτο χρόνο κανείς δεν έδινε σημασία στην αμυντική στάση που έδειχνα, στο ότι ήμουν κλεισμένος συνέχεια στο δωμάτιο μου να κοιτάω ποτέ τις φωτογραφίες του αδερφού μου και πότε τον τοίχο απέναντι μου διότι όλοι πίστευαν πως είναι κατι προσωρινό.Οι γονείς μου πενθούσαν και αυτοί και έχοντας την πεποίθηση πως όλα τα συναισθήματα και τα θετικά και τα αρνητικά πρέπει να εκφράζονται δεν έκαναν καμία προσπάθεια να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα.Περασαν 3 χρόνια και σταδιακά όλοι αρχίσαμε να συνηθίζουμε αυτή την..απώλεια, ο Τζέικ αποτελούσε ένα σημάδι του παρελθόντος το οποίο όλοι επιδιώξαμε να ξεχάσουμε για το καλό μας.Περίμενα και εγώ και οι γονείς μου να επιστρέψω στο παλιό μου εαυτό, στον αυθόρμητο και επιπόλαιο Λουκ.Αυτό δεν έγινε.Παρέμεινα κλεισμένος και εσωστρεφής μέχρι τώρα.Συναισθηματα;Δεν νομίζω να έχω συναισθήματα.Μονάχα μια σκιά να με ακολουθεί από τότε μέχρι σήμερα° η σκιά του αδερφού μου"σταματησε για λίγο ώστε να ανασάνει και να δώσει χρόνο στους υπόλοιπους να χωνέψουν αυτά που τους είχε πει.