strawberry milk • jjk

4- küçük biz, mutlu biz.

flashback, 2004

Bacaklarımı bir geri bir ileri sallarken salıncağın zincirlerini sımsıkı tutuyordum. Etrafımdakiler arkadaşları ile eğlenirken benim yan tarafımdaki salıncak boştu çünkü Jungkook bugün yanıma gelememişti. Hastaydı ve bana bulaşmasın diye benim oraya gitmeme izin vermemişlerdi. Yalnızca annem, Jungkook'a bakıp çıkmıştı evlerinden.

Canım çok sıkıldığından ve Jungkook'u çok özlediğimden dayanamadım. En sonunda salıncaktan hızlıca kalkıp evlerine doğru koşturmaya başladım. Zillerine art arda bastığımda Eunhee teyze açmıştı kapıyı.

''Yun, bebeğim?'' dedi şaşkınlıkla. ''Korkuttun beni.''

''Merhaba, Eunhee teyze. Jungkook'u görebilir miyim?'' dedim sabırsızca.

Gülümsedi. ''Ama Jungkook çok hasta. Ya sana da geçerse hastalığı?''

''Olsun. İyileşirim.'' dedim ve ısrarla devam ettim. ''Lütfen, çok merak ettim onu. Bir de özledim.''

Kıkırdadı Eunhee teyze. Kapının yanına geçip geçmem için fırsat verdiğinde heyecanla içeri girip direkt Jungkook'un odasına doğru çıkmaya başladım.

Odasının kapısını hızla açıp girdiğimde yatağında uyuyan Jungkook'u uyandırmış ve irkilmesine sebep olmuştum.

''Ay özür dilerim.'' dedim büyük bir hüzün kaplarken yüzümü.

Jungkook göz ucuyla bana baktığında gülmüştü fakat hemen ardından öksürük krizlerine girmişti. Kapıyı peşimden kapatıp yanına yürüyüp yatağına çıktım ve yanında oturmaya başlamıştım.

''Parka gittim ama tek başıma olduğum için çok sıkıldım. Biraz sallandım kendi kendime ama sen daha güzel sallıyorsun beni.'' dedim ve ara vermeden devam ettim. ''Bir sürü leylak büyümüş biliyor musun? Çok güzellerdi. Beyaz beyaz duruyorlardı orada.''

''İyileştiğimde hepsini senin için toplarım.'' dedi ama sesi o kadar kötüydü ki, zar zor anlamıştım.

''Okula da gelmeyeceksin değil mi? Ne yapacağım ben sensiz?'' dedim üzgün üzgün.

''Bu gidişle sana da bulaşacak. Gitsene Yun.'' dediğinde kaşlarımı çatıp omuz silktim.

''Birlikte okula gitmeyiz.'' dedim. ''Hem seni çok özledim, Jungkook. Yanında dursam ne olur ki?''

Cevap vermeden gözlerini kapattığında gerçekten çok kötü olduğunu anlamıştım. Yanakları kıpkırmızıydı ve bu onu bin kat daha tatlı hale bürümüştü. Bunun hastalık yüzünden olması üzücüydü... Ayrıca çok titriyordu. O kadar soğuk da değildi hava.

Annem hasta olduğumda hep elini alnıma koyuyordu. Ne işe yaradığını bilmiyordum ama ben de aynısını Jungkook'a yaptığımda gözlerini açtı.

''Annem hep böyle yapıyor. Ne işe yarıyor anlamadım, sadece çok sıcaksın.'' dediğimde kafasını salladı.

''Ateşim varmış. Ateşimize bakmak için öyle yapıyorlar.'' dediğinde aydınlanmıştım kesinlikle.

Saatler geçmiş ve Jungkook uyuyup uyanmıştı. Ayık değil gibi davranıyordu ama beni görünce sürekli gülümsüyordu. Birkaç kez Eunhee teyze gelmiş ve Jungkook'a ilaçlarını vermişti. Beni ise annem birkaç kez çağırmıştı ama gitmek istemeyince Jungkook'un ailesi ile akşam yemeğimi yiyip hemen Jungkook'un yanına geri dönmüştüm.

''Yun...'' dedi gözleri kapalıyken Jungkook. İrkilip kafamı yanındaki yastıktan kaldırıp ona baktım.

''Gittin mi diye kontrol etmek istedim.'' dedi ve güldü. ''Gitmemişsin.''