" Umarım kolların hâlâ güçlüdür. Sen geldiğinde omuzlarına öyle bir sarılacağım ki güçlü kolların bile beni tutmakta zorlanabilir.
Seni seviyorum saklı çocuk "
-Özlemiş bir Taehyung.
•fairytale
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne güzel şarkılar vardı eskiden, Hayal içinde yaşatırlardı. Güldürür ağlatırlardı, Duymadan biz, düşünmeden."
Uslu çocuk Taehyung, artık her gün Patrick'in köşküne gidiyordu. Orada saklı çocukla konuşup bazen mutfaktan çikolata araklıyorlardı. Taehyung ona saklı çocuk demişti çünkü gerçekten onu saklı bulmuştu. O ise bunu sevmişti. Adı Namjoon'muş çocuğun. Çok konuşmayı sevmezmiş. Dışarıya çıkmasına babası izin vermezmiş. Dışarıda akıp giden dünya oğlunu da içine katıp, saflığını alır götürür diye.
Namjoon artık eskisi kadar mutsuz değildi. Taehyung her gün onu eğlendiriyordu. Namjoon ondan iki yaş büyüktü fakat onunla kafa dengiydi. O çok zeki bir çocuktu. Namjoon bunu sevmişti. Onun için her gün çikolata saklıyordu yastığının altına ve bölüşerek yiyorlardı. Taehyung ona çokça teşekkürler ediyordu.
Yine böyle bir günde Taehyung, okuldan çıkıp doğruca köşke yürümeye başlamıştı. Affan Dede'yi görmeyeli uzun zaman oluyordu. Onu özlüyordu ama Namjoon'u yalnız bırakmakta istemiyordu. Yürüdü yürüdü ve en sonunda Affan Dede'nib bakkalında durdu. Burası bugün bir sessizdi. Çocuklar bağırmıyor, kuşlar cıvıldamıyor ve ışıklar ışımıyordu eski kaldırımlarda. Kaldırımlar yalnızdı, Affan Dede'nin sesi çıkmazken.
Taehyung, merak etti. Bir süre durdu orada. Ayakkabılarının ucuna bakarak bekledi Affan Dede'yi. Yine duymak istiyordu. 'Sen misin evlat, gir içeri, üşüdün mü yoksa?'
Taehyung beklediği sesi duyamadı ve içeri girdi. Affan Dede her zamanki küçük koltukta oturmuyordu. Onun yerine bir kedi kıvranmış öylece uyuyor, hafif mırıltılar çıkarıyordu.
"Affan Dede ?"
Sesinin kermit duvardan kendi kulağına yankılandığını duydu. Başka ses yoktu. Tekrarladı. "Affan Dede? Neredesin? Seni görmeye geldim."
Arkasındaki kapının açılma sesi ile sıçradı Taehyung. Sessiz ortamda korkmuştu zaten. "Taehyung ?"
Bu arkadaşı Edison'du. "Affan Dede'ye geldim." Edison başını sıkıntıyla salladı.
"Üzgünüm dostum, onun hasta olduğunu söylediler." Taehyung duyduğu şeyle endişeye kapıldı.
"Nasıl? Ölecek mi?"
Edison elini onun omzuna koydu. Koltukta uyuyan kedi biraz gerilmiş ve seslerden dolayı kalkıp Edison'un ayakları arasından geçerek dışarıya atmıştı kendini. "Endişelenme. Büyük çocuğu ona bakmak için gelmiş. Şimdi onunla birliktelik evdeymiş."
