D.I.C.E.

Chapter 14: How everything started out

*****

Nate

"What are you doing?" tanong ni Anthony sa akin bago niya sinara ang pinto ng aming clubroom.

Tumigil ako sa aking ginagawa at tumingin sa kanya na lumapit sa akin para tingnan ang naka-display sa screen ng aking laptop.

"Gumagawa ako ng blog para sa ating club. I scanned our school website and I discovered that every club wrote a blog about their activities. Surprisingly, Our club posted some blogs as well." sagot ko at bumalik ang aking tingin sa laptop upang magsulat muli.

"Interesting..so who wrote the blogs for this club before?"

"Si Yllaisah Magcalas. Siya din ang nagsulat ng mga file cases diyan sa shelves." sagot ko na hindi inaalis ang aking paningin sa laptop.

"I can tell that you're making a blog about what happen yesterday, huh?" tanong ni Anthony habang nilalapag ang kanyang bag sa upuan na malapit sa akin.

"Yeah. Naisip ko na mas maganda na simulan ko doon since yun yung first case na magkasama tayo." sabi ko. After a while, I posted the blog and lean on my chair, stretching my arms.  Nang tumingin ako sa orasan, hindi ko namalayan na kanina pa akong gumagawa ng blog. Saka ko naramdaman ang pagod at gutom na parang nawala bigla ang lakas ko.

Narinig kong huminga ng malalim si Anthony na napatingin ako sa kanya. Tumayo sa kanyang upuan at tumungo sa harap ng pintuan pero, bago niya itong binuksan, tumingin siya sa akin na parang alam ko kung ano dapat kong gawin.

"Don't just seat there. Let's head to the cafeteria and eat." yaya ni Anthony.

Nothing happened much as we headed to the cafeteria and ordered our meals. Hindi na kami nag-abalang bumalik muna sa club room at umupo na lamang sa isa sa mga tables na available. We quietly ate our meals as the noises inside the cafeteria engulfed us, the chattering of some students, the sounds of utensils being used and the noises inside the kitchen.

It also reminded me the case yesterday na kung saan, ang unang beses na nagtulungan kami ni Anthony na ma-solve iyon. I glanced at Anthony who just ate his food casually without sparing some glances in the area.

Pumasok sa isip ko ang desisyon niya na sumali sa club. Kahit sinabi niya harap-harapan sa akin na sariling desisyon niya ang sumali, hindi ko maiwasan na isipin ang lahat ng mga sinabi niya sa akin sa mga una naming pagkikita.

Do I really need to stay in the club?

After all, I accidentally bumped to Christine on that day. Dahil doon, napunta sa akin ang susi and my curiosity to see the room got the best in me. But, did she really bumped into me by 'accident'? Kung nag-iisip talaga si Christine sa kanyang mga kilos bago siya namatay, hindi ba dapat maibigay niya ang susi kay Anthony?

"Nate?" I blinked a few times and looked up, seeing a concerned face of Anthony. "Okay ka lang? Kanina mo pa hindi ginagalaw ang pagkain mo."

Tumingin ako sa aking plato, wala pa gaanong bawas ang aking biniling pagkain at hawak-hawak ko ang kutsara na may pagkain na nakaangat lang.

Sinubo ko ito kaagad at hinalo ang aking pagkain. Tumango na lamang ako kina Anthony at patuloy na kumain. Napansin ko na may gusto pa sabihin siya sa akin pero, hindi na lang niya ito tinuloy na natuwa ako kahit papaano.

Ngunit, hindi ko rin maiwasan isipin kung bakit hindi na lang binigay ni Christine ang susi kay Anthony o balak ba niya ibigay pero, naubusan siya ng oras? I spared a glance at Anthony who is still silently eating his meal. I took a deep breath and opened my mouth to speak, I'm not gonna die by  just asking a question, right?